چگونه اعتراضات اسرائیل و غزه میتواند به حزب دموکرات آسیب برساند؟
کابوس طغیان در کنوانسیون دموکراتها
اعتراضات به جنگ اسرائیل و حماس همچنین میتواند کنوانسیون امسال و پیام دموکراتها را برای بایدن - که جمهوریخواهان مشتاقانه آن را بیش از حد نمادی از هرجومرج و بینظمی در جامعه آمریکا میدانند- پیچیدهتر کند. هفته گذشته، فاکسنیوز و سایر رسانههای محافظهکار بارها تظاهراتی را نشان دادند که کشور را مضطرب نشان میداد: دانشگاه کلمبیا پلیس را برای دستگیری دانشجویان در محوطه دانشگاه اعزام کرد؛ معترضانی که بر سر بایدن در یک ایستگاه تبلیغاتی فریاد میزدند «نسلکشی!» تظاهراتکنندگان خود را به ماشینها زنجیر میکنند تا ترافیک ایجاد کنند و باعث ایجاد بنبست شوند.
دیوید اکسلرود، استراتژیست دموکرات و مشاور باراک اوباما میگوید: «کل پیام جمهوریخواهان این است که جهان خارج از کنترل است و بایدن فرمانده نیست. آنها از هرگونه تصویر بینظمی برای همدستی و حمایت از آن سوءاستفاده خواهند کرد.» مسلما تفاوتهایی بین اکنون و ۱۹۶۸ وجود دارد که از نحوه اجرای کنوانسیونها شروع میشود. آنها بسیار دقیقتر برنامهریزی شدهاند و زد و خورد آنها -اگر اصلا وجود داشته باشد- کمتر است. ایالات متحده دارای سابقه طولانی و پر جنب و جوش در پذیرش اعتراضات سیاسی پرشور، به سوی اهداف آرمانی است. اما کنوانسیون۱۹۶۸ نقشی بر میراث دموکراتها انداخت که تکان دادن آن سخت است. این کنوانسیون قبل از ترور رابرت کندی و کشیش دکتر مارتین لوترکینگ جونیور برگزار شد. هوبرت هامفری پس از اینکه رئیسجمهور لیندون بی.جانسون تصمیم گرفت نامزد نشود نامزدی حزب دموکرات را بهدست آورد. تظاهرات ضد جنگ نیز کشور را در معرض خطر قرار داده و مضطرب کرده بود. در اواخر دهه۱۹۶۰، اکثریت آمریکاییها با جنگ ویتنام مخالف بودند؛ اما جنبش ضدجنگ بسیاری از رایدهندگان را بیگانه کرده بود؛ زیرا برخی از تظاهرات به سمت خشونت کشیده شد.
دیوید گرینبرگ، استاد تاریخ و روزنامهنگاری در دانشگاه راتگرز میگوید: «اکثریت آمریکاییها تا سال۱۹۶۸ در واقع با جنگ مخالف بودند؛ اما آنها حتی بیشتر با جنبش ضدجنگ مخالف بودند. بسیاری از معترضان ضدجنگ صلح جو بودند، اما بسیاری از آنها اینگونه نبودند.» در خارج از سالن کنوانسیون ملی دموکراتها در سال۱۹۶۸، معترضان به تمسخر این جلسات پرداختند. برخی برای شبیهسازی خون، رنگ قرمز پرتاب کردند؛ برخی دیگر معابر اصلی را اشغال کردند تا ترافیک ایجاد کنند.«ییپی»ها یک خوک را نامزد ریاستجمهوری کردند. هنگامی که معترضان در یک پارک محلی اردو زدند و پلیس فراخوانده شد. خشونت متعاقب آن کشور را تکان داد و در نهایت به ریچارد نیکسون کمک کرد تا در انتخابات پیروز شود.
تیموتی نفتالی، مدرس سیاست عمومی در دانشگاه کلمبیا گفت: آنچه آمریکاییها از صحنههای دعوای پلیس و معترضان در خیابانها برداشتند این نبود که نافرمانی مدنی بخش سالمی از دموکراسی آمریکایی است، بلکه این بود که آنها این قدر نافرمانی مدنی دارند. نفتالی گفت: «این موضوع قابل بحث است که آیا آنها به چیزی جز اطمینان از انتخاب مجدد ریچارد نیکسون دست یافتهاند یا خیر؟» سناریوی کابوس دموکراتها صحنهای آشفته است که شبیه کنوانسیون۱۹۶۸ است. اکسلرود فقط به شوخی پرسید: «ما یک جنبش بزرگ ضد جنگ، غوغاهای فراوان، کنوانسیون در شیکاگو داریم. چه اشتباهی ممکن است پیش بیاید؟»
ماههاست که معترضان رویدادهای مربوط به مبارزات انتخاباتی بایدن و دیگر دموکراتها را قطع کردهاند. آنها دستان خود را به دیوار چسبانده و سخنرانیها را مختل کردهاند، از جمله یکی از سخنرانیها در مراسم جمعآوری کمک مالی برای رئیسجمهور در ماه گذشته در «رادیو سیتی موزیک هال» در منهتن. در یک مرحله در جریان آن رویداد، اوباما یکی از هکرها را به چالش کشید و توصیه کرد: «شما نمیتوانید فقط صحبت کنید و گوش ندهید.» او با تشویقهای صمیمانه مواجه شد.
دونالد ترامپ هرگز از این مساله طفره نرفت که مخالفان سیاسی خود را بهعنوان حامی معترضان سرکش معرفی کند. در جریان مبارزات انتخاباتی۲۰۲۰، ترامپ سعی کرد خود را در سنت جمهوریخواهانی مانند نیکسون قرار دهد که از خود بهعنوان حافظان نظم و قانون دفاع میکردند. ترامپ حتی خود را «رئیسجمهور قانون و نظم شما» اعلام کرد.
او در حال قرض گرفتن صفحهای از کتاب بازی رئیسجمهور سابق رونالد ریگان بود که بهعنوان فرماندار کالیفرنیا در سال۱۹۶۹ به گارد ملی دستور داد تا تظاهراتکنندگان دانشجو را در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی متفرق کند. آن رویداد که به «پنجشنبه خونین» معروف شد، با ورود حدود ۲۰۰۰ نیروی گارد منجر به بازداشت بیش از هزار نفر شد. شانس سیاسی ریگان افزایش یافت. چیزی که برای ریگان موثر بود، ممکن است امروز برای جمهوری خواهان نباشد، حتی اگر فقط بهدلیل حمایت ترامپ از آشوبگرانی باشد که در ۶ژانویه۲۰۲۱ به ساختمان کنگره حمله کردند. نفتالی گفت: «این واقعا چیزی را که جمهوریخواهان به آن شناخته شده بودند، بههم میزند.»