بخش بیست و چهارم
محرمانه‌های کره‌شمالی
این روزها، کره‌شمالی‌ها دسترسی روزافزونی به موسیقی‌های خارجی دارند. این امر با MP۳ playerها میسر شده است.
playerهای ارزان (و خود فایل‌های MP۳) از چین آورده می‌شوند و در جانگ مادانگ حدود ۸ دلار فروخته می‌شوند. این رقمی بس زیاد برای افراد به راستی فقیر است اما برای خانواده‌های تجارت‌پیشه و هرکس دیگری که توانسته با واقعیت سرمایه‌داری جدید در کره‌شمالی سازگار شود این پول امری در دسترس است. والدین برای نوجوانان خود MP۳ playerهایی برای اهداف آموزشی می‌خرند. اما جوانان این MP۳ playerها را بیش از هر چیز با موسیقی کره‌جنوبی پر می‌کنند. موسیقی پاپ کره‌شمالی را هرگز نمی‌توان به «بی‌روح بودن» متهم کرد. البته آوازهای عاشقانه زیادی وجود دارد اما ابیاتش نسبتا بهداشتی شده است. آوازهایی وجود دارد که هیچ جوانی اصلا نمی‌خواهد به آن گوش فرا دهد: آن آوازهایی که از خانواده حاکم تمجید می‌کند، شنونده را ترغیب به کار صادقانه و سرسختانه می‌کند یا خاطراتی نوستالژیک از موطن و مادران را به یاد می‌آورد. گاهی، مردم از این آوازها جوک‌هایی می‌سازند؛ یکی از مصاحبه‌شوندگان از دانشجویانی در پیونگ‌یانگ سخن می‌گفت که هر وقت از کلاس درس خارج می‌شدند یکی از آهنگ‌های تبلیغاتی قدیمی با عنوان «Nagaja, nagaja» (چیزی معادل «پیش به سوی جلو») را می‌خواندند البته به شکلی طنزآمیز.
موسیقی کره‌جنوبی در مورد عشق، مسائل جنسی و جدایی و طلاق است؛ موضوعاتی که برای جوانان اعم از دختر و پسر جالب است. در اینجا لازم به ذکر است که مردم کره‌شمالی روبات نیستند و به همین دلیل است که موسیقی پاپ محلی فضای زیادی روی MP۳ playerهای جوانان اشغال نمی‌کند. این موضوع با وجود غیرقانونی بودن موسیقی کره‌جنوبی رخ می‌دهد چراکه در اختیار داشتن آن برابر است با مجازات. همچون تلویزیون و فیلم، آنهایی که فرزندانشان درحال گوش دادن به موسیقی کره‌جنوبی بازداشت می‌شوند باید آمادگی پرداخت رشوه را داشته باشند. اگر چنین نباشد، ممکن است شغل خود را از دست بدهند یا بدتر از آن سرشان بیاید. اما این تهدیدها هم جوانان را از شنیدن موسیقی دلخواه کره‌جنوبی باز نمی‌دارد.
این البته به آن معنا نیست که هیچ‌کس به موسیقی پاپ کره‌شمالی گوش نمی‌دهد.
بسیاری از آوازهای کره‌شمالی صدایی شبیه به صدای پای اسب (یورتمه) [trot or bbongjjak sound] دارد و این موسیقی‌ای است که تحت‌تاثیر «اینکا»ی [enka] ژاپنی است که طی دوران استعمار ژاپن وارد کره شد. این سبکی است که هنوز در میان کره‌ای‌های کهنسال دو سوی منطقه غیرنظامی (DMZ) محبوب است اگرچه در مورد کره‌شمالی تاثیر قاطع شوروی را هم باید ذکر کرد که صدای موسیقی‌اش اپراگونه‌تر است هرچند مانند کره‌جنوبی از ابزارهایی برای کاهش ضرب صدا استفاده می‌کنند. یکی از نویسندگان به یک USB متعلق به یک راننده اتوبوس کره‌شمالی دست یافت که شامل حدود ۲۰۰ مورد از این قطعات بود. بسیاری از این قطعات شامل اشارات بی‌پایان به Janggunnim یا «ژنرال محترم» بود و بقیه به نام «کیم‌جونگ‌ایل» معروف بودند. اگر بتوان اشعار را نادیده گرفت اما می‌توان به راحتی تصور کرد که بسیاری از این قطعات موسیقایی از باندهای ضبط راننده‌تاکسی‌های سئول نیز شنیده می‌شود. چندین مجموعه موسیقایی برجسته در کره‌شمالی وجود دارد. همگی موسسات ملی هستند که از سوی دولت شکل گرفته‌اند. از جمله محبوب‌ترین‌ها گروه موسیقی الکترونیکی پوکونبو است و گروه موسیقایی وانگ‌جائه‌سان. هر دو در دهه ۸۰ تاسیس شدند و هر دو به نام نبردهایی هستند که کیم‌ایل‌سونگ در آنها جنگیده بود [ - Battle of Pochonbo: نام نبردی در کره‌شمالی که در ۴ ژوئن ۱۹۳۷ به فرماندهی کیم‌ایل‌سونگ ۲۴ساله علیه اشغالگران ژاپنی درگرفت.
این جنگ جایگاه ویژه‌ای در تاریخ کره‌شمالی دارد. نبرد پوکونبو نبردی بود برای انتقام گرفتن از بی‌رحمی و قساوت «امپریالیست‌های ژاپنی علیه مردم کره.» این نبرد با شلیک هوایی کیم‌ایل‌سونگ آغاز شد. با آغاز جنگ پاسگاه‌های پلیس، ادارات پست، دبستان و آتش‌نشانی‌های ژاپنی و دیگر اماکن متعلق به نیروهای ژاپنی در کره‌شمالی نابود شد.] همچنین ارکستر اونهاسو [Unhasu Orchestra] هم وجود دارد که «ری‌سول‌جو» [Ri Sol Ju] همسر «کیم‌جونگ‌اون» روزگاری در آن می‌خواند.
ارسال نظر