بررسی اطلاعیه‌های تازه سیمانی‌ها  این اطلاعات را تایید می‌کند. اگرچه این افزایش قیمت نسبت به هزینه‌های سیمانی‌ها بسیار ناچیز است. حدود ۷۵ درصد بهای تمام شده صنعت سیمان را هزینه‌های سربار، ۲۰ درصد هزینه مواد اولیه و ۵ درصد هزینه را دستمزد تشکیل می‌دهد. هزینه‌های سربار شامل هزینه‌های انرژی،‌جابه‌جایی و... است. با افزایش هزینه‌های اولیه شرکت‌های سیمانی، این شرکت‌ها انتظار داشتند که مجوز رقم بالاتری برای افزایش قیمت به‌دست آورند. این گروه در سال‌های ۹۳ تا ۹۷ به دلیل رکود حاکم بر کشور، ظرفیت مازاد سیمان در داخل کشور، رقابت منفی شدید بر سر نرخ فروش و مشکلات صادرات به کشورعراق با مسائل متفاوتی مواجه بوده‌اند. این شرکت‌ها در تیر ماه سال ۹۸ توانستند افزایش نرخ ۳۷ درصدی را اخذ کنند که مقررشد مرحله دوم افزایش نرخ نیز در نیمه دوم همان سال اعمال شود اما این اتفاق تا سال جاری به تعویق افتاد. سیمانی‌ها اگرچه در سال جاری یک بار مجوز افزایش ۲۰ تا ۲۵ درصدی را دریافت کردند اما به نظر می‌رسد این صنعت از نرخ رشد تورم عقب مانده است. ظرفیت اسمی تولید سیمان در کشور بالغ بر ۸۸ میلیون تن است که از این ظرفیت حدود ۶۱ میلیون تن سیمان (راندمان ۶۹ درصد) تولید می‌شود. از این مقدار حدود ۴۴ میلیون تن سیمان در داخل مصرف می‌شود و ۱۷ میلیون تن آن نیز صادر می‌شود. لازم به ذکر است که نیمی از صادرات مربوط به محصول نیمه نهایی یعنی کلینکر است.  مشکل این صنعت رشد نامتوازن ظرفیت تولید با مصرف در داخل است.  کیفیت سیمان ایران جزو ممتازان این صنعت است و توانایی رقابت با بازار‌های بین‌المللی این صنعت را دارد. صادرات کشور در سال ۱۸ تا ۲۰ میلیون تن بوده است. این صنعت در سال‌های جاری با کاهش درآمد محقق شده، روبه‌رو بوده است. در عین حال اثر افزایش نرخ ارز در درآمد صنعت سیمان دیده نشده و این تفاوت اصلی صنعت سیمان با سایر صنایع کامودیتی محور بوده است. به این دلیل که سیمان و کلینکر قابلیت حمل به مقاصد دور را نداشته، بنابراین سیمانی‌ها نتوانسته‌اند مانند پتروشیمی‌ها،فولادی‌ها و فلزات محصول خود را به نقاط دیگر دنیا صادر کنند و نهایتا درآمد آنها رشد چندانی نداشته است.بر این اساس این افزایش قیمت نیز نمی‌تواند تاثیر چندانی بر وضعیت سیمانی‌ها ایجاد کند.

 

اخبار مرتبط