جای خالی حرف

به باور بسیاری از کارشناسان، گفت‌وگو مهم‌ترین ابزار تعامل اجتماعی است که از بسیاری آسیب‌ها و رخدادهای ناهنجار در سطح جامعه جلوگیری می‌کند. گفت‌وگو راهی است که در سیاست باعث انسجام ملی در کشور می‌شود و در اقتصاد هماهنگی لازم را میان چرخ‌دنده‌های اقتصادی یک کشور مهیا می‌کند؛ اما زیرساخت بنای گفت‌وگو در جامعه است که شکل می‌گیرد. جامعه‌ای که تک‌تک اعضای آن از مهارت ورود به یک گفت‌وگوی سالم و سازنده برخوردارند و می‌توانند مسائل شخصی و اجتماعی خود را از این طریق حل و فصل نمایند، مسلما شرایط لازم را برای ایجاد فضای گفت‌وگوی سیاسی و اقتصادی و... نیز فراهم می‌آورد.

 اما در ایران باور عمومی بر این است که چنین توانایی اجتماعی‌ای آن چنان که باید وجود نداشته و مردم در ایجاد و برقراری گفت‌وگو و تعامل با حرف و کلام چندان خروجی قابل‌توجهی نداشته‌اند. این را می‌شود از سطوح بالاتر کشور مشاهده کرد. وقتی که بین دو طیف سیاسی در کشور بیش از آنکه گفت‌وگو در جریان باشد، حملات متقابل کلامی و تخریب جریان دارد یا زمانی که بین قوای کشور تعاملی که دلخواه همه باشد شکل نمی‌گیرد، در سطح جامعه هم وقتی یک تصادف ساده به‌راحتی به دعوا و نزاعی تمام عیار بدل می‌شود یعنی مفهوم گفت‌وگو جریان ندارد. این هفته و در این صفحه به بررسی چرایی ضعف گفت‌وگو در کشور پرداخته‌ایم و اینکه از هنرمندان گرفته تا سیاستمداران و مردم عادی و در کل، تمامی ایرانیان چقدر به مهارت گفت‌وگو مجهز هستند و برای پیشرفت بیشتر در این مسیر چه باید‌ها و نباید‌هایی را پیش رو دارند.