باشگاه تاثیرگذار

این باشگاه نه‌تنها نقش مهمی در سازماندهی کارگران پوشاک و صنعت نساجی بازی کرد؛ بلکه در راستای بهینه‌سازی قانون کار برای زنان و بهتر کردن شرایط کارخانه برای تمامی کارگران دست به مبارزه زد. بنابراین به‌عنوان یک انجمن حمایت از زنان به جنبش کارگری نیز خدمت‌رسانی کرد. این تشکل زنانی از سطوح مختلف را پشتیبانی می‌کرد، یعنی از زنان مهاجر طبقه کارگر تا زنان ثروتمند و تحصیلکرده را شامل می‌شد که به‌طرز دوستانه‌ای گرد هم آمده بودند تا هم در جهت پیروزی اتحادیه‌شان و هم در راستای اصلاح قانون کار با همدیگر همکاری کنند. بسیاری از زنان اصلاح‌طلب معروف قرن بیستم به نحوی با این باشگاه در ارتباط بودند: از جمله جین آدامز، مری مک داول، لیلیان ولد و الینور روزولت را می‌توان در میان زنان این اتحادیه مشاهده کرد. آغاز WTUL به سال ۱۹۰۲ در نیویورک برمی‌گردد که در آنجا زنان، و به ویژه زنان خانه‌دار، برخی محصولات را تحریم کردند و توجه ویلیام والینگ –جمهوری‌خواه سوسیالیست- را به خود جلب کردند.

والینگ یک مهاجر ثروتمند اهل کنتاکی بود که در خوابگاه دانشگاهی در نیویورک زندگی می‌کرد. او اطلاعات کمی در مورد سازمان بریتانیایی باشگاه اتحادیه صنفی زنان داشت. به همین خاطر، رهسپار انگلستان شد تا در مورد این سازمان مطالعه کند و ببیند چطور می‌تواند آن را در جامعه آمریکایی عملی سازد. این گروه بریتانیایی در سال ۱۸۷۳ توسط اما آن پترسون تاسیس شده بود؛ گروهی که به حق رای کارگرانی که در زمینه مسائل مربوط به‌کار علاقه‌مند بودند می‌پرداخت. والینگ نیز به نوبه خود از داستان‌های اتحادیه‌های زنان آمریکایی، به‌ویژه اتحادیه چتر و سایبان در نیویورک و اتحادیه تایپوگرافی زنان الهام گرفته بود. والینگ در مورد این گروه بریتانیایی به مطالعه پرداخت و آن را تا سال ۱۹۰۳ به یک سازمان موثر تبدیل کرد که به موجب آن، زنان ثروتمند و طبقه متوسط دوشادوش زنان طبقه کارگر برای بهبود بخشیدن به شرایط کار و با پشتیبانی این سازمان متحد شدند و مبارزه‌ای فراگیر را در پیش گرفتند.

والینگ سپس به آمریکا بازگشت و به همراهی مری کنی، زمینه را برای بنیان نهادن یک سازمان مشابه آمریکایی هموار ساخت. در سال ۱۹۰۳، مری کنی تشکیل باشگاه اتحادیه ملی صنفی زنان را در کنفرانس سالانه فدراسیون کارگری آمریکا به‌طور رسمی اعلام کرد. در ماه نوامبر همان سال، نشست پایه‌گذاری این انجمن در بوستون آمریکا با شرکت‌کنندگانی شامل کارگران خانه‌نشین و نمایندگان AFL برگزار شد. در ۱۹ نوامبر سال ۱۹۰۳، یک جلسه کوچک‌تر شامل نمایندگان کارگری تشکیل شد که بین تمامی اعضای شرکت‌کننده آن تنها یک مرد وجود داشت و نمایندگانی از اتحادیه‌های آموزشی و صنعتی زنان و کارگران خانه‌نشین که اغلب شامل زنان می‌شد حضور داشتند. مری مورتون به‌عنوان اولین رئیس اتحادیه، جین آدامز به‌عنوان اولین معاون رئیس و مری کنی به‌عنوان اولین دبیر اتحادیه انتخاب شدند. از دیگر اعضای اولین هیات‌مدیره این اتحادیه می‌توان به این افراد اشاره کرد: مری فریتاس، کارگر کارخانه نساجی ماساچوست، الن لیندستروم، موسس اتحادیه شیکاگو، مری مک‌داول، کارگر خانه‌نشین شیکاگو و یک سازمان‌دهنده مجرب اتحادیه، لئونورا اریلی، کارگر خانه‌نشین نیویورکی که سازمان‌دهنده اتحادیه پوشاک نیز بود و لیلیان ولد، سازمان‌دهنده چندین اتحادیه زنان در شهر نیویورک.

شاخه‌های فرعی محلی به سرعت در بوستون، شیکاگو و نیویورک و با حمایت اتحادیه اصلی در این شهرها پا گرفتند. از همان آغاز کار اتحادیه، عضویت در اتحادیه‌های کارگری زن، طبق قوانین سازمان، براساس اکثریت آرا و هواداری از سوی اعضای اتحادیه صنفی زنان تعیین می‌شد. هدف این بود که همواره در تصمیم‌گیری‌ها تعادل قدرت درون اتحادیه حفظ شود. این سازمان به زنان کمک کرد تا اتحادیه‌ها را در بسیاری از صنایع و شهرهای صنعتی با حمایت عمومی و تبلیغاتی و کمک‌های مالی پایه‌ریزی کنند. در سال‌های ۱۹۰۴ و ۱۹۰۵ این سازمان از اعتصابات شیکاگو و تروی حمایت کرد. از سال ۱۹۰۶ تا ۱۹۲۲، این گروه با نظارت مارگارت درایر رابینز اداره می‌شد؛ او یک فعال اصلاح‌طلب تحصیلکرده بود که در سال ۱۹۰۵ با ریموند رابینز، رئیس دانشگاه شمال‌غربی در شیکاگو ازدواج کرد. در سال ۱۹۰۷ این سازمان نام خود را به باشگاه اتحادیه‌های صنفی زنان (WTUL) تغییر داد. در سال‌های ۱۹۱۰-۱۹۰۹، WTUL نقش رهبری را در حمایت از اعتصاب تولیدکنندگان بلوز زنانه ایفا کرد و دست به جمع‌آوری کمک‌های مالی برای وجوه امداد و وثیقه کارگران، سازماندهی جلسات و راهپیمایی‌های دسته جمعی و تبلیغات در راستای احقاق حقوق کارگران زد. هلن مارات، دبیر اجرایی شعبه نیویورک، رهبر و سازمان‌دهنده این اعتصاب بود.

باشگاه اتحادیه‌های صنفی زنان همچنین به حمایت از سازماندهی کمپین‌ها، بررسی شرایط کاری و کمک به مهاجران زن در ماساچوست، میسوری، نیویورک، اوهایو و ویسکانسین اقدام کرد. از سال ۱۹۰۹، این باشگاه در راستای تعیین ۸ ساعت کار روزانه و همچنین تعیین حداقل دستمزد برای زنان از طریق قانون کار مبادرت ورزید. در سال ۱۹۱۲ و پس از آتش‌سوزی کمپانی بلوز زنانه Triangle باشگاه به تحقیق و ترویج خواست عمومی برای تغییر قانون کار به منظور جلوگیری از تکرار تراژدی‌هایی مشابه پرداخت. در همان سال، در جریان اعتصاب لورنس توسط IWW، به امدادرسانی برای اعتصاب‌کنندگان (دایر کردن آشپزخانه و ارائه کمک‌های مالی) پرداخت. باشگاه اتحادیه‌های صنفی زنان در جریان اعتصاب کارگران پوشاک شیکاگو نیز نقش تعیین‌کننده‌ای داشت، اما کارگران متحد پوشاک ناگهان بدون مشورت با این متحدان خود، به اعتصاب پایان دادند. پس از این ناهمگرایی، اتحادیه کارگران متحد پوشاک (ACW) از سوی سیدنی هلمن بنیان گذاشته شد و در ادامه ارتباط نزدیکی بین ACW و اتحادیه WTUL به وجود آمد.

این اتحادیه سال ۱۹۱۵، در شیکاگو مدرسه‌ای برای آموزش زنان احداث کرد. همچنین به‌عنوان مدافع حق رای زنان در انتخابات دست به اقداماتی سرنوشت‌ساز زد. در دوره جنگ جهانی اول، جمعیت زنان شاغل در ایالات‌متحده به حدود ۱۰ میلیون نفر افزایش یافته بود. در این زمان باشگاه اتحادیه‌های صنفی با شعبه صنعتی وزارت کار برای بهبود شرایط کاری زنان همکاری کرد تا از اشتغال زنان حمایت بیشتری شود. اما پس از جنگ، سربازان بازگشته از جنگ در بیشتر مشاغل دوباره جای زنان را گرفتند. در دهه ۱۹۲۰، این اتحادیه به ایجاد مدارس تابستانی برای آموزش کارگران زن مبادرت ورزید. این کلاس‌های تابستانی در کالج برین‌ماور و کالج برنارد دایر شدند. اتحادیه توانست آموزش‌هایی در راستای خدمات مربوط به نیازهای زنان و نحوه مبارزه در اتحادیه‌ها برای درک و حمایت از خواست‌های زنان را بسط و ترویج دهد.

رز اشنایدر در سال ۱۹۲۶ ریاست این اتحادیه را بر عهده گرفت و تا سال ۱۹۵۰ در این سمت باقی ماند. در دوران رکود اقتصادی، استخدام مردان در دستور کار وزارتخانه‌های مربوطه قرار گرفت به‌طوری که در ۲۴ ایالت آمریکا ممانعت از حضور زنان متاهل در بخش خدمات عمومی به‌صورت قانون تصویب شد. در سال ۱۹۳۲ دولت فدرال این قانون را به شرطی لغو کرد که هم زن و هم شوهر برای دولت کار کنند! هنگامی که فرانکلین روزولت به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد، النور روزولت همسر وی سرمایه‌گذار و عضو بلندمدت اتحادیه از موقعیت خودش برای تحقق برنامه‌های جدید استفاده کرد.  باشگاه اتحادیه‌های صنفی زنان سرانجام در سال ۱۹۵۰ منحل شد.