آنها حتی فقدان پیش‌زمینه یا پیشینه‌ سیاسی و ایدئولوژیک خود را با نفی آن نفوذ توضیح می‌دهند. آنها معمولا بر تلاش‌ها و کاری که باید خودشان برای آموختن از مسائل و موضوعات سیاسی انجام دهند تاکید می‌کنند. آنها برای توضیح جذب شدنشان به ارزش‌های جبهه ملی اغلب به وضعیت دشوار در مدارس فرانسه اشاره می‌کنند: درگیری‌ها، فقدان احترام برای معلمان، تحصیل و آموزش نامناسب و...    

برساختن «غیر»

گرایش‌های جدید

از مهاجرت- که از زمان ظهور جبهه ملی به‌عنوان معضلی محوری تلقی می‌شد- کمتر به‌عنوان منبع مشکلات دیگری مانند امنیت، دزدی و انواع دیگری از جرائم، فقدان هویت فرهنگی، ظهور اسلام، چند فرهنگی‌گرایی و جماعت‌گرایی [Communitarianism: جماعت‌گرایی نگرشی فلسفی است که بر پیوند و رابطه میان فرد (Individual) و اجتماع (Community) تاکید می‌کند؛ به این معنا که علاوه بر به رسمیت شناختن فردیت انسان، بر نقش کلیدی اجتماع به‌عنوان محیطی که افراد زیست جمعی خود را در آن تجربه می‌کنند و در نتیجه نقش کلیدی در تشخص و شکل‌گیری فردیت آنها دارد تاکید می‌کند. جماعت‌گرایان بر تعادل بین نیروهای فردی و اجتماعی، بین میراث تاریخی و فرهنگ جماعت و خودمختاری فردی، بین خیر عمومی و آزادی فردی، بین حقوق فردی و مسوولیت‌های اجتماعی تاکید می‌کنند و معتقدند هیچ‌کدام از این دو نگرش را نمی‌توان قربانی دیگری کرد. اندیشه جماعت‌گرایی به‌صورت محدودتر بر فردگرایی (individualism) نیز تاکید می‌کند] نام برده می‌شود.

این نگرش از مهاجرت به‌عنوان علت افول ملی ارتباط اندکی با دیدگاه‌های دست راستی و محافظه‌کارانه دارد. این دیدگاه با کمپین «قلع و قمع» جور درنمی‌آید؛ کمپینی که از عبارات قابل‌پذیرش‌تری برای قرار دادن کاپیتالیسم در بطن «مشکلات» ملی استفاده می‌کند. مهاجرت دیگر علت نیست بلکه فقط اثر یک مساله بزرگ‌تر- قدرت کسب‌وکارهای بزرگ- است که به درآمدهای کم و کارگران انعطاف‌پذیر و مطیع نیاز دارد، در زمانی که اتحادیه‌های کارگری ضعیف هستند. «مهاجران قربانیان سیستمی هستند که از آنها بهره‌کشی می‌کند و کشورهای مبدا آنها را بیشتر و بیشتر فقیر می‌سازد زیرا این مردمان – اگر در اروپا باشند- دیگر آفریقا را ثروتمندتر نمی‌سازند (مصاحبه ۶)». مهاجران به‌عنوان دزدان شغلی و دشمنان فرهنگی در دهه ۸۰ اکنون در سخنرانی‌های اعضای جبهه ملی قربانی تلقی می‌شوند و این یک وارونگی عمیق در ارزش‌های کلاسیک درونی است. دولت‌های مختلف به‌عنوان «مهاجرساز»، دروغ گفتن به مهاجران و استقبال از آنها بدون هیچ تضمینی برای آینده تقبیح می‌شوند.