او درباره ضرورت این موضوع توضیح داد: این موضوع از چند منظر حائز اهمیت است که چرا یک سازمان دولتی باید این کار را انجام دهد. شهروندان حق دارند به داده‌هایی که نهادهای دولتی تهیه می‌کنند، دسترسی داشته باشد. اما دلایل دیگری هم وجود دارد که به‌نظر می‌رسد دلایل مهم‌تری هستند. یکی از این دلایل، سرریز دانشی است که در جامعه اتفاق می‌افتد. خیلی از مستندات و پژوهش‌هایی که در سازمان‌های دولتی انجام می‌شود، قابلیت استفاده برای بخش‌خصوصی را هم دارد و اگر این دسترسی وجود داشته باشد، می‌تواند این امکان را فراهم کند که شرکت‌های بخش‌خصوصی توانمندتر شوند و سرریز دانشی اتفاق بیفتد. البته این هم دلیل کافی نیست. ناظمی با بیان اینکه مهم‌ترین دلیل، شکل‌گیری مفهومی به نام «بازار پژوهش» است، افزود: در کشور ما پژوهش و پژوهشگری به‌عنوان حرفه به رسمیت شناخته نمی‌شود. اولین شرط شکل‌گیری بازار این است که دسترسی به اطلاعات وجود داشته باشد تا افراد بتوانند برحسب اطلاعات دست به انتخاب و خرید بزنند. وی خاطرنشان کرد: اگر یک پژوهشگر یا تیم پژوهشگر، پژوهشی را انجام می‌دهد، مهم‌ترین ابزاری که می‌تواند سابقه آن پژوهش را نشان دهد، دسترسی به اطلاعات است که باعث می‌شود اخلاق حرفه‌ای و پژوهشی گسترش پیدا کند و اینکه ما کمتر شاهد کپی کردن و نقض حقوق مالکیت فکری باشیم. حقوق مالکیت فکری در پژوهش‌های ایرانی به وفور نقض می‌شود و یکی از دلایل آن، خیال راحت یک پژوهشگر از عدم‌دسترسی سایرین است. با دسترسی به این اطلاعات،‌ می‌توان پژوهش‌ها را ارزیابی کرد و تمایز بین یک پژوهش خوب با بد قابل ارزیابی می‌شود.