دنیایاقتصاد:
کتاب «نامههای عاشق و معشوق در دوره قاجار: مراسلات عاشق و معشوق ستمگر» با تصحیح و توضیح ندا مراد منتشر شد. این کتاب حاوی سیویک نامه عاشق و سیویک پاسخ معشوق، و شرح احوال و وقایع میان این دو است که از دوره قاجار بر جای مانده است.
در حکومت قاجار کلانتر، کدخدا، داروغه، سردمدار، عسس، گزمه و... از مناصبی بودند که تا سالهای میانی حکومت ناصرالدینشاه و قبل از تشکیل پلیس به شیوه نوین، عهدهدار نظم و امنیت در کشور بودند. آنها برای کشف جرائم و دستگیری مجرمان تلاش میکردند، ولی بهدلیل نبود تخصصهای لازم و آموزش و امکانات اولیه همیشه در این کار ناکام بودند.
دنیای اقتصاد -گروه تاریخ و اقتصاد:
کتاب «شرح سفری به ایالت خراسان»، سفرنامه «مک گِرگور» وابسته نظامی انگلیس در هندوستان است که سال۱۸۷۵ در جریان سفر وی از بمبئی به برخی مناطق جنوبی، مرکزی و شرقی ایران آن زمان نوشته شده است. سی.ام مک گرگور در مقدمه کتاب آورده است: «باید بگویم نتایج آن سفر مرا از ایران بیزار کرد.»
گزارش گرگور بیشک با انگیزه و اهداف سیاسی و نظامی تنظیم شده است. او طراح بوده و ضمن توصیف دقیق برخی مکانهای استراتژیک و شاخص ایران، آنها را طراحی کرده است. در جایی از کتاب آشکارا هدف از این مسافرت را بیان کرده؛…
عصر تاریخ:
به رغم دستمال به صورت بودن اطرافیان و برگرفتن ژست تاسف و دریغ توسط ایشان، هیچیک از آنان نمیگریند ودر واقع در پرداختن کامل موقعیت، ناشیگری کردهاند!
فارس:
اجارهنشینی در ایران بیش از یک قرن سابقه دارد. همیشه خوشنشینها مشکل اجارهخانه داشتهاند، اما این مشکل حالا آنقدر بزرگ شده که تحملناپذیر است.
اقتصاد نیوز:
دلبستگی به زنان یکی از مولفه های ثابت تمامی پادشاهان و به ویژه شاهان قجری بود. این موضوع در میان جوان ترین تا پیرترین شاهان قاجار هم مشاهده می شود.
اولین زن نویسنده عهد ناصری بیبیخانمنامی بوده که به توصیف وضع زندگانی زنان در جامعه مردسالار عهد قاجار پیش از مشروطه پرداخته و کتابش در همان زمان به چاپ رسیده است.
همشهری آنلاین:
این خیابان در تهران در زمان قاجار متولد شده و در گذر زمان اسمهای زیادی عوض کرده، از «فیلخانه» و «واگنخانه» گرفته تا «باغ وحش» و «تلفنخانه».
همشهری آنلاین:
عکسی که در زیر میبینید یکی از عکسهایی است که در آوریل ۱۹۲۱ در مورد ایران و ایرانیها در اواخر دوره قاجار در مجله نشنال جیوگرافیک به چاپ رسید.
خبر فوری:
در دوره قاجار در تهران، در هر محله و بر سر هر گذری، تکیه ای وجود داشت که مردم در ماههای محرم و صفر [حداقل به مدت ۶۰ روز] به برپایی مراسم روضه خوانی در آن می پرداختند.