بر‌خلاف تصور بسیاری، این اتاق ایران نیست که به اعضای خود مشروعیت می‌دهد، بلکه این اعضای اتاق‌ها هستند که با پاسداری از انباشت ۱۵۰ سال‌تجربه تشکلی در ایران به آن شایستگی مشورت‌دهی به حاکمیت را اعطا می‌کنند و درست به همین دلیل، مقام مشورت‌دهی که بر اساس قانون به اتاق ایران تفویض شده؛ در واقع حق مطالبه‌گری آنها از حاکمیت را به رسمیت شناخته است.

واقعیت این است که خردجمعی فعالان اقتصادی و درس‌های شگفت‌انگیز بازار از جمله صبر و شکیبایی، هرگز و در هیچ برهه‌ای اسیر نوسان‌ها و هیجانات سیاسی یا منافع گروهی و حزبی نشده و ۵۰‌هزار عضو فعال اتاق ایران، مسیر پیوسته و آهسته خود را در جهت کاهش موانع تولید و تجارت برای کلیت اقتصاد ایران ادامه می‌دهند.

در چهارسال گذشته نیز همچون همه تاریخچه یکصد‌ و ‌اندی‌‌ ساله اتاق بازرگانی، پارلمان بخش‌خصوصی به تلاش بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌وقفه برای بهبود فضای کسب‌وکار از یک‌سو و توسعه عقلانیت در سیاستگذاری اقتصادی از دیگرسو، به مثابه دو روی یک سکه ادامه داده‌است.

نمایندگان بخش‌خصوصی با انتخاب آگاهانه مسیر گفت‌وگو در این سال‌ها، حق ناامیدی و یاس را از خود سلب کرده و زیر شدیدترین ناملایمات هم به تعهد خود برای گردش چرخ‌های تولید و تجارت وفادار ماندند. این تعهد، راز ایمن ماندن اتاق‌های بازرگانی از تیغ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی است که نه در یک‌سال گذشته که در همه این سال‌ها برآن کشیده‌اند و البته مهم‌ترین دلیل ناکامی آنانی است که اتاق ایران را به‌عنوان مهم‌ترین نماد بخش‌خصوصی کشور، از اثربخشی، تهی می‌خواستند.

همه هیات‌های نمایندگان اتاق‌های سراسر کشور در دهمین دوره نیز از تمام ابزارهای خود برای دعوت دولت به عدم‌مداخله در بازار بهره خواهند برد و از فرصت حضور جوانان و زنان، صاحبان ایده‌های تازه، کسب‌وکارهای نوین و شایستگانی که صدای بلندتری برای مطالبات بخش‌خصوصی خواهند ساخت، بهره می‌برند. در دوره دهم، عبور به نسل چهارم اتاق‌های بازرگانی اجتناب‌ناپذیر است و ظرفیت‌های تازه‌ای برای تعاملات اجتماعی اتاق‌ها به ناگزیر خلق خواهد شد. مادامی‌که اتاق ایران نتواند همه ذی‌نفعان اقتصاد ایران را زیر سقفی مشترک گردآورد و به اتاقی برای همه بدل نشود، صدای بخش خصوصی، فاقد اثربخشی موردانتظار است.

* نایب رئیس اتاق ایران