مستندنگاری قرارداد پیمان صلح «اُسلو»
هرچند نویسنده تاکید دارد بگوید درام تاریخی نوشته و در واقع تاکید چندانی بر اینکه متن مستند تاریخی است، ندارد و روایت انعقاد این پیمان را طی گفت‌وگو با شخصیت‌های واقعی در قید حیات مرتبط با موضوع و اسنادی که در اختیار داشته، یک بار دیگر از زاویه نگاه خودش بازخوانی می‌کند.
طبیعتا نگاه ما به نمایشنامه می‌تواند بازخوانی دومی باشد از روایت نویسنده اصلی، چون خیلی طبیعی است که او به‌عنوان یک آمریکایی با نگاه متفاوتی به موضوع نگاه کند و در سوی دیگر، ما به‌عنوان مردمانی که در خاورمیانه زیست می‌کنیم، هم نزدیکی و هم زاویه دید متفاوتی به ماجرا داشته باشیم؛ این نیز چالش دیگر من با متن بود چون باید زاویه دید نویسنده و فهم خودمان از موضوع را در تقاطعی قرار می‌دادم و سعی می‌‌کردم حاصل این رویارویی در این تقاطع را با تماشاگران به اشتراک بگذارم که شاید آنها هم در وضعیتی دیالکتیکی نسبت به موضوع پرچالش این نمایش قرار بگیرند.
از ابتدا تصمیم گرفتم در تولید این کار از ترکیب یک گروه جوان به همراه بدنه اصلی گروه تئاتر «تازه» استفاده کنم هرچند آگاه بودم این پروسه می‌تواند زمانبر باشد. بنابراین کار در فضای آموزشی و کارگاهی «آتلیه تئاتر تازه» که توسط گروه راه‌اندازی شده، آغاز شد البته مثل همیشه نیم‌نگاهی هم به کیفیت نیروهای جشنواره تئاتر دانشگاهی داشتم.
روند طولانی تمرین و ایجاد زمان برای آن به خودی خود واجد ارزش نیست چون گاهی در تبلیغات می‌بینیم بعضی گروه‌ها تصور می‌کنند تمرین طولانی به خودی خود واجد ارزشی کیفی است درحالی‌که ابدا اینطور نیست. ما باید ببینیم از این پروسه چه انتظاری داریم و استراتژی‌هایمان برای تولید یک نمایش چیست؟ همان‌طور که می‌دانیم در بسیاری از کمپانی‌های صاحبنام هم وقتی گروه ماه‌ها و سال‌ها تجربه مشترک دارند، تولید نمایش طی چند هفته اتفاق می‌افتد. این کاهش پروسه تولید به مهارت‌های فنی و زیست طولانی‌مدت این نیروها در کنار همدیگر باز می‌گردد.
رابطه‌های اجتماعی که ما در طول تمرین می‌سازیم بعضا بسیار مهم‌تر از هر موضوعی است که روی صحنه به نمایش می‌گذاریم. طبیعی است هر تئاتری با مهندسی، فرم و موضوعی شکل می‌گیرد ولی من همواره این پرسش و اضطراب را دارم که نسبت ما با آنچه در نهایت روی صحنه می‌بریم چیست؟
در استراتژی این اجرا وقتی نیروهای جوان با ایده‌ها، اخلاقیات و شرایط اجتماعی مختلف کنار هم قرار می‌گیرند طولانی شدن زمان تمرین امکانی را برای ما به‌وجود میآورد که نسبت به روابط تولید شده میان خودمان آگاهی بیشتری پیدا کنیم. معتقدم هرقدر رابطه‌هایی که بین ما ساخته می‌شود عمیق‌تر باشد آنچه روی صحنه می‌آید، حالا با هر موضوعی، رابطه بیشتری بین ما و مخاطب برقرار می‌کند. اینها همه جدای از مباحث فنی است چون این کنار هم قرار گرفتن چالش‌هایی هم به همراه میآورد اما نباید فراموش کنیم تئاتر به‌عنوان یک نهاد اجتماعی آنجایی کارکرد اصلی خودش را نشان می‌دهد که ما چگونه در پروسه تمرین ارتباط برقرار می‌کنیم و چگونه می‌توانیم با گفت‌وگو از چالش‌ها عبور کنیم. معتقدم تئاتر آنجا اتفاق می‌افتد که هر گروه تئاتری بتواند در چنین وضعیتی رابطه‌هایی را تجربه کرده و به سلامت و بدون حذف و اعمال خشونت بر دیگری از آن عبور کند.
اینجا مرحله‌ای است که آگاهی و نسبت ما با آنچه روی صحنه می‌رود، افزایش پیدا می‌کند. هوتن شکیبا، نیما ایمان‌زاده، نگین تهمتن، مهرنوش حاجی‌خانی، پویان فریدونی، کیمیا کاوند، بهراد سلاح‌ورزی، دنیز دانش، مرتضی علیدادی، آرش حق‌گو، تینا تیماجچی، مهیار پوربابایی، فریال سنگری، آیدا نادرزاده، احسان قره‌داغی و مهبد جهان‌نوش بازیگران این نمایش هستند که از امروز در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه خواهد رفت.
ارسال نظر