در پی این توافق یک گروه ۸۰ نفری از بختیاری‌ها مامور شدند تا از سه نقطه حفاظت از محل‌های حفاری را عهده‌دار شوند. قرار بر این بود که خوانین بختیاری به هریک از این نگهبانان سالانه بین ۵۰ تا ۱۰۰ تومان دستمزد بپردازند. علیق اسبان آنها را نیز می‌بایست فراهم کنند. به زودی روشن شد که این نگهبانان که صرفا از تیره‌های عهدی دور و بر ایلخان بودند «حتی یک پول سیاه نیز به عنوان دستمزد» دریافت نمی‌کردند و می‌بایست مایحتاج خود را «از دیگر راه‌ها!» تامین کنند. تنها در مارس ۱۹۰۹ بود که در پی توافق شرکت نفت و سران بختیاری قرار شد با اختصاص بودجه‌ای معادل ۶۰۰ لیره که از ۲۵۰۰ لیره شرکت از ترتیب سال‌های پیش کسر می‌شد نگهبانان مزبور حقوق خود را مستقیما از سرپرست‌هایشان دریافت کنند. منبع: آرنولد. تی. ویلسون، یادداشت‌های روزانه یک مامور سیاسی، ۱۹۱۴-۱۹۰۷