چرا جنگ‌های تجاری بی‌حاصلند
و امروز ما تایید این فرضیه را داریم:
دونالد ترامپ می‌گوید چین ۵۰ میلیارد دلار در سال برای محصولات کشاورزی ایالات متحده به‌عنوان بخشی از معامله تجاری «مرحله یک» بین کشورها هزینه خواهد کرد. اما شک و تردیدها همچنان وجود دارد که حتی ممکن است، که با عدم تمایل چین به تایید این رقم تقویت شده است. در ابتدا اعلام شد قیمت معاملات سویا و سایر اقلام روز جمعه با رشد معاملات افزایش یافت، اما پس از آنکه مقامات چینی عقب‌نشینی کردند، واردات آنها با یک حاشیه قابل توجه افزایش یافت. آنها عقب‌نشینی کردند، اما از به هم زدن مذاکرات خودداری کردند.
لایت‌لیزر اظهار کرد که رقم بالاتر آرزو است. وی روز جمعه به خبرنگاران گفت که چین موافقت کرده است خرید سالانه کالاهای کشاورزی آمریکا را به ۴۰ میلیارد دلار در سال برای ۲۴ماه آینده افزایش دهد و تمام تلاش خود را برای رسیدن به ۴۵ میلیارد دلار در سال به کار گیرد. وی افزود پکن با معیارهای خاص برای کالاهای خاص موافقت کرد اما این مورد محرمانه خواهد ماند. یکی دیگر از مقامات تجاری آمریکا گفت: اهداف کلی پس از فاز یک مورد بررسی مجدد قرار می‌گیرد. در صورتی ممکن است چینی‌ها محصولات کشاورزی را از تولیدکنندگان آمریکایی خریداری نکنند که بتوانند محصولات را ارزان‌تر از رقبا مانند برزیل بخرند.در حالی‌که من شک ندارم که خرید مواد غذایی چین از سطح اندک اخیر افزایش یابد، دلیلی برای تردید وجود دارد که آیا این امر به‌طور چشمگیری درآمد کشاورزان را بهبود می‌بخشد یا خیر؟
مشکل اساسی «امکان آلودگی» کالاها است. سویای ما تفاوت چندانی با سویای برزیل ندارد. وقتی چین با خاموش کردن کالاهای کشاورزی ما به جنگ تجاری واکنش نشان داد، ما آنها را به جای دیگری فرستادیم. در همین حال، صادرکنندگان دیگر مانند برزیل این شکاف را پر کردند. اثر خالص تقریبا صفر بود؛ به جز هزینه حمل و نقل اضافی زیرا جریان تجارت دیگر براساس ملاحظات هزینه نبوده است. قیمت کالاها بیشتر براساس عرضه و تقاضای جهانی در بازارها (با استثنائات اندک) تعیین می‌شود. توجه داشته باشید که چگونه صادرات کشاورزی ایالات متحده رو به افزایش است، حتی با افتی که چین در سال ۲۰۱۸ داشت:
مردم هر کشور مصرف مواد غذایی خود را در طول جنگ تجاری تغییر نمی‌دهند و از این رو قیمت جهانی مواد غذایی چندان تغییر نمی‌کند. البته اثراتش صفر نیست (کشاورزان ما متحمل خسارات زیادی شده‌اند)، اما از آنچه تصور می‌کردید کوچک‌تر بودند. پرزیدنت ترامپ حاضر نیست شرایطی وجود داشته باشد که مصرف‌کنندگان در والمارت ظاهر شوند و قفسه‌ها از کالاهای چینی خالی باشند. به همین ترتیب، چینی‌ها حاضر نیستند مقدار کالری را که هر روز مصرف می‌کنند تغییر دهند.
این به این معنی نیست که جنگ‌های تجاری هیچ تاثیری در این زمینه ندارند. آنها جریان کالا را تا حدی تحریف می‌کنند و هم اقتصاد ایالات متحده و هم چین از جنگ تجاری تاثیر منفی می‌گیرند. اما هزینه‌ها به اندازه‌ای نیستند که چینی‌ها بتوانند موضوعاتی را که برایشان مهم است حل کنند، از جمله سیاست‌های صنعتی آنها در قبال شرکت‌های نفتی و همچنین توانایی آنها برای کنترل نرخ ارز.
مکان‌هایی مانند کوبا، کره شمالی، ایران و ونزوئلا به‌رغم تحریم‌های بسیار شدید ایالات متحده، از این مساله غافل نشده‌اند. چرا چین در پاسخ به تحریم‌های نسبتا جزئی تسلیم می‌شود؟
رویکرد پرزیدنت ترامپ به مسائل تجارت مرکانتیلیستی است. اگر حتی مذاکرات وی با چین، مکزیک و کانادا فقط نتایج بی‌اهمیت داشته باشد، چه چشم‌انداز واقع‌بینانه‌ای برای جایگزینی جهانی‌سازی وجود دارد؟ همان‌طور که قبلا مارگارت تاچر گفت: «هیچ جایگزینی وجود ندارد.»
