پرسه‌ای در خودویرانگری - ۱۲ مرداد ۹۱
اندیشه فولادوند
بازیگر کمدی
پرسه در مه حکایت خودویرانگری است. حکایت پرسه در فضای مه آلود زندگی است. همه چیز را در غباری از مه می‌بینی. فیلم پرسه در مه از همان نماهای اولیه، امضای کارگردان جوان خود بهرام توکلی را به رخ می‌کشد. کارگردانی که قبلا با فیلم اول خود پابرهنه در بهشت امیدهای زیادی را به وجود آورده و توانایی خود را در روایت نرم و سینمایی داستان به رخ کشیده بود. توکلی در این فیلم سعی دارد پیچیدگی‌های ذهنی یک نوازنده جوان و به نوعی نابغه در کار خود و در نهایت از هم گسیختگی روانی او را به تصویر بکشد. روایت غیرخطی و چندپاره فیلم، برگشت به گذشت‌های متعدد و دوربین نه چندان ثابت فیلم، در کنار دیالوگ‌های محدود و سکوتی که فضای فیلم را در برگرفته، به شکل‌دهی دنیای ذهنی هنرمندی که دچار سکته ذهنی شده و دیگر قادر به ساخت اثری نو نیست. ایده اولیه فیلمنامه یعنی روایت داستان از زبان فردی که به کما رفته اما نمی‌داند چرا و چگونه و کنکاش او در گذشته‌اش برای یافتن دلیل آن از جذابیت‌های فیلم است که تماشاگر را در صحت اطلاعاتی که در طی فیلم در اختیارش گذاشته می‌شود، دچار شک می‌کند؛ چرا که در طول داستان متوجه می‌شویم که منبع اطلاعات چندان موثق نیست. از نقاط دیگر قوت فیلم می‌توان به بازی‌های شهاب حسینی و لیلا حاتمی اشاره کرد. هرچند لیلا حاتمی مانند تمام نقش‌هایی که تا به حال خلق کرده، باز هم در خرج کردن احساس در نقش خساست به خرج داده و شهاب حسینی هم در جاهایی در نشان دادن رفتارهای یک فرد با مشکلات روانی زیاده‌روی کرده و دچار کلیشه می‌شود. صحنه‌پردازی و نور فیلم را هم در خلق این دنیای آشفته نمی‌توان نادیده گرفت. «پرسه در مه» یکی دیگر از آن فیلم‌های خوب است که قربانی شرایط بد اکران شد؛ اما هنوز هم دیر نیست و می‌توانید این فیلم را در خانه ببینید، به دور از هیاهو و با یک فکر آزاد آزاد...