دو مشکل قطعنامه شورای حقوق بشر
وی تصریح کرد: «شاید به همین دلیل است که حدود ۱۵ کشور به قطعنامه اخیر شورای حقوق بشر رای ممتنع داده و ۶ کشور نیز مخالفت کردند. در واقع در عمل ۲۱ کشور این قطعنامه را با علامت سوال مواجه کردند. یکی از دلایل اصلی چنین نگاهی این بود که غرب در واقع از منظر خودش به حقوق بشر نگاه می‌کند و ارزش‌‌‌های حقوق بشری سایر مناطق و کشورها را در نظر نمی‌گیرد.» این استاد دانشگاه همچنین بیان کرد: «ایراد دوم قطعنامه شورای حقوق بشر نگاه دوگانه آن است که امروز هم کم نیستند کشورهایی که به قطعنامه رای مثبت دادند اما نقض فاحش حقوق بشر در آنها وجود دارد، به عنوان مثال افغانستان، سوریه، یمن و... جاهایی هستند که حقوق بشر به نحو کاملا فاحش و سیستماتیک در آنها نقض می‌شود؛ بدون اینکه واکنش موثری در قبال آن از سوی کشورهای غربی صورت گیرد.» شفیعی با تاکید بر اینکه بسیاری از کشورهایی که بانی و حامی این قطعنامه بودند، صلاحیت اظهارنظر درباره حقوق بشر در سایر کشورها را ندارند، گفت: «معیار آنها درباره قضاوت در ارتباط با حقوق بشر با معیارهای بسیاری از کشورهای جهان متفاوت است، ضمن اینکه حامیان و بانیان قطعنامه شورای حقوق بشر با نگاه سیاسی به مساله ایران نگاه می‌کنند.»
وی ادامه داد: «یکسری اتفاقات در ایران حادث شد که نباید رخ می‌داد اما چون بعضا منشأ بیرونی داشته و تهدیدی علیه امنیت ملی ایران قلمداد می‌شود، طبیعی است که هر کشوری برای حفظ ثبات داخلی و امنیت ملی خود تدابیری اتخاذ کند که در پرتو آن اتفاقات ناخوشایندی هم حادث شود. بنابراین حامیان قطعنامه شورای حقوق بشر سازمان ملل با درک واقع‌‌‌بینانه‌‌‌تری باید به موضوع نگاه کنند.» این کارشناس مسائل بین‌الملل همچنین خاطرنشان کرد: «برای نمونه آلمان که خود از بانیان این قطعنامه بود زمانی که بحران اوکراین رخ داد پناهندگان افغان را از اردوگاه‌‌‌های پناهندگان آلمان خارج کرد تا پناهندگان اوکراینی جایگزین شوند. آیا این یک نقض حقوق بشر از طرف آلمان و نگاه دوگانه به حقوق بشر در این کشور نیست؟ در حقیقت آلمان بین ارزش‌‌‌های جهانی و منافع ملی، منافع ملی خودش را ترجیح داده است.»
