ورود استارت‌آپ فناوری به تولید غذا
امروزه چه روندهایی باعث نوآوری در کشاورزی و صنایع غذایی می‌شود؟ فناوری چگونه در بهینه‌سازی این صنایع نقش دارد؟
وضعیت جهانی امنیت غذایی در طول پاندمی کووید-۱۹، ناکارآمدی‌‌ها و نابرابری‌‌ها در دسترسی به مواد غذایی تازه و مغذی در سراسر جهان را بیشتر برجسته کرده است. حتی در یک کشور بسیار توسعه‌یافته مانند سنگاپور زمانی که اختلالات زنجیره تامین بر عرضه مواد غذایی در شروع همه‌گیری تاثیر گذاشت، با کاستی‌هایی مواجه شد که اثرات طولانی‌مدت آن هنوز در اقتصاد این کشور احساس می‌شود، زیرا تورم اصلی در سنگاپور اخیرا به بالاترین سطح خود یعنی ۸/ ۴ درصد در ماه ژوئیه رسیده است.
در سال ۲۰۱۹ سنگاپور برای دومین سال متوالی در فهرست جهانی امنیت غذایی، رتبه نخست را به دست آورده بود، اما زمانی که کشورها مرزهای خود را بستند و تلاش کردند منابع را برای مصرف داخلی خود حفظ کنند، این کشور نیز از آسیب در امان نماند و این مساله امنیت غذایی را در سنگاپور تشدید کرده است. در سنگاپور که تنها کمتر از ۱۰ درصد غذای موردنیاز خود را تولید می‌کند، طی چند سال گذشته، کمبود واردات سبزیجات و حتی ممنوعیت اخیر صادرات مرغ تازه توسط مالزی نشان‌دهنده نیاز فوری این کشور نه تنها به تقویت امنیت غذایی، بلکه به خودکفایی نیز هست.
در یک دولت‌شهر کوچک با فضای محدود و زمین‌های کشاورزی اندک مانند سنگاپور، بقا از زمان استقلال همیشه اولویت اصلی دولت بوده است. این را می‌توان از استراتژی کل‌نگر آب سنگاپور به وضوح مشاهده کرد، که از اواسط دهه ۲۰۱۰ شاهد بودیم این کشور به‌طور کامل وابسته به واردات آب برای دستیابی به خودکفایی نسبی در تامین آب خود بود. با این حال، این یک داستان کاملا متفاوت برای تامین مواد غذایی ما است. سنگاپور با پیوندهای تجاری قوی در زنجیره تامین جهانی، بیش از ۹۰ درصد مواد غذایی را از بیش از ۱۷۰ نقطه در سراسر جهان وارد می‌کند.
این استراتژی غذایی حتی تا چند بحران اخیر نیز به خوبی کار می‌کرد، اما موضوعی که اکنون آشکار شده این است که نیاز به تسریع تلاش‌های کشور برای خودکفایی وجود دارد. یکی از این ابتکارات، برنامه‌ای با نام ۳۰ در ۳۰ است که آژانس غذای سنگاپور (SFA) ایجاد کرده است که شامل ایجاد ظرفیت صنعت کشاورزی و غذای کشور برای تولید ۳۰ درصد نیازهای غذایی به صورت داخلی و پایدار تا سال ۲۰۳۰ است.
می‌توانید به‌طور خلاصه پیشینه خود را به اشتراک بگذارید؟ آرتیزان گرین چگونه به وجود آمد؟
من دارای یک پیشینه غیرکشاورزی بودم، سال‌های اولیه کارم را در صنعت بازی گذراندم. من در ماکائو به عنوان مدیرعامل یک شرکت تولید بازی و یک شرکت بهره‌بردار از کلاب‌های بازی مستقر بودم. پس از شش سال، می‌خواستم با تمرکز بر مقوله پایداری و فناوری‌‌های آینده وارد صنایع دیگری شوم. این باعث شد که به کشاورزی داخلی و رشد محصولات با استفاده از هیدروپونیک روی آورم. هیدروپونیک یا آب‌‌کشت، یکی از روش‌های خلاقانه تولید محصولات کشاورزی بدون خاک و سم و با کمترین نیاز به آب است. من می‌خواستم یک مزرعه سرپوشیده مدرن با کمک علوم جدید کشاورزی، اتوماسیون و هوش مصنوعی راه‌‌اندازی کنم و فرصتی را در فضای آگریتک دیدم که در آن شکاف‌‌هایی در ادغام علم، مهندسی و قابلیت تجاری وجود دارد.
آرتیزان گرین با هدف تبدیل شدن به یکی از پیشروترین مزارع کشاورزی با محیط کنترل‌شده در جهان متولد شد و ترکیب هوش مصنوعی و اتوماسیون به عنوان یک ضرورت برای افزایش بهره‌وری و کارآیی در مزرعه به وجود آمد. هوش مصنوعی به کاهش زمان لازم برای مدیریت مزرعه و زمان اجرای آزمایشها کمک می‌کند، زیرا می‌تواند داده‌ها را با سرعت و حجمی بالا شناسایی و پردازش کند که این مهم به ما اجازه می‌دهد تا تصمیمات آگاهانه آنی بگیریم. به عنوان مثال، می‌توان به انژکتور کود و مواد مغذی دقیق ما اشاره کرد، که قادر است دز دقیق هر نوع مواد مغذی را برای گیاهان در صورت تقاضا به‌طور خودکار تعیین و اعمال کند. این امر زمان مورد نیاز برای پژوهش‌ها و آزمایشها را به نصف کاهش می‌دهد و باعث صرفهجویی در مصرف کود و آب به ترتیب ۵۰ و ۹۰ درصد می‌شود. مورد دیگری که در مزرعه جدید آینده خود به کار می‌بریم، سیستم ذخیره‌سازی و بازیابی خودکار ما است که به‌طور خودکار محصولات را به ایستگاه‌های مختلف منتقل می‌کند و از مرحله بذرپاشی تا پس از برداشت، نیاز به کار دستی را کاهش می‌دهد.
فناوری چگونه در تولید مواد غذایی نوآوری ایجاد می‌کند؟ این در مقایسه با بهینه‌سازی صرفا برای وضعیت عرضه و تقاضای فعلی در مقیاس منطقه‌ای چگونه سودمند خواهد بود؟
ما همچنین در حال ساخت یک دوقلوی دیجیتالی از یک گیاه با یک پایگاه داده ذخیره شده از پارامترها هستیم که به ما امکان می‌دهد آن را تحت شرایط مختلف آب و هوایی و فرمول‌های متنوع مواد مغذی قرار دهیم و واکنش‌های واقعی گیاهان را شبیه‌سازی کنیم. این امر فرآیند تحقیق را بدون نیاز به گذراندن فرآیند زمان‌‌بر انجام آزمایش‌‌های متعدد تسریع می‌کند. با این حال، در سنگاپور با زمین‌های کشاورزی اندک، محصولات بومی به دلیل منابع محدود و صرفهجویی در مقیاس کوچک‌تر، قطعا گران‌‌تر هستند.
