دنیای اقتصاد:
نیما یوشیج زمانی سروده بود: یاد بعضی نفرات/ روشنم میدارد: اعتصام یوسف/ حسن رشدیه/ قوتم میبخشد ره میاندازد/ و اجاق کهن سرد سرایم/ گرم می آید از گرمی عالی دمشان/ نام بعضی نفرات/ رزق روحم شده است/ وقت هر دلتنگی/ سویشان دارم دست / جراتم میبخشد/ روشنم میدارد.
سیدحسین مکی (۱۲۹۰ میبد یزد - ۱۷ آذر ۱۳۷۸ تهران)، نویسنده، مورخ و چند دوره نماینده مجلس شورای ملی ایران از جمله نماینده اول تهران در دوره شانزدهم مجلس شورای ملی بود. کتاب «تاریخ بیست ساله ایران» جزو اسناد مهم دوران معاصر محسوب میشود. نگارش و نشر این اثر هشت جلدی بیش از چهلسال طول کشیده است.
دنیایاقتصاد:
دکتر علیاکبر سیاسی نوشته است: میرزامحمدخان قروینی که سالهای متمادی در اروپا به سر میبرد و به تتبع و تحقیق اشتغال داشت، از نظر فضایل اخلاقی و مقامات علمی کمنظیر و از نظر تبحر در تمدن اسلامی در ایران بینظیر بود. او در میان خاورشناسان شهرتی بسزا داشت. حرف او را حجت میدانستند و به گفتههای او استناد میکردند. او به توصیه محمدعلی فروغی (ذُکاءالمُلک) و دیگران بعد از جنگ جهانی دوم به ایران بازگشت.
داریوش رحمانیان / دانشیار گروه تاریخ دانشگاه تهران
توسعه سیاسی ایران و بهتبع آن توسعه اقتصادی و اجتماعی و فرهنگیاش، در روزگار معاصر همواره با موانع برونی و سیاست بیگانه برخورد کرده است. اجازه بدهید یک مقدمه کوتاه بیاوریم و یکی دو نمونه تاریخی نقل کنیم. در اندیشیدن به مساله بسیار پیچیده علل و عوامل انحطاط و عقبماندگی ایران از کلانروایتها و یکسویهنگریها پرهیز باید کرد.
دنیای اقتصاد-کوروش احمدی:
دوشنبه ۷ خرداد، سالگرد تصویب قرارداد نفتی ۱۳۱۲ در دوره نهم مجلس شورای ملی بود؛ قراردادی که میتوان آنرا یکی مهمترین و اثرگذارترین حوادث در تاریخ معاصر ایران در فاصله بین جنبش مشروطه تا ۱۳۵۷ بهشمار آورد.این قرارداد که جایگزین امتیازنامه دارسی ۱۹۰۱ شد، یکی از سرنوشتسازترین قراردادهایی است که در تاریخ معاصر ایران با یک طرف خارجی امضا شده است. به جرات میتوان گفت اگر این قرارداد منعقد نمیشد تاریخ معاصر ایران مسیر متفاوتی مییافت؛ نه ملی شدن صنعت نفت لازم میشد نه کودتای ۲۸ مرداد اتفاق…
امروز فشردگی فزاینده زمان و مکان بر کسی پوشیده نیست. روشن است که سرعت زمان آنقدر بالاست که غفلت از روند کلی تحولات جهان به منزله حصرکردن خود در یک روایت بومی و طفره از روایتهای نوین و امتناع از گفتوگو است. قطار زمان در گستره کلان، فارغ از قلمروهای متفاوت فرهنگی، سیاسی و اجتماعی شتابان پیش میرود. فرقی نمیکند که یک جامعه در کجا ایستاده یا چه رویکردی به عصر دیجیتال داشته باشد.