ابوالفضل مجنونی‌هریس گفت: آب شرب تبریز از سه منبع مختلف تامین شده که حدود نیمی از آن از محل سد نهند و چاه‌های زیرزمینی و کمی بیش از نصف آن از خارج استان انتقال یافته و طی سال‌های گذشته با افزایش جمعیت و تقاضای آب شرب، شهرک‌های مختلفی همچون شهرک خاوران، برای شهر ضمیمه و اضافه شده‌اند.  وی خشکسالی‌ها، افت کمی و کیفی منابع مرتبط و کاهش توان آبدهی آبخوان‌ها را محدودیت جدی تامین آب شرب تبریز دانست و گفت: بررسی‌ها نشان­‌دهنده‌ افزایش ۳۴میلیون مترمکعبی نیاز آب شرب از سال ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰ بوده، اما ظرفیت تولید آب شرب در مدت مشابه ۱۷میلیون مترمکعب زیاد شده و مقایسه این دو عدد، عدم مطابقت ۵۰‌درصدی تولید آب و افزایش تقاضا را نشان می‌دهد. این عضو هیات­‌مدیره‌ انجمن هیدرولوژی ایران ادامه داد: در سال جاری نیاز سالانه‌ آب شرب تبریز به علاوه‌ باسمنج، سردرود و خسروشاه حدود ۱۶۸میلیون مترمکعب و ظرفیت تولید آن ۱۶۰میلیون مترمکعب برآورد شده که حدود هشت میلیون مترمکعب، کمبود و کسری وجود داشته در حالی که این رقم برای سال گذشته ۵/ ۶میلیون مترمکعب بود. وی درباره قطعی آب تبریز خاطرنشان کرد: امسال به دلایل مختلفی همچون افزوده شدن چند حلقه‌ چاه زیرزمینی، قطعی­‌های آب کاهش یافته، اما پیش‌بینی آینده، نیازی به تعمق و تامل ندارد، چرا که عدم قطعی آب شهر به دلایل دیگری همچون تعطیلی بسیاری از مراکز خدماتی، آموزشی و تفریحی به دلیل قرنطینه و کنترل ویروس کرونا بوده و کم‌کم با عادی شدن بیماری کرونا و از بین رفتن ترس مردم، مصرف خانگی هم شوک را پشت سر گذاشته و به روال عادی برگشته است. این عضو هیات علمی گروه علوم و مهندسی آب دانشگاه تبریز درباره وضعیت سدهای استان اظهار کرد:  وضعیت سدهای تامین­‌کننده‌ آب مصرفی تا حدودی با کاهش ورودی مواجه شده که به طور متوسط ۶۰‌درصد این سدها پر بوده و نیازمند برنامه­‌ریزی و مدیریت دقیق برای عبور از شرایط کم‌آبی هستند. وی با بیان اینکه سازمان­‌های مربوطه باید با تامین آب از منابع دیگر، چاه‌های اضافه شده را مسدود کنند، اضافه کرد: در این شرایط در کنار فرهنگ‌­سازی برای مصرف بهینه و کاهش هدررفت ناشی از فرسودگی شبکه، توصیه‌ می­‌شود تامین کسری آب شرب تبریز از طریق انتقال آب از حوضه‌های دیگر، بازچرخانی آب، کاهش هدررفت در شبکه، جایگزین کردن مصارف صنعتی با آب­‌های غیرمتعارف و آزادسازی ظرفیت­‌های شرب استان باشد، اما استفاده از آب زیرزمینی و افزایش چاه‌های شرب توصیه نمی‌شود، چرا که وضعیت آبخوان­‌ها خوب نبوده و با بیلان منفی مواجه است که به عنوان یک منبع پایدار برای تامین آب شرب تلقی نمی‌شود. وی افزایش تلفات در شبکه‌ توزیع و آبرسانی کشور را مساله‌ بعدی مطرح کرد و متذکر شد: این تلفات ناشی از فرسودگی تاسیسات و اسراف در مصرف است که تبریز هم از این شرایط مستثنی نبوده و تلفات ۳۰‌درصدی یعنی هدررفت ۳۰ تا ۳۵میلیون مترمکعب آب وجود داشته که درصورت به‌روزرسانی بخشی از شبکه و رساندن به استانداردهای جهانی به اندازه‌ ظرفیت سد نهند، آب هدر نخواهد رفت.