دو کشور ایران و افغانستان با زمینه‌های مشترک تاریخی-فرهنگی در دوره پهلوی دوم موفق شدند، روابط فرهنگی‌شان را بیش از پیش گسترش دهند. تقریبا از زمان استقلال افغانستان از ایران در سال ۱۲۳۶ش/  ۱۸۵۷م به‌ویژه پس از جنگ جهانی دوم، دو کشور سیاست خارجی همسانی با هم نداشتند، اما همواره فرهنگ مشترک عامل مهمی بود که مانع جدایی کامل آنها می‌شد و تاثیر این فرهنگ را همواره در موافقت‌نامه‌های سیاسی و اقتصادی می‌توان مشاهده کرد. به‌طوری‌که امضاکنندگان این موافقت‌نامه‌ها همواره در نشست‌ها و کمیسیون‌ها فرهنگ مشترک را یادآور می‌شدند و سعی می‌کردند با تکیه بر آن، ضمانتی برای اجرای پیمان‌های سیاسی و اقتصادی فراهم آورند.

منبع: مظهر ادوای، چکیده مقاله ارائه شده در نخستین کنفرانس تاریخ روابط خارجی ایران.