بنیان‌گذاران مک دونالد
شروع کسب‌وکار
برادران مک دونالد با الهام از یک اغذیه فروش محلی در مونروویای کالیفرنیا که در یک زمین مسابقه محلی به مشتریان خود خدمات‌رسانی می‌کرد و گویا تنها کسب‌وکار پرسود این شهر به شمار می‌رفت، در ۱۹۳۷، در این شهر یک دکه فروش ساندویچ‌هات داگ باز کردند، اما مغازه آنها پس از پایان فصل مسابقات فقط چند مشتری معدود داشت.
موریس در 1940، تصمیم گرفت یک دکه ساندویچ فروشی بزرگ‌تر در سن برناردینو باز کند که یک شهر بزرگ بود و اکثریت این جمعیت را طبقه کارگر تشکیل می‌دادند. پس از سر باز زدن چند بانک از دادن وام به آن دو، در نهایت این بانک آمریکا بود که 5000 دلار سرمایه در اختیار آنان گذاشت تا در تقاطع دو خیابان شمال شرقی 1398 و خیابان چهاردهم غربی یک رستوران درایوین باز کنند که 25 نوع غذا در منوی آن وجود داشت.
کار این رستوران جدید با موفقیت مواجه شد و خیلی زود مک دونالدها به درآمد سالانه 40هزار دلاری رسیدند. بیشتر مشتری‌ها نوجوانان یا مردان جوانی بودند که در اصل به آنجا می‌آمدند تا با پیشخدمت‌های جوان گپ بزنند یا خانواده‌های جوان از طبقه کارگر که به دنبال غذای ارزان بودند. مک دونالدها به این نتیجه رسیدند که خانواده‌های کارگر همان مشتریان ایده‌آلی هستند که باید جذب کرد.
بعد از دوسال، این دو برادر با درس‌هایی که گرفته بودند، در صدد نوسازی کسب‌وکار خود برآمدند. یکی از آنها یافتن راهی برای جایگزینی استفاده از زنان جوان پیشخدمت بود؛ زیرا این زنان کند و غیرقابل اعتماد بودند و برای آنکه انعام بیشتری بگیرند، وقت زیادی را صرف وراجی با مشتری‌ها می‌کردند. درس دیگر آن بود که چون ساندویچ همبرگر بخش عمده‌ای از کل فروش‌ها را به خود اختصاص می‌داد ماهی تابه که برای سرخ کردن همبرگر از آن استفاده می‌شد خیلی آسان تر از سیخ‌های شبکه ای مورد استفاده برای سوسیس شسته می‌شد و آماده‌سازی همبرگر سریع تر از ساندویچ‌های دیگر صورت می‌گرفت.
در 1948 مک دونالدها رستوران خود در سن برناردینو را کاملا بازطراحی و بازسازی کردند تا کار خود را بر همبرگر، چیزبرگر، شیربستنی و سیب زمینی سرخ کرده متمرکز کنند. هر چند این «مک دونالد» جدید همچنان در همان آدرس قرار داشت و بیشتر مشتریان آن نیز همچنان در اتومبیل‌های خود غذا سفارش داده و تحویل می‌گرفتند؛ اما این طرح جدید به دلیل برخی عوامل، منحصر به فرد به شمار می‌رفت: همانند غذا فروشی‌های قبلی مک دونالدها، این بار هم فضای داخل رستوران برای صرف غذا در نظر گرفته نشد.
پیشخدمتی به کار گرفته نشده بود؛ مشتری‌ها سفارش‌های خود را به شخصی در پیشخوان جلو رستوران می‌دادند و از همان‌جا غذاتحویل می‌گرفتند (سلف سرویس).
این دو برادر، خودشان آشپزخانه را طراحی کردند و یک خط آماده سازی غذا راه اندازی کردند که کارایی و خروجی را افزایش می‌داد. برگرها از قبل پخته شده و گرم نگه داشته می‌شد.
توسعه مک‌دونالد و فروش آن
این رستوران جدید یک موفقیت به شمار می‌رفت و مک دونالدها با هدف گذاری درآمد یک میلیون دلار در سال تا پیش از پنجاه سالگی خود، در 1953 شروع به دادن حق امتیاز کردند و این کار را با رستورانی در فونیکس آریزونا با مدیریت نیل فاکس شروع کردند. در آغاز تنها امتیاز استفاده از سیستم و نه نام تجاری رستوران خود را، در اختیار رستوران نیل فاکس قرار دادند. بعدتر کلیت حق استفاده از سیستم و نام تجاری خود را در اختیار رستوران‌هایی که طراحی استاندارد داشتند، قرار دادند. خریداران بعدی حق امتیاز، راجر ویلیامز و بردت لاندن بودند؛ شعبه‌ای که آنها راه‌اندازی کردند اکنون قدیمی‌ترین شعبه مک‌دونالد به شمار می‌رود.
در 1954 مک‌دونالدها با ری کراک شریک شدند که فروشنده مخلوط‌کن‌های شیربستنی بود. براساس قرارداد، نیمی از هر درصد فروش به مک‌دونالدها می‌رسید. این دو برادر تمایل داشتند تا شمار کوچکی از رستوران‌ها را نگه دارند و این خواست آنان با اهداف ری‌کراک در تعارض بود. در نهایت ری‌کراک در 1961 سهم برادران مک‌دونالد را به قیمت 7/ 2 میلیون دلار و پرداخت 9/ 1 درصد از فروش ناخالص سالانه به آنها، خرید.
مک دونالد اینک با دارا بودن 38695 شعبه در بیش از 100کشور، بزرگ‌ترین رستوران زنجیره ای در جهان به شمار می‌رود و تا پیش از پاندمی کرونا، روزانه به بیش از 69 میلیون مشتری خدمات‌رسانی می‌کرد. این شرکت پس از والمارت، با در اختیار داشتن 7/ 1 میلیون نفر نیروی کار، دومین استخدام‌کننده بخش‌خصوصی جهان به شمار می‌رود.
