ادوین میرویش و اِدِ کاردرست
میرویش در یک خانواده یهودی مهاجر، از لیتوانی، در کلونیال‌بیچ به دنیا آمد. بعدتر خانواده وی به واشنگتن رفتند جایی که پدر میرویش یک خواربارفروشی افتتاح کرد. این مغازه در ۱۹۲۳ ورشکسته شد و دیوید میرویش پدر اد خانواده را به تورنتو برد و خود در آنجا نخست به‌عنوان دستفروش مشغول به کار شد و سپس در محله یهودیان تورنتو در خیابان دانداس یک فروشگاه باز کرد. خانواده میرویش در طبقه بالای این مغازه زندگی می‌کردند و یک مدرسه عبری نیز در این آپارتمان کوچک مستقر بود. میرویش درباره آن روزها گفته است که آرزویم این بود روزی بتوانم از یک دستشویی بدون اینکه ۵۰ نفر دیگر در استفاده از آن با من شریک باشند استفاده کنم. اد در حالی که ۱۵ ساله بود پدرش را از دست داد و ناگزیر به ترک تحصیل برای اداره فروشگاه شد و نقش یگانه حامی مادر، برادر کوچکتر و خواهرش را به عهده گرفت. کار و بار مغازه خوب پیش نمی‌رفت. اد مغازه را بست تا با شراکت دوستش ییل سیمپسون یک خشکشویی راه‌اندازی کند که حال و روز این کسب‌و‌کار هم بهتر از فروشگاه نبود و میرویش از آنجا هم بیرون آمد و شروع به کار برای لئون وینشتاین، کارفرمای خواربارفروشی تورنتو به‌عنوان مدیر تولید و خرید کرد. با تثبیت وضعیت مالی، میرویش با آن مک لین، خواننده رادیو، در ۱۹۴۱ ازدواج کرد. در ۱۹۴۳ آن دو یک فروشگاه پوشاک با نام اسپرت بار افتتاح کردند که با توسعه آن در ۱۹۴۶، به فروشگاه آن و ادی تغییر نام یافت. در ۱۹۴۸ میرویش بیمه‌نامه همسرش را به پول نقد تبدیل کرد تا کسب‌و‌کاری جدید راه بیندازد؛ یک ارزان‌فروشی که هر نوع جنس خریداری شده از موسسات ورشکسته و حراجی‌های کالاهای آسیب دیده در آتش‌سوزی را عرضه می‌کرد و آنها را در صندوق‌های پرتقال نمایش می‌داد. این مدل منحصر به فرد بدون پشتوانه مالی، بدون خدمات و بدون بسته‌بندی کسب‌و‌کار، موفقیتی فوری به شمار می‌رفت. میرویش مدعی شد که تخفیف‌های زیرقیمت و حتی به ضرر را در مورد برخی اجناس اعمال می‌کند تا مشتری جذب کند. فروشگاه اد کاردرست به تدریج توسعه یافت و کل یک بلوک شهر را به خود اختصاص داد. فروشگاه میرویش با معرفی خود به‌عنوان «بزرگ‌ترین فروشگاه تخفیف‌دهنده جهان» سالانه میلیون‌ها دلار عایدی به دست آورد. در اواخر دهه ۱۹۵۰ میروی شروع به خریداری خانه‌های خیابان مارکام کرد. وقتی درخواست او برای تخریب ساختمان‌های دوران ویکتوریا جهت ساختن یک پارکینگ از سوی مقامات شهر رد شد، میرویش به اصرار همسرش این ساختمان‌ها را با قیمت‌های پایین به هنرمندان محلی اجاره داد و این خیابان به زودی بدل به محله استودیوهای هنرمندان، گالری‌ها، بوتیک‌ها و... شد؛ این محله اکنون با نام دهکده میرویش شناخته می‌شود. در ژوئن ۲۰۰۶ اد و آن میرویش شصت و پنجمین سالگرد ازدواج خود را در یک مهمانی با حضور مقامات و هنرمندان محلی تورنتو جشن گرفتند. در ۱۱ ژوئیه ۲۰۰۷ خانواده میرویش با صدور بیانیه‌ای مرگ او را اعلام کردند.
فعالیت‌های عمومی
میرویش معروف به انجام دادن برخی شیرین‌کاری‌ها همانند فیل‌سواری و استخدام معترضان برای محافظت از رستورانش با پوشش خاص بود. هر کریسمس ۱۰ هزار پوند گوشت بوقلمون رایگان به خریدارانی که ساعت‌ها در صف خرید بودند جایزه می‌داد؛ برنامه‌ای که در کریسمس ۲۰۱۵ خاتمه یافت. او از هفتاد و پنجمین جشن تولد خود به این سو هر سال مهمانی باشکوهی در بیرون از فروشگاه خود برگزار می‌کرد که شامل غذا، نمایش و سرگرمی‌های رایگان می‌شد. به پاس نیکوکاری‌های وی، در ۲۰۰۳ شهردار تورنتو روز تولد میرویش را «روز اد میرویش» نام‌گذاری کرد.
کمک به تئاتر و حرفه رستوران داری
میرویش علاوه بر فروشگاه اد کاردرست، در تورنتو به خاطر تئاترها و رستوران‌هایش شناخته می‌شد. نخستین کار وی در این زمینه، خرید ساختمان تئاتر سلطنتی الکساندرا و بازسازی آن در ۱۹۶۳بود که به احیای هنر تئاتر در تورنتو کمک کرد. میرویش در راستای نشاط بخشیدن به محله تئاتر سلطنتی الکساندرا و گذاشتن مکانی در اختیار مشتریان تئاتر برای قبل و بعد از اجراها، یک انباری (وارهاوس) در همان نزدیکی در محدوده کینگ استریت غربی و خیابان دونکان، خرید و آن را به‌صورت یک رستوران و با همین عنوان وارهاوس که غذاهای ارزان‌قیمتی ارائه می‌کرد، بازسازی کرد. بعدتر او رستوران‌های غذاهای دریایی، غذاهای چینی، غذاهای ایتالیایی و اُلد اد خود را در همین خیابان افتتاح کرد که موجب جذب ساکنان محلی به این منطقه پیش‌تر نادیده گرفته شده شد؛ تا جایی که هر شب ۶ هزار غذا در این رستوران‌ها صرف می‌شد. با احیای این محله رستوران‌های بی‌شماری در آن منطقه گشوده شدند که تنوع غذایی بیشتری نسبت به رستوران‌های اد داشتند و مشتری‌های بیشتری جذب می‌کردند. در نتیجه رستوران‌های اد یکی پس از دیگری بسته شد که آخرین مورد تعطیلی رستوران وارهاوس در ۲۰۰۰ بود.
در ۱۹۹۳ خانواده میرویش تئاتر پرنسس آو ولز [شاهدخت ولز] را ساختند که بزرگ‌ترین تئاتر مدرن و نخستین تئاتری بود که با سرمایه بخش خصوصی-در آمریکای شمالی در ۳۰ سال گذشته-ساخته می‌شد. در ۲۰۰۱، شرکت میرویش یک قرارداد پیمانکاری مدیریت برای راه‌اندازی تئاتر پانتاگز امضا کرد. او و پسرش دیوید «نمایش‌های میرویش» را راه‌اندازی کردند که تئاترهای سیاحتی را از برادوی و لندن به روی صحنه می‌آورد. در ۱۹۸۲ اد و دیوید میرویش سالن تئاتر اِلد ویک لندن را به قیمت ۵۵۰ هزار پوند خریداری و چهار میلیون دلار صرف بازسازی آن کردند. با مدیریت آنها این تئاتر بیش از هر تئاتر منفرد دیگری در بریتانیا جایزه برد. این تئاتر هرگز برای میرویش‌ها سودآور نبود و به همین دلیل آن را در ۱۹۹۸ فروختند.
در دسامبر ۲۰۱۱ به پاس خدمات اد میرویش، تئاتر کانون به تئاتر میرویش تغییر نام داده شد.
