در ماه ژانویه که یک خلبان روسی از سوی شورشیان سوری هدف گرفته و کشته شد از او با عنوان قهرمان تجلیل شد؛ و با آب و تاب خبر آن رسانه‌ای شد اما مسکو بی توجه از کنار این خبر گذشت.  «لیستر- ایلیوشینا» می‌نویسند کرملین درمورد گزارش مرگ این تعداد نیرو بی‌میلی نشان می‌دهد و نام هیچ‌یک از کشته شدگان را اعلام نکرده و نگفته چرا آنها در خط مقدم بودند. اکنون خانواده‌های این قربانیان شروع به طرح پرسش‌هایی کرده‌اند. یک سوال این است که این نیروها در مناطق نفت‌خیز سوریه چه می‌کرده‌اند. در شب ۷ فوریه، یک گروه ۵۰۰ نفره قدرتمند از مقاطعه‌کاران روسی و برخی میلیشیاهای مسیحی وفادار به رژیم سوریه از رودخانه فرات نزدیک دیرالزور (که تا سال گذشته دست داعش بود) عبور کردند. این جنگجویان روسی که از آنها با عنوان «مزدور» نام برده شده برای یک شرکت شبه نظامی به نام «واگنر» کار می‌کردند صدها مقاطعه کار در سوریه دارد و به ارتش روسیه و نیروهای مدافع اسد یاری می‌رسانند. ماموریت عملیات آن شب هنوز در‌هاله‌ای از ابهام است؛ اما این نیروها در حال پیشروی به سوی یک حوزه نفتی و گازی به نام «Coneco» بودند که از سوی نیروهای دموکرات سوریه (SDF) که گروهی شبه‌نظامی و مورد حمایت آمریکاست و با داعش در جنگ بود، کنترل می‌شد.  گزارشگران سی‌ان‌ان می‌نویسند وقتی نیروهای حامی اسد شروع به بمباران پایگاهی کردند که در اختیار SDF بود، نیروهای آمریکایی هم با آتش سنگین پاسخ دادند که سه ساعت طول کشید. در همین زمان بود که جنگجویان روس کشته شدند. فرماندهان آمریکایی تلاش داشتند تا از کانال‌های مرتبط با تنش‌زدایی به همتایان روس دسترسی یابند؛ اما طی همین زمان حملات شروع شده بود. خانواده‌های قربانیان از «قتل عام روس‌ها» سخن به میان آورده و گفتند هواپیماهای AC-۱۳۰ آمریکایی و هلی‌کوپترها در این حملات دست داشتند. «روسلان لوی یف»، فعال عضو «تیم اطلاعاتی نبرد» که دخالت‌های روسیه در سوریه را رصد می‌کند از کشته شدن «۲۰-۳۰ شهروند روس» سخن می‌گوید و زاخارووا، سخنگوی وزارت خارجه، هم از کشته شدن «پنج شهروند روس» سخن می‌گوید.  «لیستر- ایلیوشینا» می‌نویسند مسکو تمایل دارد تا مداخله خود در سوریه را به‌گونه‌ای جلوه دهد که گویی حملاتش عمدتا هوایی است و تنها نیروهای معدودی روی زمین دارد. آنها این را «مرگبارترین برخورد میان روسیه و آمریکا از پس از جنگ جهانی دوم» اعلام کرده‌اند. برخی مطلعان سرنوشت این تعداد نیروی روس را با «رومن فیلیپوف»، خلبانی که ماه گذشته هواپیمایش به دست شورشیان سوری ساقط و کشته شد، مقایسه می‌کنند. آنها می‌پرسند: «آیا این ۲۰۰ نفر آدم نبودند؟ آنها هم می‌جنگیدند حتی اگر این جنگ به خاطر پول باشد. آنها کشته شدند؛ چون فقیر بودند، زیرا شغل نداشتند.»

«لوی‌یف» بر این باور است که حمله به نیروهای SDF یک خطای محاسباتی بود و از این باور شکل گرفته بود که توجه نیروهای ضدرژیم – که بسیاری از آنها کرد هستند- بر عملیات نیروهای ترک علیه کردها در عفرین متمرکز است؛ اما چرا واگنر ریسک کرد تا کنترل این میدان نفتی را به‌دست بگیرد؟ دلیل این است که رهبری واگنر به دست «دمیتری اوتکین»، یک سرهنگ نیروهای ویژه روس است که در فهرست تحریم‌های آمریکا قرار گرفته؛ زیرا به جدایی‌طلبان حامی روسیه در شرق اوکراین کمک می‌کرد.  اوتکین روزگاری رئیس بادیگاردهای اولیگارش روسی «ییوگنی پریگوژین» بود که روابطی نزدیک با کرملین دارد. پریگوژین از سوی بازرس مولر به خاطر تامین مالی برای «آژانس تحقیقات اینترنتی» (یک گروه مرتبط با کرملین) و دخالت در انتخابات ۲۰۱۶ آمریکا متهم شده بود. پریگوژین کنترل شبکه‌ای از شرکت‌های روس را در دست دارد مانند «مدیریت و مشاوره Concord.» سوابق این شرکت نشان می‌دهد که دمیتری اوتکین مدیر کل کنکورد نیز هست. پریگوژین منکر ارتباط با واگنر است. خزانه‌داری آمریکا چندی پیش اعلام کرده بود که یک شرکت دیگر روسی به نام «Evro Polis» در کنترل یا مالکیت پریگوژین است. گزارشگران سی‌ان‌ان می‌نویسند: «سی‌ان‌ان به یک کپی از قرارداد میان Evro Polis و رژیم اسد دست یافته که بر این اساس Evro Polis  ۲۵درصد از درآمد نفتی را که از مناطق تحت کنترل شورشیان حاصل می‌کند، به‌دست می‌آورد.» در واقع، واگنر می‌جنگد و Evro Polis نفت و گاز را به‌دست می‌آورد. Coneco، میدان نفتی نزدیک دیرالزور، یکی از با ارزش‌ترین میادین نفتی است که در اختیار شورشیان قرار دارد.