هفته گذشته، سوزان رایس، مشاور سابق امنیت ملی اوباما یادداشتی درباره سیاست خارجی «اول آمریکا» ترامپ در روزنامه نیویورک‌تایمز منتشر کرد و نوشت این سیاست در این دوره دشوار، سلطه اخلاقی آمریکا را از بین برده است. به گفته رایس، ترامپ از غنیمت شمردن فرصت‌ها برای گسترش رونق، آزادی و امنیت در سراسر جهان امتناع کرد. به اعتقاد شاپیرو، هنگامی که در ایران اعتراضات شکل گرفت، این اوباما بود که موضع محتاطانه گرفت نه ترامپ. در این یادداشت آمده: «در چند روز گذشته ایرانی‌ها تظاهرات کردند. ترامپ در حمایت از معترضان توییت کرد. او آشکارا اعلام کرد که عاشق این است که ببیند معترضان خودشان رژیم را سرنگون کنند.» شاپیرو با ادعای مماشات اوباما با ایران نوشت: «اعضای دولت اوباما باید چه چیزی درباره اعتراضات جدید ایران بگویند؟ آنها ترکیبی از ریاکاری خودسرانه و تجدیدنظرطلبی تاریخی شوک‌آور را ارائه می‌دهند. بن رودز معلم سابق امنیت ملی اوباما توییت کرد؛ مردم ایران به‌طور مشروع، کرامت، فساد کمتر، فرصت بیشتر و کنترل بزرگ‌تر بر زندگی‌شان می‌خواهند.

با نگاه به توییتر آمریکا، به نظر می‌رسد که بسیاری متوجه نیستند که این مساله درباره خواسته ایرانیان برای ایران است نه درباره ما.» نویسنده ضمن مقایسه سیاست خارجی اوباما و ترامپ، مدعی شد: «اوباما ضمن «هدایت از پشت»، به‌طور بی‌پایان درباره رهبری آمریکا با هیجان سخن گفت. درحالی که ترامپ ضمن پیگیری رهبری آمریکا، به‌طور همزمان شعار اول آمریکا را نیز پیگیری می‌کند.» در توضیح این مقایسه آمده: «شاید اصلا چیزی به نام رهبری آمریکایی وجود ندارد. اوباما و دستیارانش به‌شدت نسبی‌گرای اخلاقی هستند. آنها در سیاست خارجی، جهان‌گرایی اخلاقی را توصیه می‌کردند. با توجه به اجماع اروپایی، آنها چگونه این جهان‌گرایی را تعریف کردند. ما (آمریکایی‌ها) قرار بود که ابزار یک اخلاق طبق تعریف اروپا باشیم. لغو این اخلاق به معنای لغو یک اجماع بین‌المللی جدید است.» نتیجه این امر کاملا قابل پیش‌بینی بود: «اجسادی تلنبار شده در خیابان‌های موصل، رقه، بیروت، بیت‌المقدس؛ به‌رغم موعظه دولت اوباما درباره برتری اخلاقی‌اش.» شاپیرو در پایان ادعا کرد: رهبری آمریکایی به معنی ائتلاف‌سازی یا تک‌روی نیست، بلکه به معنی پیگیری منافع خودمان است. به نظر می‌رسد که دولت ترامپ به این نتیجه از راه غلط رسیده است. ترامپ در دوره تبلیغات خط انزواگرایانه را تبلیغ کرد اما از آنجا که او خودش را به‌عنوان یک بازیگر اخلاقی در جهان می‌داند، سیاست خارجی‌اش از سیستم اعتقادی بنیادینی که جورج واشینگتن، پایه‌گذاری کرد، پیروی می‌کند: «تا جای ممکن ائتلاف بسازید، اما بالاتر از همه منافع آمریکا را دنبال کنید.»