«تام کریج» (Tom Craig)استاد روانشناسی اجتماعی در کالج کینگز لندن که پروژه آواتاردرمانی را انجام می‌دهد، گفت: این درمان برای همه کاربرد ندارد. برخی افراد، این درمان را بیش از حد ترسناک می‌دانند. اما برخی بیماران که این روش را انتخاب می‌کنند، شاهد بهبودی نشانه‌های بیماری‌شان هستند. براساس پژوهشی که در مجله Lancet Psychiatry منتشر شد، دوازده هفته پس از درمان، تکرار توهمات شنیداری‌ این بیماران و ناراحت‌کننده بودن آنها کمتر شد. کریج، نویسنده ارشد این تحقیق ادامه داد: گفت‌وگو با یک صدای غیرمستقیم غیرممکن است. او این درمان را به یک بازی ویدئویی تشبیه کرد که باید برای تاثیرگذاشتن بر بیمار واقعی و در عین حال برای امن بودن به قدرکافی متعادل باشد. وی افزود: شما یک آواتار را بسیار بیشتر از صدایی که در جایی شنیده می‌شود، می‌توانید به چالش بکشید. چهره موجب عمل کردن این صدا می‌شود.

اخبار مرتبط