چرا ایران در عمل قادر نیست به تنهایی پرونده جنایات اسرائیل - از کشتار مردم بی‌گناه فلسطین گرفته تا زرادخانه هسته‌‌‌ای آن - را در دست بگیرد و با ارائه پیش‌‌‌نویس قطعنامه و کنوانسیون‌‌‌های جدید این رژیم آپارتاید را وادار به تمکین به حقوق بین‌الملل سازد؟ چرا نمی‌توانیم حتی در سطح منطقه چند کشور مسلمان و همسایه را به سمت اتخاذ یک موضع واحد و هماهنگ هدایت کنیم و سازوکارهای جدی برای مواجهه با تهدیدهای امنیتی اسرائیل ایجاد کنیم؟ بحث «قدرت نظامی» جای خود! اما چه شده که خود نیز می‌‌‌دانیم پیشنهادها و ابتکارات‌‌‌ ما - به عنوان یک کشور ۹۰ میلیونی با این همه ظرفیت - در صحنه دیپلماسی جهان و منطقه مورد استقبال قرار نخواهد گرفت؟ چرا جزیره مالت، با ۵۰۰‌هزار جمعیت، در شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه به تصویب می‌‌‌رساند و ایران نمی‌تواند؟ هنوز این مولفه قدرت را جدی نگرفته‌‌‌ایم و قدرت «دیپلماسی» را به حال خود رها کرده‌‌‌ایم؟