جغرافی‌نویسان اسلامی در مورد صادرات ری مطالبی بیان کردند از جمله: از ری کرباس‌های عالی، طیلسان‌های پشمین، پارچه‌های منیری، قصعه(ظروف چوبی)، سوزن، گل سرشور، روغن، شانه و ظروف سفالین به عراق و ممالک دیگر و انواع پوشاک به آذربایجان صادر می‌شد. علاوه بر این صادرات کالاهایی چون غله، میوه و پنبه نیز که در ری فراوان و خوب تولید می‌شد و به سبب تولید بالا ارزان هم بود، صورت می‌گرفت. بنابراین این کالاها و اقلام علاوه بر تامین مصرف داخلی، به خارج نیز می‌رفته است. چنان‌که اصطخری در مسالک و ممالک خود نوشته است: «از شهر ری متاع‌ها و کرباس‌های نرم خیزد که به آفاق می‌بردند، در ری کشاورزی، باغ، بوستان و میوه بسیار دارد و پنبه به بغداد و آذربایجان می‌برند.» و ابن حوقل نیز در این زمینه آورده است: «از ری پنبه به بغداد آرند و به آذربایجان برند.» مورخان اسلامی قرون چهارم و پنجم و حتی قرون بعدی بیشتر به صادرات کالاهای ری اشاره کرده‌اند و به محصولات وارداتی به ری کمتر پرداخته‌اند. از جمله کالاهای وارداتی به این شهر ابریشم خام چین و طبرستان بود که با توجه به عدم تولید این کالا در ری، راه برای وارد کردنش هموار شد. صاحب آثارالبلاد مورخ اواخر قرن هفتم در مورد کالاهای وارداتی به ری می‌نویسد: «ظروفی از چوب خلنج در طبرستان سازند به ری آورند و اهل ری دوباره او را که چندان لطافتی ندارد خراطی کنند و خوش‌اندام سازند و به اکثر ولایات برند.»

منبع: علی غلامی‌فیروزجانی، «اهمیت اقتصادی ری در قرن چهارم و پنجم هجری»، تاریخ‌پژوهی، ۱۳۹۴.