اکنون نکته کلیدی این است که مادورو تا کی می‌تواند بر صندلی قدرت بنشیند و تا کی از حمایت‌های ارتش برخوردار است؟ گروه اپوزیسیون که در راس آنها گوایدو قرار دارد همواره به سرمایه‌گذاران خارجی درباره نتایج بحران اقتصادی و سیاسی ونزوئلا هشدار داده‌ و روی این نکته تاکید داشته‌اند که توافق با مادورو به‌تنهایی نمی‌تواند پناهگاه امنی برای سرمایه‌گذاری‌ها ایجاد کند چراکه اقتصاد ونزوئلا در معرض ریسک سیاسی است. یک پیش‌فرض آشکار در قرض‌دهی این است که مقصد وام‌ها دارای کمترین بحران و خطر برگشت بدهی باشد. این درحالی است که در کشورهایی که در معرض بحران سیاسی هستند به میزان چشمگیری ریسک بازگشت وام افزایش می‌یابد. حتی اگر در قالب دولت جدید، بدهی و چارچوب آن تغییر نکند چون ایدئولوژی سیاسی-اقتصادی تغییر کرده، سرمایه‌گذاری‌ها آسیب خواهد دید. درحالی‌که خیلی سخت است به‌صورت قانونی تعیین کنیم که سرانجام سرمایه‌گذاری‌ها در صورت تغییر رژیم چه می‌شود اما بازپرداخت بدهی‌ها به میزان چشمگیری به این بستگی دارد که چه کسی کنترل درآمدهای نفتی این کشور را بر عهده دارد. منابع نفتی مهم‌ترین منبع ارزی اقتصاد ونزوئلاست.

چین اصلی‌ترین تامین‌کننده مالی‌ خارجی ونزوئلا است. در دهه گذشته این کشور پهناور بیش از ۸۰ میلیارد دلار به اقتصاد در معرض خطر ونزوئلا پول پمپاژ کرده است که عمدتا در قالب ارز خارجی برای خرید نفت بوده است که حدود ۲۰ میلیارد دلار آن در ماه‌های اخیر و در دل تنش‌های سیاسی تزریق شده است. کمک‌های اعطایی در قالب وام چین توسط بانک توسعه این کشور اعطا شده است. بانک صادرات-واردات چین که حجم پرتفلیوی کمتری دارد از سال‌ها پیش با اپوزیسیون ونزوئلا ارتباط داشته است به این امید که حقوق خود را به‌عنوان یک سرمایه‌گذار محفوظ نگه دارد.

ضلع دیگر حامیان دولت فعلی ونزوئلا روسیه است. کاراکاس حدود ۳ میلیارد دلار به روسیه بدهکار است تا به این طریق مادورو زمان بیشتری داشته باشد که شرایط پرتنش را مدیریت کند. پوتین در مصاحبه‌ای در پاسخ به این سوال که آیا مسکو درخصوص عدم بازپرداخت بدهی‌های خود از سوی ونزوئلا نگران است یا نه، فقط سکوت کرد. از طرفی مادورو در ماه‌های اخیر در جریان سفر خود به مسکو، روسیه را به‌دلیل روابط تنگاتنگ، یک کشور دوست خطاب کرده بود. با وجود تضاد تئوریک بین کشورهای قدرتمند دنیا بر سر مختصات قدرت در ونزوئلا، امر مسلم این است که گروه اپوزیسیون هیچگاه بیشتر از این، به شرایط اقتصادی و سیاسی حاکم معترض نبوده و تقاضای تغییر نکرده‌ است. بنابراین نکته کلیدی درحال‌حاضر این است که مادورو تا کی می‌تواند حمایت ارتش و نیروهای نظامی را داشته و اقتصاد این کشور را در برزخ نگه دارد. مساله این است که مردم ونزوئلا تغییر رژیم را از سال‌ها قبل پیش‌بینی کرده بودند و برای این روزهای خود برنامه ریخته بودند اما الان به این نتیجه رسیده‌اند که در مقطع کنونی فرآیند پایان ناکارآیی آغاز شده است و هنوز راه درازی در پیش دارند.

 

اخبار مرتبط