فراز و نشیب‌های دیزنی‌لند

آناهیتا جمشیدنژاد تقریبا همه ما با والت دیزنی به‌عنوان نابغه دیزنی‌لند و موفقیت‌های چشم‌گیر او آشنایی داریم. اما شاید کمتر کسی بداند که والت دیزنی چه سختی‌هایی را تحمل کرد. او از دفتر روزنامه‌ای که در آن مشغول به کار بود اخراج شد؛ چرا که رئیسش تصور می‌کرد که دیزنی فاقد خلاقیت و ایده‌های خوب است. همچنین در سال ۱۹۲۱ اولین استودیوی او با نام Laugh-O-Gram به علت ناتوانی در پرداخت اجاره، تخلیه و ورشکست شد. اگر یکی از دوستان دیزنی یا دولت اجازه این شکست و شروع دوباره را به او نمی‌دادند، شاید هرگز او والت‌دیزنی که اکنون می‌شناسیم نمی‌شد. یا مثلا فیلم‌هایی مانند پینوکیو شکست خوردند و لطمات مالی ناشی از آن به دیزنی بسیار بالا بود.

از سوی دیگر این شرکت اشتباهاتی را در ارتباط با برنامه‌ریزی برای Euro Disney مرتکب شد. با وجود تحقیقات و برنامه‌ریزی بسیار، دیزنی برخی جنبه‌های مهم فرهنگی برای توسعه یورو دیزنی را نادیده گرفت. به‌عنوان مثال استانداردهای طراحی و کیفیت پارک‌های آمریکا برای بازارهای اروپایی به نظر ناکافی می‌آمد. همزمان با ساخته شدن پارک، نگرانی دیزنی از این بود که طرح‌های اولیه که براساس قلمروی جادویی در کالیفرنیا بود، برای سرزمینی با قلعه‌ها، پادشاهان و ملکه‌های واقعی، بیش از اندازه بدلی به نظر می‌رسید. در نتیجه، تغییراتی برای بهبود پارک در نظر گرفته و باعث شد که بودجه اولیه ۲ میلیارد دلاری در نهایت به ۸/ ۳ میلیارد دلار برسد. این موضوع باعث شد که پارامترهای برابری سود و زیان دیزنی در اروپا بالاتر برود و احتمال عدم موفقیت پروژه را افزایش دهد. از سوی دیگر، زمستان‌های پاریس چندان جذاب نبود. سرمای زننده و باران بین ماه‌های نوامبر و مارس بسیاری از بازدیدکنندگان را افسرده کرده و به نظر می‌رسید دیزنی اهمیت هوای گرم بر بازدیدکنندگان در فصل زمستان را کمتر از حد تخمین زده بود. از سوی دیگر اروپایی‌ها برخلاف آمریکایی‌ها، کودکان خود را برای بازدید از یورو دیزنی از مدرسه بیرون نمی‌آوردند. در واقع مدرسه برای اروپایی‌ها به مراتب مهم‌تر و جدی‌تر است. این موضوع باعث شد تعداد حاضران در یورو دیزنی، به‌خصوص در دوره ۱۰ ماهه شروع مدارس تا پایان آن به شدت دچار کاهش شود. علت دیگر شکست یورو دیزنی این بود که اروپایی‌ها ارزش‌های مشابهی نسبت به اکثر آمریکایی‌ها به اشتراک نمی‌گذارند. بسیاری از لوگوهای اولیه، تصاویری را نشان می‌دادند که نشان‌دهنده پارک‌های مناسب آمریکا‌یی‌ها بود. اما مشکل در این حقیقت نهفته بود که اکثر فرانسوی‌ها و اروپایی‌ها به‌طور کلی دوست ندارند مانند آمریکایی‌ها با آنها برخورد شود و نمی‌خواهند در پارکی حضور داشته باشند که شخصیت‌های آمریکایی در آن حضور دارند.