«تهران جدید» در زمان سلطنت ناصرالدین شاه قاجار
بعد از مرگ کریمخان زند، آغا محمدخان قاجار در سال ۱۲۰۰ ه. ق در اول فروردین بر تخت سلطنت نشست و تهران را بهعنوان پایتخت برگزید و «دارالخلافه» نامید. انتخاب تهران بهعنوان پایتخت از سوی خانقاجار چند علت داشته که مهمترین آنها نزدیکی به اراضی حاصلخیز ورامین و مجاورت آن با محل استقرار ایلات ساوجبلاغ بوده است، مضافا ایلات غرب ساکن در ورامین، یعنی هواخواهان وی در حوالی تهران اقامت داشتند و جز این، تهران با استرآباد و مازندران که در حقیقت ستاد اصلی نیروهایش بود فاصله چندانی نداشت. در این دوره بر اثر موج حرکت ایران به سوی غرب، تهران بیش از پیش آباد شد.
بعد از مرگ کریمخان زند، آغا محمدخان قاجار در سال ۱۲۰۰ ه. ق در اول فروردین بر تخت سلطنت نشست و تهران را بهعنوان پایتخت برگزید و «دارالخلافه» نامید. انتخاب تهران بهعنوان پایتخت از سوی خانقاجار چند علت داشته که مهمترین آنها نزدیکی به اراضی حاصلخیز ورامین و مجاورت آن با محل استقرار ایلات ساوجبلاغ بوده است، مضافا ایلات غرب ساکن در ورامین، یعنی هواخواهان وی در حوالی تهران اقامت داشتند و جز این، تهران با استرآباد و مازندران که در حقیقت ستاد اصلی نیروهایش بود فاصله چندانی نداشت. در این دوره بر اثر موج حرکت ایران به سوی غرب، تهران بیش از پیش آباد شد. این روال بیش از هفتاد سال ادامه یافت تا اینکه در بیست و یکمین سال سلطنت ناصرالدین شاه قاجار، بر اثر فزونی جمعیت، وی تصمیم گرفت که شهر را وسعت داده و شهری با نام خود در کنار تهران قدیم یا عتیق بنا کند. از اینرو، در این روز برابر با یازدهم شعبان ۱۲۸۴ق کلنگ توسعه تهران و احداث شهر جدید با نام دارالخلافه ناصری را به زمین زد و از این پس، تهران به این نام خوانده میشد. بهاین ترتیب، شهر تهران از اطراف توسعه یافت و خندقهایی در جهات مختلف ایجاد شد. همچنین در هر طرف شهر، سه دروازه با شکلهای زیبای مشرق زمینی و کاشی کاری و مناره کوچک ساخته شد و شهر وسعت یافت.
ارسال نظر