مرد راه‌آهن سال ۱۹۹۵
وی در آغاز به‌عنوان مدیر اجرایی با اتحادیه ریلی‌پیوریا و پکین همکاری داشت. در دهه هشتاد میلادی زمانی که «خط‌آهن خلیج‌مرکزی ایلینویز» فعالیت‌های خود را گسترش می‌داد، یک بنگاه سرمایه‌گذاری در نیویورک به نام «گروه پراسپکت» ۶۶۳کیلومتر از مسیر ساخت خط جنوب میانه را خرید و مویرز را به‌عنوان نخستین رئیس برای شرکت راه‌آهن جدید‌التاسیس منصوب کرد. بلافاصله پس از انجام معامله زمان‌بندی رفت و آمد قطارها به‌روز‌رسانی شد و تردد قطارها از مسیر شریوپورت و مریدین دو‌برابر شد. با ریاست مویرز این خطوط ریلی بازسازی شد و سرعت متوسط قطارها از ۱۶ کیلومتر در ساعت به ۴۰کیلومتر افزایش یافت.
در ۱۹۸۹مویرز به ریاست خط‌آهن مرکزی ایلینویز رسید و موفق به کاستن از هزینه‌های شرکت در بخش پرداخت دستمزدها و فروش لکوموتیوها و واگن‌های اضافه شد. او با فروش برخی اقلام اضافه ۵۰میلیون دلار برای شرکت عایدی به‌دست آورد و بودجه خطوط را تا ۷۰ میلیون دلار کاهش داد. او کوشید تا خطوط‌آهن جنوب‌میانه را به سبد سهام راه‌آهن مرکزی ایلینویز برگرداند و در ۳ دسامبر ۱۹۹۰ خرید عمده سهام آن را ثبت کرد، اما «جنوب‌میانه» که اکنون تحت ریاست شریک تجاری سابق مویرز، مارک لوین بود این پیشنهاد را رد کرد. مویرز در ۱۹۹۳ از راه‌آهن مرکزی ایلینویز کناره‌گیری کرد و در همان سال به ریاست و مدیرکلی «راه‌آهن پاسیفیک جنوبی» منصوب شد. تحت ریاست وی این شرکت از ۱۴۹ میلیون دلار زیان در ۱۹۹۳ به ۲۴۲ میلیون دلار سود در سال بعد دست یافت اما به دلایل مشکلات فیزیکی یک سال بعد مویرز استعفا داد.
پس از کناره‌گیری وی سرمایه‌گذاری در پروژه‌های خطوط ریلی در سطح جهان را ادامه داد و از جمله سرمایه‌گذاران حقیقی بود که با صرف ۸ میلیون دلار «در گروه نوئل» برای تصاحب شبکه ریلی غرب برزیل کوشید. مشاوره و طرح تجاری وی در این پروژه مورد قبول واقع شد. وی در ۵ ژوئن ۲۰۰۶ در ناپل، فلوریدا درگذشت.
