تقریبا نمی‌توان امیدی به احیای برجام داشت
وی افزود: «شاید تنها راه خروجی که برای تنفس کشور باقی مانده است، برجام و عادی شدن پرونده هسته‌‌‌ای ما با دنیا باشد. البته نه به این معنا که این دو مهم تمام مشکلات ما را حل کنند بلکه می‌توانند دریچه‌‌‌ای باز کنند تا مناسبات بین‌المللی ما را از حالت تنش‌‌‌زایی به تنش‌‌‌زدایی تبدیل کنند و در صحنه بین‌الملل دست ما را برای بازی کردن با عناصر مختلفی که در حال حاضر بیشتر آنها را به دلیل نوع رفتاری که داشتیم از دست داده‌‌‌ایم، باز کنند.»دلفی ادامه داد: «آنچه در این دوران یک سال و اندی که از دولت سیزدهم گذشته و بخش مهم سرلوحه این کارنامه را در سیاست خارجی دیدیم، این است که سیاست خارجی کشور طی این مدت چندان بر اساس آنچه گفته شد و برنامه‌‌‌ریزی کرده بودند، جلو نرفته است.»
این کارشناس با اشاره به سیاست همسایگی و آنچه دولت سیزدهم تاکید کرد که با همسایگان روابطمان را بهبود خواهیم داد تا از این رهگذر مناسبات خارجی کشور را تامین کنیم، افزود: «اما در حقیقت می‌‌‌بینیم که اگر پسرفتی در روابط منطقه‌‌‌ای نداشته باشیم، پیشرفت هم نداشته‌‌‌ایم.»همچنین دلفی در ارزیابی خود از روابط ایران با چین در دولت سیزدهم، بیان کرد: «اگر الحاق به پیمان شانگهای را به عنوان یک دستاورد تلقی کنیم، در حقیقت غیر از آنچه به عنوان عضو شانگهای نصیب‌‌‌مان شده، بعید است از این عضویت در کارنامه روابط خارجی‌‌‌مان دستاوردی ثبت شده باشد. غیر از آن هم باید ببینیم بعد از اینکه عضو شانگهای شدیم، آنچه چینی‌‌‌ها در مناسبات خود با منطقه ایجاد کردند، چه ضربه و ضررهایی را در منطقه به ما وارد کرده است. یعنی به عنوان دو عضو مهم شانگهای در منطقه‌‌‌ای که حیاط خلوت ما در خلیج فارس و خاورمیانه است، چینی‌‌‌ها به سرعت با کسانی که علیه ما دارند حرکت می‌کنند، هم‌‌‌پیمان شده و پیشرفت مناسبات دارند.»دلفی در ارزیابی خود از مذاکرات احیای برجام در دولت فعلی، گفت: «موضوع برجام را هم باید نگاه کنیم که در مدتی که دولت جدید سرکار آمده است، به‌رغم همه پستی و بلندی‌‌‌هایی که طی کردیم و به آن نزدیک شده بودیم، امروز به نقطه‌‌‌ای رسیده‌‌‌ایم که تقریبا نمی‌توان امیدی به برجام داشته باشیم؛ نه از طرف غربی و نه از طرف ما. چون ما باید بیشتر دنبال به سرانجام رسیدنش می‌‌‌بودیم.»این کارشناس سیاست خارجی با بیان اینکه نوع مناسبات ما با همسایگان‌‌‌مان و دنیای بین‌المللی وضعیتی را ایجاد کرده که تقریبا راه‌‌‌های خروجی مان را به سمت شرق محدود کرده‌‌‌ایم، افزود: «به رغم اینکه خودمان انتخاب کردیم که نگاه به شرق داشته باشیم، ولی مسدود کردن بقیه راه‌‌‌ها را هم در دستور کار داشتیم. به عنوان مثال نوع رفتار و بازی‌‌‌مان با اروپا همواره تنش‌‌‌زا بوده و این تنش‌‌‌ها تشدید شده و باعث دوری بیشتر اروپا و غربی‌‌‌ها از ما شده است تا به جایی برسیم که چاره‌‌‌ای جز رفتن به سمت شرق نداشته باشیم.»
