پدر صنعت لوازم خانگی ایران
حاج محمدتقی برخوردار از کودکی در تجارتخانه پدر کار میکرد تا اینکه ۱۸ساله شد و دیپلم گرفت و به بهانه تحصیل به تهران آمد، اما به تحصیل در دانشگاه رغبتی نداشت، کار دولتی را نیز نمیپسندید و بیشتر دلباخته تجارت بود. در تهران حجرهای در سرای امید روبهروی مسجد شاه خرید و تجارت را پیشه کرد. کارت بازرگانی نداشت و تا سالها به نمایندگی از پدر و سه برادر دیگرش در شرکت خانوادگی پدر کار میکرد. محمدتقی تا ۲۵سالگی به صادرات و واردات در شرکت پدر مشغول بود و پس از استقلال به واردات وسایل مدرن خانگی پرداخت. برخلاف پدر که خرید و فروش محصولات کشاورزی را پیشه کرده بود، محمدتقی علاقه عجیبی به واردکردن لوازم مدرن زندگی آن روزها مثل پنکه، رادیو، یخچال و ماشینحساب داشت. ۱۵ سال طول کشید که او به فکر ساختن همین وسایل در ایران بیفتد. این کار در آن زمان جسارت بسیاری میخواست. محمدتقی برخوردار مردی بود که به خانههای ایرانیان تکنولوژی و رفاه را وارد کرد. در سال۱۳۸۸ کتاب زندگی و کارنامه حاج محمدتقی برخوردار- موقعیت تجار و صاحبان صنایع در ایران عصر پهلوی از سوی نشر گامنو منتشر شد. این کتاب شرح حال فعالیتهای تجاری و صنعتی ایشان (پدر صنعت خانگی مدرن در ایران) است. زندگی و کارنامه وی میتواند برخی مشکلات توسعه اقتصادی ایران را از نگاه فعالان اقتصادی نشان دهد؛ ضمن آنکه الگویی بومی در مدیریت و کارآفرینی را نیز ارائه میکند. او در طول چندین دهه فعالیت اقتصادی و صنعتی، کارخانهها و شرکتهای مهمی را راهاندازی کرد که تعداد آنها به بیش از پانزده شرکت و گروه صنعتی بزرگ میرسد.
شرکت قوه پارس (بقوه)
نخستین شرکت صنعتی که حاجی برخوردار تاسیس کرد شرکت ری او واک یا قوه پارس بود که با سرمایهگذاری مشترک یک آمریکایی در جاده کرج و در سال۱۳۴۱ راهاندازی شد. تولیدات این کارخانه در چند سالتاجایی گسترش یافت که دو کارخانه دیگر در کرج و شهرک صنعتی البرز قزوین هم به این مجموعه اضافه شد. این شرکت که باتری تولید میکرد در سال۱۳۵۵ وارد بورس شد. این کارخانه در ابتدای فعالیت حدود ۲۲۰نفر نیرو داشت ولی در سال۱۳۵۷ و باتوجه به راهاندازی دو کارخانه دیگر به ۹۲۰ نفر رسیده بود. علاوه بر اینها؛ سرمایه اسمی این کارخانه در طول حدود ۱۵ سال فعالیت از ۱۰میلیون تومان به ۴۲میلیون تومان افزایش یافت و میزان فروش آن در سال۱۳۵۷ به ۲۰۰میلیون تومان رسید.
پارس الکتریک (لپارس)
کمی بعد از راهاندازی قوهپارس حاجی برخوردار در اسفند سال۱۳۴۱ شرکت پارسالکتریک را برای تولید تلویزیون و وسایل برقی راهاندازی کرد. تعداد افراد شاغل در این مجموعه صنعتی از ۱۵نفر در ابتدای کار به حدود ۲هزار نفر در سال۱۳۵۸ افزایش یافت. همچنین فروش این کارخانه که در سال۱۳۵۵ وارد بورس شد در سال۱۳۵۷ حدود ۵۰۰میلیونتومان برآورد شدهاست که حدود ۹۰میلیونتومان آن، سود بودهاست.
پارس خزر (توشیبا یا لخزر)
شرکت (پارس خزر) را بسیاری در خانههایشان با پلوپزهای آن (با تهدیگ طلایی) یا پنکههای قدیمیاش میشناسند. کارخانهای که در سال۱۳۴۷ و در شهر رشت با سرمایهای حدود ۵/ ۶میلیونتومان راهاندازی شد. این مجموعه صنعتی با مشارکت ۲۹درصدی بانک توسعه صنعتی و معدنی، ۴۰درصدی شرکت توشیبای ژاپن و ۴۰درصدی حاج محمدتقی برخوردار راهاندازی شد. تعداد نیروهای این کارخانه تولید انواع لوازم برقی خانه (آبمیوهگیری، چرخگوشت، پنکه و...) از ۲۰۰ نفر در سال۱۳۵۰ به ۸۰۰ نفر در سال۱۳۵۷ رسید.
کشت و صنعت جیرفت
علاوه بر حوزههای صنعتی و بهخصوص الکترونیک و لوازمخانگی محمدتقی برخوردار دستی هم در کشاورزی داشت، او در سال۱۳۴۹ یکی از مهمترین کشت و صنعتهای کشور را در جیرفت کرمان و در نزدیکی منطقه (عنبرآباد) راهاندازی کرد. جیرفت به اعتقاد بسیاری از کارشناسان بهعنوان بهشت کشاورزی ایران شناخته میشود که حاجی برخوردار ۵۰سالپیش این ظرفیت را شناسایی کرد.
فرش پارس و صنایع پوشش (واتی)
حوزه نساجی و تولید فرش ماشینی از دیگر فعالیتهای صنعتی حاج محمدتقی برخوردار محسوب میشود. او در این حوزه و البته با مشارکت افراد دیگر در سال۱۳۵۰ و ۱۳۵۲ دو شرکت فرش پارس (تولیدکننده فرش ماشینی و دارنده ۶واحد ریسندگی انواع نخ، گونیبافی، پلیپروپیلن، موکت، فرش ماشینی، موکتبافی، رنگرزی و چاپ موکت) و صنایع پوشش (تولیدکننده انواع منسوجات با چهارکارخانه تولید مخمل، ریسندگی، حوله و بلوجین) را راهاندازی کرد.
شرکت کاشی پارس (کپارس)
علاوه بر حوزه صنعت الکترونیک، کشاورزی و نساجی؛ حاج محمدتقی برخوردار دستی هم در صنایع تولید کاشی و سرامیک داشت و دو کارخانه در این حوزه و با مشارکت دیگران راهاندازی کرد، اگرچه که در آنها کارنامه چندان موفقی نداشت. او در سال۱۳۵۲ شرکت کاشی پارس را در شهرکت صنعتی قزوین تاسیس کرد که یکسال پس از انقلاب تعطیل شد. همچنین شرکت تولید سرامیک البرز را در سال۱۳۵۶ راهاندازی کرد که تا سال۱۳۵۸ فعال بود. حاج محمدتقی برخوردار و شرکای دیگری این دو شرکت را بهدنبال رشد شهرنشینی در شهرهای بزرگ و افزایش تقاضا برای مصالح ساختمانی راهاندازی کردند.