۶ ماه قبل از برگزیت اتفاق افتاد
بریتانیایی‌ها ترسیده‌اند
«الن باری» و «استفن کاستل»، گزارشگران نیویورک‌تایمز در گزارش ۳۰ سپتامبر نوشتند: «معنای خروج برای بریتانیایی‌های معمولی همان چیزی است که در روزنامه‌ها بازتاب یافته؛ چیزی که از گزارش‌های سری دولتی به بیرون درز کرده است: ایرلند شمالی فقط یک خط انرژی با سرزمین اصلی دارد. بنابراین، برگزیت بدون معامله می‌تواند به افزایش قیمت‌های سوخت منجر شود و می‌تواند سیستم انرژی را دچار فروپاشی سازد و ارتش را وادار سازد که ژنراتورها را از افغانستان به دریای ایرلند منتقل سازد.»
با نگاه به آخرین مهلت یعنی ۲۹ مارس، دولت بریتانیا به‌دست و پا افتاده و یک وزیر برای تضمین عرضه موادغذایی برگزیده است. شرکت‌های داروسازی درحال برنامه‌ریزی برای ذخیره ۶ هفته‌ای داروهای حیاتی مانند انسولین هستند و در نظر دارند با پروازهایی، «بار»های دارویی را به کشور وارد کنند تا زمانی که واردات از سر گرفته شود. البته اگر پروازها بتوانند در انگلیس فرود بیایند؛ موضوعی که هنوز محل تردید است زیرا دولت تصریح کرده هواپیماها در صورت «خروج ناگهانی»، باز هم می‌توانند فرود آیند. به شکل‌های بسیاری، این کشور در همان موقعیتی است که در صبح همه‌پرسی سال ۲۰۱۶ بود: بدون یک برنامه روشن. سیاستمداران بریتانیایی هر یک ساز خود را می‌زنند. آن دسته که موافق «برگزیت نرم» هستند تمایل دارند پیوندها را با قوانین و معیارهای اقتصادی اروپا حفظ کنند تا اختلال در تجارت به حداقل برسد. موافقان «برگزیت سخت» حامی رویکردی مخالف هستند. اینها می‌گویند بریتانیا باید اتحادیه گمرکی اروپا و بازار واحد را ترک کند و دست بریتانیا را برای ترسیم قوانین تجاری خودش باز بگذارند.
روز جمعه ۶ مهرماه بوریس جانسون، وزیرخارجه سابق و از پیشقراولان «برگزیت سخت» پیشنهاد آغاز مذاکره بر سر رویکرد مذاکراتی سخت‌تر را ارائه و همزمان اشاراتی کرد دال بر اینکه ممکن است در هفته‌های آینده تلاش‌هایی برای سرنگونی دولت «می» صورت بگیرد. جرمی کوربین هم هفته گذشته اعلام کرده بود که پارلمان هر طرحی را که از سوی خانم «می» ارائه کند، رد خواهد کرد. به نوشته نیویورک‌تایمز، به‌نظر می‌رسد سکوت غریبی هم حکمفرماست گویی رهبران این کشور منتظر نشسته‌اند تا ببینند آیا توفان بر این سرزمین خواهد وزید یا خیر. در توییتر، رمان‌نویسی به نام «رابرت هریس» فضای این روزهای بریتانیا را با فضای ورود بریتانیا به جنگ جهانی اول مقایسه کرد که مقام‌های این کشور ناامیدانه و با سیر رویدادها به جنگ کشیده شدند. «بیل ولسی» که صاحب هتل‌های زنجیره‌ای و رستوران‌هایی در بلفاست در ایرلند شمالی است می‌گوید: «ما به سوی صخره در حرکت هستیم و کسی نیست که مسیر این کشتی بی‌صاحب را متوقف سازد.» او معتقد است خروج ناگهانی، هزینه‌های تامین برق در ایرلند شمالی را تا ۲۰ درصد افزایش خواهد داد و می‌تواند جریان توریسم از اروپا را محدود یا متوقف سازد.
با وجود اینکه فضای بریتانیا اکنون یک فضای «بی‌تصمیمی» است و ضربات سیاسی و روانی از هرسو به دولت این کشور وارد می‌شود اما ضربه سختی هم از سوی رسانه‌ها به کابینه و روان بریتانیایی‌ها وارد شد. به‌دنبال انتشار گزارشی که دریافت کمک مالی هنگفت اندیشکده‌های بریتانیایی حامی برگزیت از حامیان آمریکایی را فاش می‌کرد، درخواست‌هایی برای انجام تحقیقات مطرح شد. گزارش روزنامه گاردین نشان می‌دهد، نهادهای آمریکایی اهداکننده کمک‌های مالی که حمایت‌هایی از اندیشکده‌های بریتانیایی داشتند، از سال ۲۰۰۸ تاکنون ۶/ ۵ میلیون دلار پول دریافت کرده‌اند.
از این میزان پول برای حمایت از چهار نهاد بریتانیایی شامل موسسه امور اقتصادی (Institute of Economic Affairs)، موسسه آدام اسمیت (Adam Smith Institute)، تبادل سیاسی (Policy Exchange) و لگاتوم (Legatum) استفاده شد که در بحث‌های مرتبط با خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا موسوم به برگزیت نقش اساسی داشتند. پیش از این موسسه امور اقتصادی با انتشار گزارشی تاکید کرد، بریتانیا باید با عقد توافق‌های تجاری آزاد رادیکال با آمریکا و سایر کشورها به جبران خسارت‌های ناشی از برگزیت بپردازد. براساس آن، چنین توافق‌هایی باید کنترل‌ها روی پوشش سرمایه و بانک‌ها را تسهیل کند، مالیات‌ها را کاهش دهد، موجب گشایش تمام سرویس‌های بریتانیا شامل خدمات درمانی به روی رقابت خارجی شود و نیز تمام مقررات اتحادیه اروپا در حفاظت از داده، داروها، امنیت غذا و سایر حوزه‌ها حذف شود. گاردین در ادامه نوشت، اندیشکده‌های فوق به‌رغم انتشار چنین مطالبی اصرار بر بی‌طرفی و عدم جانبداری خودشان درباره آینده بریتانیا درون اتحادیه اروپا و رابطه آن با این نهاد دارند.
گاردین نوشت، از مجموع مبالغی که این موسسات از آمریکا دریافت کردند، اطلاعی در دست نیست اما این موضوع مطرح می‌شود که آیا ثروتمندان آمریکایی بر سیاست بریتانیا خصوصا درباره برگزیت اعمال نفوذ کرده‌اند یا خیر. جان مک‌دانل، قانون‌گذار حزب کارگر و وزیر خزانه‌داری دولت سایه در پیامی توییتری خواستار انجام «تحقیقات مستقل» درباره اعتبارات خارجی این اندیشکده‌ها و ارتباط آنها با حزب حاکم محافظه‌کار بریتانیا شد. او هم مانند سایر کاربران، نسبت به «مداخله خارجی» در سیاست بریتانیا هشدار داد و خواستار محدودسازی فعالیت آنان شد. به نوشته «باری- کاستل» فضای بریتانیا با تمام بحث‌هایی که در آن در جریان است فضای «له یا علیه» برگزیت است؛ فضایی سیاه یا سفید که گویی نقطه خاکستری هم در آن دیده نمی‌شود. آیا همان طور که جانسون می‌گوید برگزیت اقدامی «رهایی‌بخش» است که زندگی دوباره‌ای به این‌قدرت امپریالیستی سابق می‌دهد؟ یا نشانه‌ای از خشم اجتماعاتی است که احساس می‌کنند از سرمایه‌داری جهانی عقب افتاده‌اند آن هم به‌خاطر وعده‌های دروغین سیاستمداران و بیگانه‌هراسی؟ گذر زمان نشان خواهد داد که آیا یکی از دو جناح موافق/ مخالف دست برتر خواهد یافت یا اینکه راه سومی پیدا خواهد شد.
ارسال نظر