تولید سه برابر مصرف
برای مازاد تولید فولاد چه برنامه‌ای داریم؟
مشکلاتی که در کشور مثل کمبود آب، برق و گاز، نبود جاده و نبود حمل‌ونقل و سایر مشکلات ایجاد شد، سبب برهم خوردن توازن میان حلقه‌های صنعت فولاد شد. ظرفیت و توناژ تولید نامتوازن شدند و عرضه بیشتر از تقاضا شد و این مشکلات، همه حلقه‌های صنعت فولاد را درگیر می‌کرد و همین موضوع باعث خروج برخی از محصولات از چرخه فولاد شد و در برخی از محصولات عرصه از تقاضا بیشتر شد و سبب رقابتی نبودن قیمت بازار شد و برعکس در برخی دیگر از محصولات تقاضا از عرصه بیشتر شد و هزینه به‌طور چشمگیری افزایش یافت و تا جایی پیش رفت که حلقه‌های قبلی و بعدی هم دچار چالش شدند. دولت برای حل مشکل، قیمت‌گذاری دستوری را آغاز کرد و سپس به بورس دستوری رسید، ولی هیچ یک از برنامه‌ها راهگشای حل مشکل نبود. برای خروج زنجیره فولاد از رکود، دولت باید بر این بخش سرمایه‌گذاری کند، سرمایه‌گذاری باید در بخش تامین ماشین‌آلات و اکتشاف صورت گیرد و در صورت عملی نشدن این سرمایه‌گذاری، معدن توانایی حرکت با بخش پایین‌دستی را نخواهد داشت و باید با ابتکار عمل به بازاریابی در بازار داخلی و خارجی بپردازیم. امروزه در صنعت فولاد سه برابر مصرف داخل فولاد تولید می‌کنیم و برای صادرات بخش عمده مازاد تولید برنامه‌ریزی‌هایی انجام شده است. اما برای صادرات با مشکل مواجه هستیم و هر محدودیتی در صادرات باعث آسیب به یکی از حلقه‌های زنجیره تولید می‌شود و باعث ایجاد دو خطر می‌شود، خطر اول کوچک شدن بازار هم در بازار داخلی و هم خارجی و از طرفی خطر دوم در واحدهای کوچک و متوسط نیز رکود و برشکستگی خواهد بود. صنعت فولاد ایران در مقایسه با رقبا در بازار از جایگاه خوبی برخوردار است و در صورت حل مشکلات، قادر به تامین منطقه هستیم اما تصمیمات غلط اتخاذ شده، قیمت تمام‌شده محصولات را افزایش و رقابت را برای تولیدکننده سخت و کاهش حاشیه سود می‌شود.
برای حل مشکل کمبود سنگ‌آهن دو راهکار پیش‌رو داریم، راهکار اول شناسایی درست ذخایر سنگ‌آهن موجود از طریق اکتشاف و راهکار دوم ایجاد منابعی غیر از سنگ‌آهن با صرفه اقتصادی برای تولیدکنندگان است. برای اجرای راهکار دوم باید شرکت‌ها و کارخانه‌هایی احداث شوند که اگر مجبور به واردات مواد اولیه شدیم، فرآیند تولید برای تولیدکننده با صرفه اقتصادی باشد. معدنکاری پروژه‌ای طولانی‌مدت است و سرمایه‌گذاری در این بخش دارای ریسک است و برگشت‌پذیری سرمایه نیز زمان‌بر خواهد بود، وقتی دولت برای این بخش تصمیمات دو، سه‌ماهه اتخاذ می‌کند ولی برنامه‌ریزی‌ها حداقل سه تا پنج سال است، معدنکاران دچار مشکل خواهند شد.
