دولت انگلستان مسوولیت مهمی را در مدیریت شرایط جدید برعهده خواهد داشت و به همین دلیل قصد دارد با گسترش روابط اقتصادی و تجاری خود با کشورهای مهم جهان، رها از محدودیت‌های تحمیل‌شده توسط مقررات اتحادیه اروپا بتواند نه تنها مانع از کاهش قدرت اقتصادی این کشور بشود، بلکه با استفاده از مزیت‌های اقتصادی و مالی خود به رشد بیشتر تجاری و اقتصادی دست یابد.  دولت انگلیس بر همین مبنا مایل به گسترش روابط اقتصادی خود با ایران در دوره جدید است؛ اما برای رسیدن به نقطه مطلوب چالش‌هایی وجود دارد که باید بر آنها فائق آمد که مهم‌ترین آن وجود تحریم‌های تحمیلی توسط آمریکا، با توجه به ارتباط نزدیکی بازارهای مالی لندن با واشنگتن است. آنچه میان دو کشور اخیرا تجربه شد، دوره پسابرجام‌ بود. در این دوره خیلی کوتاه، توافقات مهمی بالغ بر چند میلیارد یورو در حوزه اقتصادی، تجاری و فناوری بین دو کشور به امضا رسید که از جمله آنها توافق برای راه‌اندازی پنجمین نیروگاه خورشیدی جهان در ایران و انعقاد خرید هواپیما و قطعات هواپیما با شرکت ایرباس و رولز رویس و انعقاد قرارداد ساخت بیمارستان و مراکز پیشرفته مقابله با سرطان در ایران‌ با یک شرکت بزرگ انگلیسی بود که با اتخاذ سیاست‌های ترامپ و تهدیدهای بانکی به اجرا درنیامدند. اما این اقدامات نشان داد که پتانسیل کافی برای گسترش روابط اقتصادی میان دو کشور وجود دارد. مخالفت با تهدیدات تحریمی ترامپ محدود به مرزهای ایران نیست، بلکه این تحریم‌ها با هدف قراردادن شرکت‌های خصوصی در عرصه جهانی، حق مشروع شرکت‌های بین‌المللی را برای ارتباط اقتصادی و تجاری با طرف‌های ایرانی خود  از میان برده است. امروز این تحریم‌ها مورد مخالفت جهانی قرار دارد و شرکت‌های بزرگ جهان در اروپا و جهان که از زورگویی‌ها و فشار آمریکا به تنگ آمده‌اند، در انتظار شکست هر چه زودتر ترامپ و سیاست‌های او هستند.