۸۶ سال از تاسیس نیوزویک گذشت
مسیر طولانی یک رسانه و سهامدارانش
در سال ۱۹۳۷، پس از ادغام با مجله تودی خط فاصله میان عنوان برداشته شد و نام آن به نیوزویک تغییر یافت و به مرور در کنار مجله تایم و یو اس نیوز‌اند ریپورت در دسته‌بندی «سه مجله بزرگ» آن زمان قرار گرفت. نیوزویک از اوایل دهه ۱۹۴۰ به سود دهی رسید و حتی در خلال جنگ جهانی دوم نسخه جیبی ویژه آن برای نیروهای آمریکایی در اروپا فرستاده می‌شد و پس از پایان جنگ، در سال ۱۹۴۵، اولین نسخه بین‌المللی این مجله در توکیو و پاریس منتشر شد. اما پس از مرگ وینسنت آستور که ۵۹ درصد سهام این هفته‌نامه را در اختیار داشت، حرف و حدیث‌هایی مبنی بر تمایل وارثان او به فروش مجله به گوش رسید. خبرنگاران نیوزویک در دفتر واشنگتن و نیویورک دلواپس سرنوشت مجله و نگران افتادنش به دست نااهلان بودند. یکی از این افراد بن‌بردلی، مدیر دفتر شعبه واشنگتن نیوزویک بود. بردلی امیدوار بود یکی از روزنامه‌ها و ناشران بزرگی که به گفته او «روزنامه‌هایی دغدغه‌مند و باکیفیت» را منتشر می‌کنند مجاب به خریدش شوند، ناشرانی مثل جوپولیتزر که سنت لویی پست دیسپچ را منتشر می‌کرد یا فیل‌گراهام که واشنگتن‌پست را داشت. این شد که دیدارهایی را با گراهام ترتیب داد تا به خرید نیوزویک ترغیبش کند. بردلی پس از ملاقاتی ناگهانی با گراهام در یادداشتی شخصی نوشته بود: «قبل از اینکه من حرف بزنم نکته را گرفته بود و داشت راجع به اینکه کی چه کار می‌کند و کی در دفتر نیویورک و واشنگتن مسوول چه است، صحبت می‌کرد.»
پس از خریداری آن توسط فیلیپ گراهام، در سال ۱۹۶۱، نیوزویک رویکرد سیاسی لیبرال را برگزید و با پوشش اخبار فرهنگی پرطرفدار و انتشار مقالاتی به سبک روایی مخاطبان بیشتری را به خود جذب کرد. این هفته‌نامه که سبک خود را در آغاز وامدار مجله تایم بود، در دهه ۱۹۶۰ با جذب مخاطبان جوان و تمرکز بر دو مساله مهم روز آن زمان، یکی روابط نژادی و دیگری جنگ ویتنام، خود را متمایز کرد. در ژوئیه سال ۱۹۶۳، نیوزویک اولین مجله خبری بزرگ آمریکا بود که تصویر یک سیاهپوست آمریکایی ناشناس را روی جلد خود منتشر کرد. در نوامبر ۱۹۶۷، پرونده‌ای درباره حقوق شهروندی به انضمام سخن سردبیر منتشر کرد که الیوت آزبورن، سردبیر وقت، بعدها در این باره گفت که این پرونده بی‌طرفی سنتی روزنامه‌نگاری را زیر سوال برد و آن را اولین نمونه روزنامه‌نگاری هوادارانه خواند و به این ترتیب نیوزویک سردمدار این نوع روزنامه‌نگاری شد.
جنگ زنان علیه فضای مردانه تحریریه
اما در دهه ۱۹۶۰ اتفاق حائز اهمیت دیگری هم در نیوزویک افتاد. در دهه ۶۰، این مجله محل کار دلفریبی بود. شیوه اداره آن مردسالارانه بود و تمام مناصب بالای شغلی در اختیار مردان (و عمدتا سفیدپوستان) بود. اما حال و هوایی غیررسمی و دوستانه داشت، همه یکدیگر را- حتی سردبیر را- با نام کوچک صدا می‌کردند، و این ویژگی‌ها به علاوه در جریان اخبار دست اول بودن، آنجا را به محل کار هیجان‌انگیزی تبدیل می‌کرد. هر چند، زنان در ابتدا برای مشاغل نامه‌رسانی یا بریدن روزنامه‌ها و رساندنش به‌دست نویسنده مربوطه و از این دست کارها استخدام می‌شدند. در نهایت اگر خیلی خوش‌شانس بودند به شغل پژوهش‌گری یا واقعیت‌سنجی ارتقا می‌یافتند. تعداد انگشت شماری از زنان تا جایگاه خبرنگاری هم دست پیدا کردند اما نویسندگی یا دبیری برای زنان مشاغلی ناممکن و غیرقابل دستیابی بود. پاسخی که نیوزویک به کارمندان زنش در اعتراض به نقش‌های کم‌اهمیت و دون‌پایه‌شان می‌داد این بود که سیاستی مبنی بر ممنوعیت زنان در سمت‌های نویسندگی وجود ندارد، فقط ما زن نویسنده نداریم.
اما شرایط پس از شکایت قانونی کارمندان زن علیه عملکرد تبعیض‌آمیز مجله تغییر کرد. در سال ۱۹۷۰، الئانور اولمز نورتون به نمایندگی از ۶۰ کارمند زن نیوزویک دادخواستی برای فرصت‌های شغلی برابر تنظیم کرد. زنان برنده شدند و در روزی که این دادخواست ثبت شد، نیوزویک در سرمقاله‌اش با عنوان «عصیان زنان» به جنبش فمینیستی پرداخت. مسلما این اولین شکایت زنان داخل رسانه راه را بر شکایات بعدی باز کرد. دادخواهی از سازمان‌های بزرگ، به‌ویژه تایم، اسپرت ایلاستریتد، فورچون، ان‌بی‌سی و نیویورک‌تایمز آغاز شد و در واقع، حرکت کارمندان زن نیوزویک موجب تحولی شد که دیگر زنان رسانه نیز برای تغییر دست به کار شوند. البته این تنها موردی نبود که در آن نیوزویک به زن‌ستیزی متهم شد. در سال ۱۹۸۶ عنوان مقاله‌ای روی جلد نیوزویک آمد که در آن نوشته بود: «احتمال کشته شدن زنان ازدواج نکرده بالای ۴۰ سال توسط تروریست‌ها از احتمال شوهر پیدا کردنشان بیشتر است». سال‌ها بعد، در ۲۰۱۰، نیوزویک سرانجام از این بابت عذرخواهی کرد و نتیجه تحقیقی را منتشر کرد که نشان می‌داد دو سوم از زنانی که در سال ۱۹۸۶ بیش از چهل سال داشته‌اند پس از آن زمان ازدواج کرده‌اند.
افت ۵۰ درصدی مشترکان و حراج
در میان سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ نیوزویک دستخوش تحولاتی ساختاری شد. این هفته‌نامه در رقابت با منابع خبری آنلاین محتوای خود را به مطالب نظری و تحلیلی تغییر داد. اما باز هم، در میان سال‌های ۲۰۰۸ تا ژانویه ۲۰۱۰، تعداد مشترکانش ۵۰ درصد ریزش داشت. از سوی دیگر، درآمد حاصل از تبلیغات نیز افت قابل توجهی داشت. به گزارش واشنگتن‌پست، در سال ۲۰۰۹ سود تبلیغاتی نیوزویک ۳۷درصد کاهش یافت. زیان‌دهی دوساله منجر به این شد که در سال ۲۰۱۰ این هفته‌نامه به حراج گذاشته شود. سرمایه‌گذاران بین‌المللی، از جمله ناشران سوری و سرمایه‌گذاران خاورمیانه‌ای در این حراجی شرکت داشتند و در نهایت، در آگوست ۲۰۱۰، نیوزویک به سیدنی هارمن ۹۲ ساله، از سردمداران سیستم‌های صوتی و همسر جین هارمن، از اعضای مجلس وقت کالیفرنیا، فروخته شد.
هارمن با بری دیلر، مدیر مسوول آی‌ای‌سی شریک شد و به این ترتیب نیوزویک با دیلی بیست، یک شرکت خبری دیجیتال، ادغام شد. تینا براون که سابقه کاری چشمگیری در ونیتی فیر و نیویورکر داشت، به‌عنوان سردبیر مجموعه واحد نیوزویک-دیلی بیست برگزیده شد. در پی این تغییرات، نیوزویک ساختار و شمایلی نو پیدا کرد. فضای بیشتری برای ستون‌نویسان و نویسندگان فراهم شد، بخش فرهنگی‌اش گسترش یافت و انواع و اقسام موارد فرهنگی از جمله سینما، موسیقی، تئاتر، کتاب و ... در آن پوشش داده شد، صفحاتی به عکس اخبار هفته به همراه توضیحاتی کوتاه اختصاص یافت و برای صفحه آخر مجله ستونی به نام «اشتباه محبوب من» در نظر گرفته شد که در هر شماره یک فرد سرشناس مهمان از یکی از اشتباهات خود می‌نوشت که در شکل‌گیری آنچه اکنون هست و به آن رسیده، نقش داشته است.
توقف انتشار نسخه چاپی نیوزویک
در اکتبر ۲۰۱۲، براون توقف انتشار نسخه چاپی نیوزویک را از آخر سال ۲۰۱۲ اعلام کرد و از ادامه کار به‌صورت تماما دیجیتالی تحت‌عنوان نیوزویک گلوبال خبر داد.در سال ۲۰۱۳، موسس و مدیرعامل آی‌ای‌سی در کنفرانسی گفت که کاش نیوزویک را نخریده بود، چون شرکتش به خاطر این مجله زیان داده و خریدنش را «اشتباه» و «اقدامی احمقانه» خواند. آی‌بی‌تی مدیا در آگوست ۲۰۱۳ برند و حق انتشار آنلاین نیوزویک را از آی‌ای‌سی خرید. البته این معامله شامل دیلی بیست نمی‌شد. آی‌بی‌تی مدیا تا اکتبر ۲۰۱۴ نیوزویک را به سوددهی رساند و از سال ۲۰۱۷ به بعد آی‌بی‌تی با عنوان نیوزویک مدیا گروپ شناخته شد.اما در سال ۲۰۱۸، رسوایی‌های نیوزویک آن را به تیتر اخبار باز گرداند. در ۱۸ ژانویه ۲۰۱۸، تیم بازپرسی منهتن به دفتر این خبرگزاری یورش برد و چند ساعت بعد با ۱۸ سرور کامپیوتر آنجا را ترک کرد. کمی پیش از این حادثه و تا چند روز پس از آن، تعدادی از گزارشگران و نویسندگان نیوزویک اقدام به انتشار گزارش‌هایی در رابطه با این رسوایی و علیه مدیران خود کردند که منجر به اخراج ناگهانی تعدادی از کارمندان از جمله باب رو، کن لی و سلست کاتز شد که به ترتیب سردبیر، دبیر اجرایی و گزارشگر پژوهشی نیوزویک بودند. نیویورک پست در گزارشی این اقدام را «قتل‌عام صبحگاهی روز دوشنبه» خواند و در رسانه‌های دیگر نیز با عنوان «بحران جنون‌آمیز» مطرح شد. هر سه فرد اخراج‌شده مشغول بررسی ارتباطات مالی احتمالی نیوزویک مدیا گروپ، شرکت مادر این رسانه، با دانشگاه آلیوت، کالج مسیحی بنیادگرا بودند.
چند ساعت پس از این برکناری‌ها، شرکت مادر نیوزویک نانسی کوپر را به‌عنوان سردبیر موقت اعلام کرد. در اعلامیه انتصاب کوپر اشاره‌ای به اخراج این افراد نشده بود و تنها ذکر شده بود که باب رو و کن لی «فورا» شغل خود را ترک خواهند کرد. پس از این کن فیکون، مت کوپر، یکی از خبرنگاران پرسابقه نیوزویک، استعفا داد و در نامه‌اش نوشت که در بیش از ۳۰ سالی که به حرفه خبرنگاری مشغول است، شاهد چنین بی‌مبالاتی‌های مدیریتی نبوده است.سایت اخبار اجتماعی بازفید نیز پیش از این از رسوایی دیگری در نیوزویک خبر داده و نوشته بود که در سال ۲۰۱۶، دایان کانداپا، یکی از دبیران ارشد رویترز که در پی شکایت یکی از خبرنگاران ارشد زن از او مبنی بر آزارهای مکرر جنسی اخراج شده بود، با گذشت چند ماه به سمتی مدیریتی در نیوزویک مدیا گروپ، شرکت مادر نیوزویک، گماشته شده است. با پیگیری رسانه‌ها، این شرکت وادار به تعلیق وی و بررسی در صحت این اتهام شد. مدیریت نیوزویک پس از انتشار این مقاله در بازفید در جلسه‌ای به کارمندانش اعلام کرد که پیش از استخدام کانداپا سابقه او به مدت سه هفته مورد بررسی قرار گرفته اما چیزی بیش از شایعات دستگیرشان نشده بوده است. در این جلسه گفته شد که با شرکتی حقوقی برای تحقیق و تفحص بیشتر درباره استخدام این شخص قرارداد بسته شده است.از تاریخ ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۸، نیوزویک اعلام کرد که از شرکت آی‌بی‌تی مدیا جدا شده و تحت مدیریت دو پراگاد اداره خواهد شد. از آن زمان تاکنون این رسانه به‌صورت مستقل کار می‌کند.
ارسال نظر