الگوی توسعه در ایران، مرکزگرا بود و تمرکز توسعه در تهران در حالی بود که دیگر شهرها از عقب‌ماندگی اقتصادی رنج می‌بردند. علاوه بر این، گسترش حلبی‌آبادها در حاشیه تهران نیز از پیامدهای این توسعه تمرکزگرا بوده است. توسعه ناموزون باعث پیشرفت تنها بخشی از جامعه و گسترش شکاف‌های طبقاتی است. مهاجران در حلبی‌آبادها، نظاره‌گر مصرف چشمگیر طبقه ممتاز در اطراف خود بودند که این امر بر نارضایتی روبه رشد آنها می‌افزود.  این خود یکی از علل انقلاب بود. پس نباید شگفت‌زده شد که انقلاب درتهران آغاز شد و در تهران پیشرفت و در نهایت در تهران پیروز شد.

انقلابی برای برابری؛ تحلیل انقلاب ایران بر مبنای آرای توکویل، به نقل از مقاله‌ای به قلم حمید یحیوی و بهزاد زارعی