تفاوت عکاسی دیجیتال و آنالوگ
در طول دهه گذشته یا حتی قبل‌تر عکاسی آنالوگ دوباره تعدادی طرفدار پیداکرده است. هرروزه افراد بیشتری دستگاه‌های عکاسی قدیمی خودشان را دوباره بیرون می‌آورند تا در دنیای مدرن و پیشرفته امروزی از آن استفاده کنند.
اما چرا این‌طور است؟ آیا دلیل آن مثل فروش بیشتر صفحه‌های گرامافون نسبت به CD است؟ چرا ما تا این حد نسبت به دنیای آنالوگ شور و هیجان داریم؟یکی از بزرگ‌ترین موضوعات در زمان بررسی تفاوت عکاسی دیجیتال و آنالوگ مقایسه رزولوشن این دو نوع عکاسی است. تفاوت یک رول فیلم با حسگر دیجیتالی چیست؟ عکاس‌های هر دو سبک می‌خواهند بدانند که تصاویر آنها از رزولوشن و وضوح کافی برخوردار است.
حسگرهای دیجیتالی رزولوشن را بر اساس تعداد پیکسل‌هایی که دارند اندازه‌گیری می‌کنند اما در عکاسی آنالوگ چیزی به اسم پیکسل وجود ندارد و از چیزی به اسم رزولوشن زاویه‌ای (Angular Resolution) استفاده می‌شود.
هر حسگر دیجیتالی رزولوشن متفاوتی در اختیار شما قرار می‌دهد و همین موضوع برای انواع مختلف فیلم عکاسی هم صدق می‌کند. بسته به نوع فیلمی که از آن استفاده می‌کنید، فیلم‌های آنالوگ ممکن است بین ۴ تا ۱۶ میلیون پیکسل داشته باشند.
برای مثال فیلم آنالوگ Kodachrome ۶۴ حدود ۱۰ مگاپیکسل رزولوشن تطبیقی دارد. دوربین‌های DSLR مبتدی رزولوشنی برابر با ۲۴.۲ مگاپیکسل دارد. فیلم آنالوگ هیچ‌وقت نمی‌تواند به چنین رزولوشنی برسد. اما موضوعی که وجود دارد این است که عکاس‌های آنالوگ در صورت نیاز به تصاویری با رزولوشن بالا از دوربین‌های قطع متوسط (Medium Format) یا قطع بزرگ (Large Format) استفاده می‌کنند.
در این دوربین‌ها اندازه فیلم مثل دوربین‌های قطع کوچک دیگر ۳۵ میلی‌متر نیست و خیلی بزرگ‌تر است. ابعاد فیلم در دوربین‌های قطع متوسط تا ۱۸cm * ۶cm (انتخاب‌های دیگر عبارت‌اند از ۶cm*۴.۵cm، ۶cm*۶cm و ۶cm*۷cm) و در دوربین‌های لارج فرمت نیز تا ۴ * ۵ اینچ (۱۰.۱۶cm * ۱۲.۷cm) نیز می‌رسد. این دوربین‌ها کیفیت خیلی بیشتری دارند. دوربین‌های مدیوم فرمت می‌توانند رزولوشنی برابر با ۴۰۰ مگاپیکسل داشته باشند و این فقط دنیای دیجیتال است که باعث محدودیت آنها شده است. زمانی که این عکس‌ها به‌صورت دیجیتالی اسکن می‌شوند کیفیت آنها به چیزی حدود ۵۰ تا ۸۰ مگاپیکسل می‌رسد اما رزولوشن دوربین‌های لارج فرمت حتی پس از اسکن نیز به ۲۰۰ مگاپیکسل می‌رسد.
نتیجه؟ دوربین آنالوگی که از پدرتان به شما رسیده است به‌هیچ‌عنوان نمی‌تواند به رزولوشن دوربین‌های دیجیتالی امروزی برسد اما دوربین‌های قطع بزرگ و متوسط به‌راحتی از این دوربین‌ها عبور خواهند کرد.
نکته‌ای که باید در نظر داشته باشید این است که رزولوشن و مگاپیکسل فقط زمانی اهمیت دارند که شما می‌خواهید تصاویر خودتان را با ابعاد خیلی بزرگ چاپ کنید و برای مشاهده تصویر داخل دستگاه‌های دیجیتالی امروزی خیلی کاربرد ندارد.
محدوده دینامیک یکی از بزرگ‌ترین تفاوت‌های عکاسی آنالوگ و دیجیتال است. این پروسه خیلی پیچیده‌ای است زیرا فاکتورهای بسیار زیادی در عکاسی دیجیتال دخیل هستند. این فاکتورها عبارت‌اند از استفاده از حسگرهای رده‌بالا، سیستم‌های فشرده‌سازی فایل قدرتمند و الگوریتم‌های دیجیتالی. این موارد باعث خواهند شد محدوده دینامیک و کنتراست در دوربین‌های دیجیتال بالاتر باشد.
درصورتی‌که دوربین‌های دیجیتال و آنالوگ را باهم مقایسه کنید متوجه خواهید شد که محدوده دینامیک در دوربین‌های آنالوگ برابر با ۱۳ گام و در دوربین‌های دیجیتال جدید حدود ۱۴ گام است. برای مثال دوربین بدون آینه Sony A۷R III محدوده داینامیکی برابر با ۱۵ گام دارد.
البته دوربین‌های آنالوگ هم محدوده دینامیک خیلی خوبی دارند اما دوربین‌های دیجیتال به‌راحتی می‌توانند آنها را شکست دهند.
فردی به نام راجر ان. کلارک در سال ۲۰۰۵ یک سری آزمون انجام داد و در آنها مشخص شد که دوربین‌های دیجیتالی رده‌بالا محدوده دینامیک بسیار وسیعی در مقایسه با عکس‌های اسکن شده و چاپی آنالوگ به‌خصوص Kodak Gold ۲۰۰ و Fujichrome Velvia دارند.
یکی از مزایای عکاسی دیجیتال نسبت به عکاسی آنالوگ این است که شما در این ژانر عکاسی می‌توانید از عکس‌های پیاپی (HDR، Fusion و انباشت فوکوس) برای خلق تصاویری با محدوده دینامیک خیلی وسیع استفاده کنید.
فیلم‌های آنالوگ با سرعت‌هایی بین ۵۰ تا ۳۲۰۰ و حتی ۶۴۰۰ در بازار موجود هستند. همچنین می‌توانید با Uprate کردن فیلم سرعت ایزو آن را افزایش دهید و درنتیجه مدت‌زمان ظاهر کردن فیلم را افزایش دهید. این موضوع باعث افزایش کنتراست تصویر خواهد شد و می‌توانید تصاویری با یک ظاهر خاص داشته باشید. امروزه دوربین‌های دیجیتالی می‌توانند ازلحاظ مقدار گرین تولیدشده در این محدوده با دوربین‌های دیجیتال رقابت کنند و حساسیت آنها ممکن است به مقادیر خیلی بیشتری هم برسد.
دوربین‌های دیجیتالی موجود در بازار مثل Nikon D۵ می‌توانند تصاویری با ایزو ۳.۲ میلیون مگاپیکسل نیز ثبت کنند اما شما معمولا نیازی به مقادیر بیش از ۴۰۹۶۰۰ نخواهید داشت.
دوربین‌های دیجیتال در این زمینه مزیت خیلی بیشتری دارند و شما می‌توانید ایزوی آنها را بسته به نیاز خودتان کاهش یا افزایش دهید اما در دوربین‌های آنالوگ شما مجبور بودید تمام ۲۴ یا ۳۵ قطعه فیلم را مصرف کنید تا بتوانید فیلم را عوض کنید.
