جرارد کافسجیان بازرگان و نیکوکار ارمنی تبار
این کشتی در سال‌های ۱۹۴۳ و ۱۹۴۵ فعالیت‌های گسترده‌ای در زمینه نقشه برداری دریایی در حوزه اقیانوسیه به خصوص در گوادال کانال و سایر جزایر سلیمان انجام داد. کافسجیان همچنین در ماموریت خارجی یو. اس. اس. آندرس در سال‌های ۱۹۴۵-۱۹۴۴ خدمت کرد که در واقع یک ناوشکن دنبال‌رو (که ناوگان بازرگانى را همراهى مى‌کند و از ناوشکن معمولى کوچک‌تر و آهسته‌تر است) بود. در بازگشت از جنگ با پرستار کلئو توماس، که در دوران جنگ با وی آشنا شده بود، ازدواج کرد. پس از آن موفق به اخذ بالاترین مدارج دانشگاهی در رشته‌های اقتصاد و دانش حقوق شد و کار خود را به‌عنوان یک ویراستار حقوقی از انتشارات «وست» در نیویورک شروع و خیلی زود پله‌های ترقی را در این شرکت طی کرد. در سال ۱۹۹۶ و با فروش «وست» به انتشارات تامپسون آن را ترک کرد تا به گفته خودش، به ارمنستان کمک کند؛ کشوری که پس از صدها سال مستقل شده بود. در این راستا بنیاد خانواده کافسجیان را تاسیس کرد تا از طریق آن بیش از ۱۲۸ میلیون دلار به پروژه‌های ارمنستان کمک کند. سرمایه‌گذاری‌های او شامل تلویزیون‌های خصوصی «ارمنستان» و «ارم نیوز»، گروه خدمات مالی «کاسکید»، بخش املاک و مستغلات و انرژی‌های تجدیدپذیر بود که البته در نهایت همه آنها فروخته شدند. او تمام سودهای حاصل از این فعالیت‌ها را مجددا در کشور ارمنستان و در راستای توسعه بیشتر سرمایه‌گذاری می‌کرد.
در اوایل دهه 2000 کافسجیان، مکانی به نام «کاسکید: آبشار» را که از دوران شوروی در پایین شهر ایروان باقی مانده بود به‌طور کامل بازسازی کرد و با بازسازی کامل، آن را به نام «مرکز هنرهای کافسجیان» در 2009 افتتاح کرد. اما از تاسیس موزه نسل‌کشی ارامنه در واشنگتن به دلایل سیاسی بازماند. کافسجیان سه فرزند داشت و در 15 سپتامبر 2013 در سن 88 سالگی درگذشت.
