سفید بی‌واسطه
جواد سروش
شیب تند خیابان ولی‌عصر را تا روبه‌روی پارک ملت بالا می‌آیم و بالاخره به ارمغان غربی می‌رسم. در انتهای کوچه «به بن بست رسیدم» این بن‌بست همیشه بد نیست! من خودم با پای خودم به بن بست آمدم و در همین بن بست می‌مانم. اینجا در سفید پلاک یازده باز است. تابلوی سنگی «گالری بوم» که روی ستون کنار در نصب شده، می‌گوید: «هیچ دری بیهوده باز نمی‌ماند.»
از همان ابتدای ورود طیفی از رنگ سفید شما را درخود می‌گیرد. «سفیدی بی‌واسطه» و «سفیدی باواسطه»، سفیدی دوم ساختمان گالری و سفیدی اول سنگ‌های زیر پا که شما را به ساختمان می‌رساند.
داخل این همه سفیدی چه چیزی به نمایش گذاشته شده است؟
از در ساختمان که وارد شوی، حافظه آرام آرام باز می‌شود، درست مثل زمانی که از خواب بلند می‌شوی و دیدن تصویری روی دیوار یا شیئی داخل اتاق به ما کمک می‌کند که زمان و مکان را بشناسیم.
این هم اولین اثر که مثل بیدار شدن از خواب است. دیدن اولین کار یک نام را در ذهنم تداعی می‌کند «نصرت‌الله مسلمیان».
آثار او را به این راحتی‌ها نمی‌توان دید. به دو دلیل: اول اینکه خیلی کم پیش می‌آید که این تعداد از آثار او را بتوان یکجا درگالری دید.
یعنی فاصله زمانی بین نمایشگاه‌های او نسبت به دیگران هنرمندان بیش‌تر است. دوم اینکه به این راحتی‌ها نمی‌توان جلوی آثار او قدم زد و از یک تابلو به تابلوی دیگر رفت؛ یعنی شما قدم می‌زنید و از دیدن یک اثر به دیدن اثر دیگر می‌روید. این سیر معمول ماجرا است، اما واقعیت این است که شما رد نشده‌اید، مانده‌اید. من که ماندم، روی همان اثر اول ماندم، و روی بقیه آثار هم ماندم. دقیق‌تر بگویم، روی یک سطح از آثار می‌مانیم. «سطح تحیّر»، سطوح رنگی تخت و یک‌دست، همراه با طراحی‌های ساده و تاثیرگذار از صورت و بدن انسان، من را در سطحی از حیرت رها می‌کنند. هیچ چیز بی‌دلیل نیست و حیرت هم جزو همین قاعده است. شاید یکی از دلایل این حیرت آن باشد که آثار مسلمیان بیش از هرچیز با سادگی و عمق خود با لایه‌های پیدا و پنهان خاطره درگیر می‌شوند. برخوردی سوال‌برانگیز و پرسش‌گرانه. برای عبور از این سطح - تحیر- به زمان نیاز هست. درست به همین دلیل دیدن آثار مسلمیان کاری یکباره نیست. شاید به همین خاطراست که مسوولان گالری زمان بازدید از آن را از ششم اردیبهشت تا دوازدهم خرداد قرار داده‌اند. تا این امکان را ایجاد کنند که مخاطب با بازدیدهای مکرر در طول این زمان با سطوح متفاوتی از آثار ارتباط برقرار کند، اما نکته دیگری که در مورد این نمایشگاه به چشم می‌خورد. مساله خرید و فروش آثار است. هنگامی که سراغ فهرست فروش آثار را از دفتر گالری گرفتم، متوجه شدم که آثار فروشی نیستند و این شاید اولین باری بود که در جایی غیر از موزه با این پدیده مواجه می‌شدم. از آنجایی که «بوم» یک گالری خصوصی است و هیچ هزینه‌ای بابت ارائه آثار از هنرمند یا بازدیدکنندگان نمی‌گیرد، کل مجموعه با حمایت کامل مدیر گالری اداره می‌شود. آثار ارائه‌شده در این مجموعه با نظر گروهی از هنرمندان و منتقدان انتخاب می‌شود و طبیعی است که انتخاب آنها از بین هنرمندان باسابقه و شناخته‌شده «نصرت‌الله مسلمیان» باشد. نمایشگاه قبلی این گالری نیز مربوط به آثار «عباس کیارستمی» بود.