۱. سوءتدبیر بیش از حد ایرانیان در کار تجارت و افراط ایشان در صرف مال و عیش و نوش.

۲. به‌واسطه امساک، صرفه‌جویی، قناعت فوق‌العاده و صفات دیگر وجودشان، در کار تجارت نافع بودند آنها وقتی به شهری وارد می‌شدند ۵ یا ۶ نفر با هم یک اتاق کرایه می‌کردند فورا با تشک، گلیم یا فرشی که همراه داشتند آن را مفروش می‌کردند.

۳. مساله زبان و اینکه آنها به‌دلیل عیسوی بودن راحت‌تر در کشورهای مسیحی به تجارت می‌پرداختند.

۴. آگاهی‌های اقتصادی و تجاری بالای آنها، آنها بر عکس ایرانیان با فروش ابریشم اجناسی از قبیل مروارید، منجوق، آینه‌های کوچک ونیزی برای زنان انگشترهایی از بدل سنگ‌ها و امثال آنها را از نوربزگ و ونیز مسکوکات طلا و نقره‌ای زیادی که پول رایج ایران این زمان بود با خود برای شاه ایران و مملکت ایران به ارمغان می‌آورند.

- پژوهش دانشگاه کمبریج، تاریخ ایران دوره صفویان، ترجمه: یعقوب آژند، جامی، تهران، ۱۳۸۰.