حمله نیروی هوایی ارتش ایران به عراق

آغازین تحرکات عراقی‌ها تقریبا بلافاصله پس از انقلاب علیه ایران آغاز شده بود. رفتارهایی چون تجاوز به حریم هوایی ایران در فروردین ماه ۱۳۵۸، چند روز بعد حمله به قصرشیرین و حمله هوایی به شهر مهران در اردیبهشت همان سال نشانه‌های تنش میان دو کشور را آشکار می‌کرد. درگیری در مرز دو کشور هر روز شدت می‌گرفت تا جایی که حدود ۵۶۰ مورد درگیری تا پیش از آغاز جنگ در ‌آن نواحی روی داده بود که ناشی از حملات و تحریکات عراقی‌ها بود. سرانجام عراق تصمیم خود را برای حمله به ایران در ۳۱ شهریورماه ۱۳۵۹ عملیاتی کرد. به این ترتیب جنگی به ایران تحمیل شد که نه انتظار آن را داشت و نه نیروهای مسلح از سازماندهی و آمادگی لازم برای مقابله با آن برخوردار بودند.

در پی آغاز حمله ابوالحسن بنی‌صدر، رئیس‌جمهوری وقت طی پیامی که شامگاه ۳۱ شهریور از رادیو و تلویزیون پخش شد، تاکید کرد که «عراق به‌جای جنگ با رژیم اشغالگر قدس به جنگ با ایران اقدام کرده است و کوشش ما برای اجتناب از این جنگ به جایی نرسیده و اکنون ناچاریم درسی را که صدام قصد داشت به ایران بدهد به خود وی بدهیم... وی تاکید کرد که حمله عراق به هیچ‌کدام از پایگاه‌ها کمترین آسیب را نتوانست وارد کند. بنی‌صدر سپس مردم را به آرامش فراخواند و از آنها خواست هیچ هراسی نداشته باشند و هیچ احساس نگرانی نکنند. او تاکید کرد که در صورت لزوم امام فرمان بسیج عمومی صادر خواهند کرد.» با این حال فردای آن روز با توجه به گستردگی حملات عراقی‌ها، ایران ناگزیر از ورود به جنگ شد و در تاریخ اول مهرماه ۱۳۵۹ حمله نیروی هوایی ارتش ایران به خاک عراق درست یک روز پس از حمله عراقی‌ها آغاز شد.  ۱۴۰ فروند هواپیمای جنگنده ایران فرودگاه بغداد و مراکز نظامی نیروهای بعث را در هم کوبیدند.