تاریخ شفاهی-علینقی عالیخانی( ۷۷)

حدود ۷۰۰ دانشجوی ایرانی در فرانسه بودند

 در آن زمان چه تعداد دانشجوی ایرانی در فرانسه بود؟

آن موقع گمان می‌‌‌کنم چیزی حدود ششصد یا هفتصد نفر؛ البته بعدا خیلی بیشتر شد ولی این تعداد دانشجو برای آن زمان بد نبود.

 بیشترشان بورسیه بودند؟

نه، بیشتر خودشان زندگی‌شان را تامین می‌‌‌کردند.

 در این حالت چه نیازی به سرپرست داشتند؟

سرپرست بیشتر به خاطر این بود تا مسائلی را که برای دانشجوها پیش می‌‌‌آمد، حل کند یعنی به معنای این نبود که آنها به ما بگویند چه کار کنیم، چه درسی بخوانیم و... بلکه از این نظر بود که مثلا برای اقامتمان لازم بود برای پلیس ورقه ببریم و باید آنها  را سرپرستی تایید می‌‌‌کردند. یا اگر می‌‌‌خواستیم به خارج از فرانسه سفر کنیم؛ آنها یک نامه می‌‌‌دادند به ما که بدهیم به سفارتخانه‌‌‌ها تا بتوانیم سفر کنیم؛ چون آن موقع سفر به تمام کشورها با ویزا بود. سرپرستی برای این گونه مسائل بود وگرنه ما کار زیادی با آنها نداشتیم؛ البته سرپرست سعی می‌‌‌کرد با کسانی که بورسیه بودند و تعدادشان خیلی کم بود، تماس بیشتری داشته باشد ولی باز هم نه چندان، برای اینکه آنها هم هر کدام کار خودشان را می‌‌‌کردند.