واکنش قطعه‌سازان به گزارش «انحصار»
حال آنکه متن و مفهوم این نامه صرفا در راستای ساماندهی و نظام‌مندکردن واردات، همزمان با پاسداشت دستاوردهای صنعتگران داخلی در اجرای نهضت داخلی‌سازی قطعات خودرو بوده و هست؛ همان نهضت داخلی‌سازی که اگر اجرا نشده بود، امروز از تولید سالانه نزدیک به یک‌میلیون خودرو در شرایط تحریمی خبری نبود.» در ادامه این جوابیه آمده است: «شما آگاه هستید که کشور در یکی، دو سال گذشته برای تامین نیازهای ضروری جامعه نیز با مشکل تامین ارز مواجه بود. حال تصور کنید که نیاز ۱۵میلیون دلاری برای تامین نیاز بازار داخلی خودرو در یک‌سال از کجا باید تامین می‌شد؟[احتمالا منظور انجمن صنایع همگن قطعه‌سازی۱۵میلیارد دلار است] خبرنگار آن روزنامه در ابتدای گزارش آورده است که قطعه‌سازان از همین حالا برای واردات خودرو و قطعات آن، موضع مخالف گرفته‌اند و درحال زمینه‌سازی برای حفظ انحصار فعالیت هستند. پیرامون همین پاراگراف نخست و سایر مواردی که در ادامه نوشته شده است، ذکر چند نکته را ضروری می‌دانیم.
نخست اینکه در پیگیری‌ها، جلسات و نامه‌نگاری‌های انجمن صنایع همگن قطعه‌سازی کشور هیچ‌گاه از ممنوعیت واردات خودرو یا قطعات آن سخن به میان نیامده، بلکه بر ساماندهی و نظام‌مند شدن این واردات تاکید داشته‌ایم، زیرا تجربه گشایش اقتصادی و بین‌المللی قبلی نشان داد که با باز شدن مرزها و ارزها، با سیل واردات بی‌رویه و لجام‌گسیخته قطعاتی روبه‌رو بودیم که مشابه آنها در داخل با کیفیت به‌مراتب بالاتر تولید می‌شد.
نکته دوم اینکه زنجیره تامین و قطعه‌سازی صنعت خودروی کشور هیچ‌گاه انحصاری نبوده و فهرست بلندبالایی از اسامی شرکت‌ها و تامین‌کنندگان خارجی وجود دارد که مستقیم یا باواسطه قطعات تولیدی خود را به خودروسازان ایرانی فروخته‌اند.از طرفی، آنچه خبرنگار محترم شما با عنوان «انحصارطلبی فعلی» توصیف کرده، در حقیقت «مجاهدت و تلاش فعلی» دو سال گذشته قطعه‌سازان کشور برای تامین قطعات موردنیاز صنعت خودرو بوده است. صریح و بی‌پرده باید گفت که هیچ‌کس نمی‌تواند منت عدم واردات قطعات (و خودرو‌های) خارجی در دو سال گذشته را بر سر صنعت خودرو و قطعه‌سازی ایران بگذارد، زیرا حقیقت آن است که ارز و دلاری برای واردات نبود، وگرنه کانتینر‌کانتینر قطعات بی‌کیفیت چینی و هندی روی عرشه کشتی‌ها منتظر اشاره‌ای بودند تا در سواحل جنوبی کشور پهلو بگیرند؛ بی‌توجه به اینکه قطعه‌ساز داخلی توانایی تولید آن را داشته باشد یا خیر!
نکته بعدی اینجاست که از حدود دو سال پیش و بعد از اینکه مرزها بسته شد و انتقال پول برای واردات به بن‌بست خورد، قطعه‌سازان کشور که تا پیش از آن در کنج بی‌توجهی قرار داشتند، ناگهان در جایگاه قهرمانان ملی و ناجیان صنعت قرار گرفتند و از آنان خواسته شد به میانه میدان آمده و برای تامین قطعاتی که تا دیروز از چین و ماچین وارد می‌شد، آستین همت بالا بزنند. قطعه‌سازان نیز در نگاهی ملی و رویکردی جهادگونه، آنچه داشتند را در طبق اخلاص گذاشته و برای تامین خطوط تولید هم‌قسم شدند. بر این اساس، در اجرای نهضت داخلی‌سازی قطعات، سرمایه‌گذاری‌های چند‌ده‌میلیاردی در سخت‌ترین شرایط اقتصادی از سوی بسیاری از قطعه‌سازان بخش‌خصوصی انجام شد تا در سال‌های تحریمی چرخ صنعت خودرو از حرکت نایستد. آیا در صورت رفع احتمالی تحریم‌ها باید این مجاهدت‌ها و سرمایه‌گذاری‌های صورت‌گرفته، زیر پای واردات بی‌رویه و لجام‌گسیخته له شود؟ پاسداشت این سرمایه‌گذاری‌ها کمترین کاری است که تصمیم‌گیران سیاسی و اقتصادی کشور برای قدردانی از قطعه‌سازان کشور می‌توانند انجام دهند. پرداختن به موارد بیشتری که در گزارش آن روزنامه درج شده، ذیل همین دغدغه‌هاست و می‌تواند تکرار مطالبی باشد که بارها از سوی قطعه‌سازان کشور مطرح شده است. از این‌رو، به همین میزان توضیح بسنده کرده و به‌طور خلاصه اعلام می‌کنیم که «تکیه بر توان داخلی، انحصارطلبی نیست» و «ما نگران سرمایه‌های کشور هستیم».
