غیرمنتظره بودن این اتفاق باعث شد تا هر دولتی تصمیمات متفاوتی را اتخاذ کند. یکی از مهم‌ترین چالش‌هایی که دولت‌ها در این دوران داشتند، این بود که باید مشاغل را تعطیل می‌کردند که به این صورت اقتصاد به‌صورت چشمگیری در رکود می‌رفت و از طرفی دولت نیز برای آنکه افراد بتوانند زندگی خود را تامین کنند، به آنها یارانه دهد که این امر نیازمند داشتن منابع کافی و مناسب بود. از طرف دیگر، اگر دولت‌ها توانایی انجام چنین کاری نداشتند، نتیجه آن رفتن مردم به سرکار‌های خود و ازدحام در مکان‌های مختلف بود که باعث شدت گرفتن سرایت این ویروس می‌شد. افزایش بیمارها نیازمند داشتن بیمارستان‌های کافی و تعداد تخت‌های از پیش آماده بود. بنابراین دولت‌ها بین این دو گزینه، باید یکی را انتخاب می‌کردند که تصمیم بسیار دشواری بود.

مساله‌ای که ذهن همه را بعد از نیمه تعطیل شدن شهرها تحت تاثیر شیوع ویروس کرونا به خود جلب کرد، وضعیت نگران‌کننده اقتصادی پیش رو بود. در‌حال‌حاضر بسیاری از کشور‌ها، با بیشترین آمار بیکاری در دهه‌های اخیر خود مواجه هستند و دولت‌ها با کسری بودجه رو‌به‌رو شده‌اند. به گفته پزشکان تا واکسنی برای این ویروس تولید نشود، نمی‌توان انتظار پایان یافتن آن را داشت. اقتصاد ایران و جهان در حالت نیمه‌خاموش به کار خود ادامه می‌دهد؛ اما سوال اصلی اینجاست که تا چه وقت می‌شود به این وضعیت ادامه داد؟ در ایران با توجه به اینکه در شرایط تحریمی به سر می‌برد و وضعیت اقتصادی آن حتی تا قبل از کرونا نیز مساعد نبود، شرایط به مراتب سخت‌تر است. در این پرونده از باشگاه اقتصاددانان، با استفاده از نظرات کارشناسان، به بررسی مساله انتخاب دولت‌ها میان اقتصاد و سلامت پرداخته‌ایم.

 

اخبار مرتبط