روبات‌هایی که با این شیوه تولید شده‌اند ۷۰ میکرون طول داشته و تولید آنها در عرض چند هفته ممکن است. برای تولید روبات‌های یادشده از نوعی ویفر سیلیکونی فشرده ۱۰۲ میلیمتری استفاده می‌شود. در بدنه این روبات‌ها علاوه بر پوشش سیلیکونی از نوعی شیشه بسیار نازک نیز استفاده می‌شود که برای تسهیل انتقال پیام‌های الکترونیکی به‌کار می‌رود. همچنین دو تا چهار سلول خورشیدی بسیار کوچک نیز روی این بدنه مورد استفاده قرار گرفته‌اند. پاهای این روبات تنها ۱۰۰ اتم ضخامت دارند و دارای یک لایه پلاتین و یک لایه تیتانیوم بوده و گرافن نیز در انتهای هر چهار پای این روبات به‌کار گرفته شده است. تحریک این روبات برای آغاز حرکت با تاباندن اشعه لیزر روی سلول‌های خورشیدی آن صورت می‌گیرد که باعث به جریان درآمدن الکتریسیته در بین پاهای عقب و جلو و حرکت آن می‌شود. این روبات‌ها آن‌قدر کوچک هستند که تزریق آنها به درون بدن با استفاده از سوزن‌های زیرپوستی ممکن است. البته روبات‌های یادشده تنها می‌توانند در لایه‌ای خاص از بافت بدن در زیر ناخن جابه‌جا شوند. محققان در تلاش هستند امکاناتی همچون حسگر، ساعت، سیستم‌های کنترلی و... را به این روبات‌ها بیفزایند.