بر خلاف گذشته‌های دور که «فقر» تنها در نداشتن پول کافی برای ادامه حیات و تهیه مایحتاج روزمره خلاصه می‌شد، امروز نداشتن دانش‌های پایه، عدم دسترسی به اینترنت و حتی ندانستن زبان دوم نیز نوعی فقر محسوب می‌شود. با این حال داشتن زندگی حداقلی و تامین نیازهای اولیه بشری هم در بسیاری از نقاط دنیا به یک آرزو تبدیل شده است. در اسلام به لزوم برطرف کردن فقر از جامعه توجه ویژه‌ای شده است. از پیامبر اکرم(ص) نقل شده که «کاد الفقر ان یکون کفرا - فقر انسان را در آستانه کفر قرار می‌دهد».

طبیعی است که با کمک‌های مقطعی می‌توان «فقر» را تا حدودی از بین برد، اما قطعا اقداماتی ریشه‌ای و زیربنایی در این زمینه می‌تواند موثرتر واقع شود و «فقر» را به‌عنوان پدیده‌ای مذموم به‌طور کلی از جامعه بزداید.

نظام بانکی در این زمینه یکی از مهم‌ترین مسوولیت‌ها را بر عهده دارد، چراکه حجم قابل‌توجهی از پول و دارایی اشخاص در اختیار نظام بانکی است و مدیریت درست این منابع می‌تواند تا حدی به کاهش «فقر» بینجامد. به همین منظور، بانک ملی ایران در این زمینه اقدامات گسترده‌ای انجام داده و همواره بخش عمده‌ای از منابع قرض‌الحسنه خود را به رفع احتیاجات عمومی تخصیص می‌دهد. همه‌ساله میزان زیادی از تسهیلات قرض‌الحسنه این بانک در اختیار افراد تحت‌پوشش نهادهای حمایتی مانند کمیته امداد امام‌خمینی (ره) قرار می‌گیرد، به‌طوری که بسیاری از مددجویان با استفاده از همین منابع برای خود کسب و کاری راه‌اندازی کرده تا آنجا که قریب به ۳۷۰هزار خانوار تاکنون از پوشش حمایتی این نهادها خارج شده‌اند.

همچنین سالانه مبالغی برای آزادسازی زندانیان جرائم غیرعمد تخصیص می‌یابد؛ افرادی که به دلایل ناخواسته، گرفتار بند شده‌اند و خانواده آنها به واسطه همین گرفتاری در تنگدستی به‌سر می‌برند. خوداشتغالی، کمک به زنان سرپرست خانوار و حتی تسهیلات در قالب رونق تولید و کسب و کار، عناوین سرفصل‌هایی است که حجم زیادی از منابع بانک ملی ایران به سوی آنها هدایت می‌شود. همه این اقدامات یک نتیجه در بر دارد و آن هم افزایش فعالیت‌های اقتصادی، افزایش درآمد سرانه و حرکت به سمت جامعه پویا و درآمدزا به‌جای جامعه مصرف‌کننده و هزینه‌زاست.