تصمیم سرنوشت‌ساز روزنامه‌نگاران

مهر ۵۷ با اعلام حکومت نظامی، یک سرگرد به تحریریه «اطلاعات» آمد و در اتاق شیشه‌ای که محل برگزاری شورای دبیران بود، نشست. او از حکومت نظامی مامور شده بود که بیاید تیترهای روزنامه را کنترل کند. این اولین بار بود که این اتفاق رخ داده بود و ما اصلا نمی دانستیم که یک نفر را هم به روزنامه کیهان فرستاده‌اند. در واکنش به حضور او در تحریریه تصمیم گرفتیم تا همه با هم او را «هُو» کنیم. پس از این جریان بچه‌های کیهان زنگ زدند و ما متوجه شدیم سرهنگی را نیز به تحریریه آنها فرستاده و آنها نیز با یک حرکت نمادین به حضور او اعتراض کرده‌اند. رحمان ‌هاتفی از کیهان با من تماس گرفت، اوضاع را جویا شد و دعوت کرد که به تحریریه کیهان بروم تا تصمیمی بگیریم.

او همیشه معاون سردبیر کیهان بود؛ از دوره دکتر مهدی سمسار تا دوره امیر طاهری همیشه مغز متفکر کیهان بود و رهبری فکری تحریریه را بر عهده داشت. رحمان دوست صمیمی‌ام و برادر دوست هنرمند تئاتری‌ام صادق ‌هاتفی بود. به محض ورود به تحریریه کیهان، بچه‌ها بلند شدند و دست زدند. به همراه برخی از دوستان به اتاق شورای دبیران رفتیم. بنابراین شورایی با حضور نمایندگان سه روزنامه اطلاعات، کیهان و آیندگان در تحریریه کیهان تشکیل و نوشتن بیانیه اعتصاب به من سپرده شد. همان جا نوشتم، هر ۱۰ نفر آن را امضا کردند و قرار شد از روز آینده دیگر روزنامه‌ها منتشر نشوند. محمد بلوری از روزنامه «کیهان»، جواد طاعی و فیروز گوران از روزنامه «آیندگان» و... از جمله افراد حاضر در این شورا بودند. در کل می‌توان گفت به غیر از درصد کمی، تمام مطبوعات کشور با این جریان همراه شدند. آن زمان مدیران مسوول هم تحت تاثیر ما روزنامه‌نگاران بودند و نیروی عظیم ما باعث شد تا مخالفتی نکنند.

در ادامه این جریان محمدعلی صفری، نعمت ناظری و بهشتی‌پور پیشنهاد دادند که بهتر است به این جنبش اعتراضی جنبه سندیکایی بدهیم که فقط به چند روزنامه محدود نشود و کل مطبوعات، روزنامه‌نگاران، عکاس‌های خبری و کارکنان و کارگران را شامل شود. بنابراین تمرکز اعتصابات را به سندیکا منتقل کردیم و به دنبال این کار، وزیر اطلاعات وقت درخواست داد که با هم مذاکره کنیم. ساعت‌ها جلسات متعددی را در نخست‌وزیری با حضور شریف امامی، منوچهر آزمون (مشاور اجرایی) و محمدرضا عاملی تهرانی (وزیر جهانگردی و اطلاعات) برگزار کردیم. آنها یکسری از شرایط ما را قبول کردند؛ ولی شرط اصلی را نپذیرفتند. ما هم در جلسه‌ای که با سندیکا داشتیم به این نتیجه رسیدیم که تا زمانی که با همه درخواست‌های ما موافقت نشود، اعتصاب ادامه خواهد داشت.