دعوت‌نامه سفر با بوم‏‏‌گردی مجازی

 شبکه‌‌‌های اجتماعی، نوع جدیدی از ارتباط و تجربه را با خود به همراه آورده است. در ابتدای شروع به کار این ابزارها، افراد اغلب به دنبال آشناها و دوستان قدیمی بودند ولی کم‌‌‌کم مسیری برای ساختن دوستی‌‌‌های جدید و تجربه‌‌‌های تازه و کسب اطلاعات شد. سمت و سوی شبکه‌‌‌های مجازی به جهتی رفته است که افراد زیادی روزمرگی کار، زندگی، تخصص، افکار و علاقه‌‌‌مندی‌‌‌های خود را به طور مستمر در این فضا به اشتراک می‌‌‌گذارند و افراد بسیاری با علاقه آنها را دنبال می‌کنند. این شیوه منجر به نوع جدیدی از شغل و مسیری نو برای کسب درآمد شده است.  از جمله موضوعاتی که در زندگی مجازی و شبکه‌‌‌های اجتماعی، به عنوان موارد پربازدید و پول‌‌‌ساز جلب توجه می‌کند مربوط به رستوران‌‌‌گردی، مد و خرید، پخت و پز و تولید محصولاتی در خانه است. بسیاری از به اصطلاح بلاگرها و اینفلوئنسرها، از زندگی خاص و حتی گاهی نرمال، خرید، خوراک و تفریحات خود صحنه‌‌‌هایی را به صورت مستمر به اشتراک می‌‌‌گذارند. هر چقدر امکان کسب درآمد از این سبک بیشتر می‌شود این اشتراک‌گذاری‌‌‌ها غیر‌واقعی‌‌‌تر و برنامه‌‌‌ریزی شده و بیشتر ساختگی می‌‌‌شوند.

زندگی در شهر با همه زرق و برق ظاهری آن، می‌تواند تجربه‌‌‌ای تکراری و در فضایی محدود باشد حتی اگر در روز کیلومترها به خاطر کار یا نیازها در شهر جابه‌‌‌جا شویم. بدیهی است این زندگی می‌تواند با امکانات متنوع تفریحی، آموزشی و خدماتی همراه باشد ولی این موارد برای همه و در همه زمان‌‌‌ها و به صورت مساوی قابل دسترس نیست. فردی که در طبقه متوسط اقتصادی و اجتماعی به دنیا آمده است، اغلب بچگی او و دنیای کودکی‌اش در چند کوچه اطراف خانه، با خیابان‌‌‌هایی آسفالت و کم درخت و در صورت خوش اقبالی با پارکی در محله، به صورت تکراری می‌‌‌گذرد، با کودکی که در روستا به دنیا آمده است و در میان مزرعه، کشت و کار و انواع حیوانات اهلی و همراه با طبیعت بکر بزرگ شده است مقایسه کنیم. بدون در نظر گرفتن امکانات و صرفا از نظر هیجان، زندگی روستایی و نزدیکی با طبیعت می‌تواند هیجان بسیاری برای کودک داشته باشد.

مثال بالا این مطلب را به ذهن متبادر می‌کند که همان‌طور که در زندگی واقعی برای کودکان و حتی بزرگسالان، با همه امکانات و تنوع زندگی شهری، تجربه زندگی روستایی می‌تواند هیجان‌انگیز و دوست‌داشتنی باشد؛ اشتراک این نوع از زندگی در فضای مجازی و شبکه‌‌‌های اجتماعی هم می‌تواند زمینه‌‌‌ای برای ایجاد ارتباطات جدید، مشتری و کسب درآمد از این فضا برای افراد ساکن در روستا باشد.

پاندمی کرونا علاوه بر اینکه با سرعت، تعداد زیادی از مردم را مجبور به استفاده از امکانات فضای مجازی کرد؛ به خاطر پروتکل‌‌‌های بهداشتی، امکان بسیاری از تفریحات خارج از خانه و خصوصا سفر را نیز به شدت محدود کرد. همین امر باعث شد که علاوه بر ضروریات برآوردن برخی نیازهای زندگی به صورت آنلاین، افراد ساعت‌‌‌های زیادی را هم در فضای مجازی و خصوصا شبکه‌‌‌های اجتماعی بگذرانند. اگر زندگی روستایی در حالت واقعی می‌تواند هیجانات و مزیت‌‌‌های خاص خود را نسبت به زندگی شهری داشته باشد پس قطعا در دنیای مجازی هم حرفی برای گفتن و امکان حضور پررنگ را خواهد داشت.  بوم‌گردی مجازی، یعنی اشتراک زندگی روستایی فرد همان‌گونه که هست. یک زن یا مرد روستایی که یک صفحه در شبکه مجازی دارد صبح که از خواب بیدار می‌شود می‌تواند از شروع پر کار زندگی هر روزه خود تا کارهای مزرعه، رسیدگی به حیوانات و همراهی با دیگر روستایان و همسایه‌‌‌ها را به اشتراک بگذارد. غذا، لباس، صنایع دستی، بازی‌‌‌های محلی، رسومات مختلف از جمله مواردی است که می‌تواند برای یک بیننده جذابیت خاصی داشته باشد. اشتراک هرروزه زندگی، برای فرد همراهانی را می‌‌‌سازد که کارهای او را به عنوان یک فرد روستایی دنبال کنند با شادی تولد یک بره با او خوشحالی کنند و با از دست رفتن یک محصول با او پریشان شوند.  اگرچه بسیاری از اکانت‌‌‌های پرطرفدار شبکه‌‌‌های اجتماعی، بیش از آنکه واقعیت باشند نمایش‌‌‌هایی برای جلب توجه یا کسب درآمد هستند اما بسیارند افرادی که با «خودشان بودن» جایگاهی در این فضا برای خود پیدا کرده‌‌‌اند و به کسب درآمد رسیده‌‌‌اند. برای رسیدن به چنین موقعیت و کسب توجهی، لازم نیست فرد کارهای تخصصی یا خیلی ویژه انجام دهد. به نظر می‌رسد «خود بودن» هم به اندازه «خاص بودن» در این فضا طرفدار دارد. بسیارند زنان خانه‌‌‌داری که دستپخت یا خانه‌‌‌داری‌‌‌شان تا پیش از این فقط مورد تحسین اطرافیان بود و موبایل برایشان فقط وسیله‌‌‌ای برای ارتباط تلفنی بود اما اکنون با اشتراک لحظات زندگی خود و نکاتی که به تجربه یادگرفته‌اند مخاطبان خاص خود را دارند و از این راه کسب درآمد هم می‌کنند. حفظ اصالت و حالت طبیعی زندگی روستایی از عواملی است که می‌تواند در موفقیت بوم‌گردی مجازی تاثیر بسزایی داشته باشد.  ایجاد چنین فضایی علاوه بر ایجاد ارتباط با تعداد زیادی از افراد جامعه می‌تواند ابزاری برای کسب درآمد نیز باشد. تا قبل از فرهنگ لاکچری و اندکی وارداتی استفاده از «محصولات ارگانیک» هم اکثر افراد جامعه ما همیشه از مصرف مواد تازه و دست‌ساز روستایی استقبال می‌کردند و برای هر خانواده این یک مزیت حساب می‌شود که بتواند خوراک خود را به طور مستقیم از محصولات روستایی دست اول تهیه کند. همین حالت را با داشتن یک اکانت فعال شبکه اجتماعی در زمینه زندگی روستایی تلفیق کنید. افرادی که غالبا از این طریق به فضای روستا و خوشی و ناخوشی آن سفر می‌کنند و در جریان ساخت محصولات غذایی و صنایع دستی آنها به صورت مستقیم و بدون صحنه‌‌‌سازی و نمایش بوده‌‌‌اند مشتریان پروپاقرصی برای آن محصولات خواهند بود.

در شرایط غیر‌پاندمی و برطرف شدن محدودیت‌های سفر، امکان سفر دنبال‌کنندگان فرد به آن روستا هم به وجود می‌‌‌آید که برای هر دو نفر مزیت خواهد داشت. فرد بوم‌‌‌گرد در فضایی قرار می‌گیرد که با آن احساس نزدیکی می‌کند و با همه قسمت‌‌‌ها و زوایای آن به صورت مجازی آشنا بوده و حالا می‌تواند خود هم قسمتی از آن باشد. خرید محصولات تازه و دست‌ساز نیز راهی برای کسب درآمد فرد روستایی و امکانی برای استفاده از محصولات تازه برای بوم‌‌‌گرد خواهد بود. فرد روستایی در کنار منفعت مادی، امکان آشنایی و همراهی با افرادی را پیدا کرده است که هر چند مجازی ولی در غم و شادی او همراه بوده‌‌‌اند.

این شیوه نوین زندگی و کسب درآمد هم از قاعده همیشگی هر شغلی مستثنی نخواهد بود و آن صداقت، وجدان کاری و مسوولیت‌پذیری است. نمایش زندگی از جهت خوب یا بد آن، به حالتی از پیش برنامه‌‌‌ریزی شده و غیر‌واقعی و صرفا برای جذب همراهی یا ترحم مخاطب در ابتدای کار شاید پاسخگو باشد، ولی خصوصا با ابزارهای همان شبکه اجتماعی باعث از دست رفتن فرصت به دست آوردن مخاطب و مشتری بالقوه بیشتر خواهد شد. از سویی دیگر با توجه به امکانات محدود روستایی، فرد امکان تولید محصولات به مقدار خاصی را خواهد داشت، تعداد درخواست بالاتر از توان و امکانات، نباید فرد را به سمت تقلب و سوءاستفاده از اعتماد افراد پیش ببرد، بلکه باید بکوشد که امکانات خود را افزایش دهد.