از فردیت غربی تا جامعه ایرانی - ۶ مهر ۹۱
سید هادی معتمدی
روانپزشک و آسیب‌شناس اجتماعی
در کشورهای پیشرفته، اوقات فراغت مردم بخش‌های مشخصی دارد؛ به بیان بهتر اوقاتی به مطالعه، اوقاتی به ورزش، اوقاتی به تئاتر، موسیقی و سینما، اوقاتی به صرف غذا در بیرون، اوقاتی به سفر و... می‌گذرد. به طور کلی فضای زندگی در این کشورها فردی است. یعنی هم گذران اوقات فراغت و هم فضای کسب و کار به سمت و سویی رفته است که فرد و نه خانواده، در درجه اول اهمیت قرار دارد. اما در کشورهای جهان سوم خانواده در اولویت است و از آنجا که شرایط زندگی به گونه‌ای است که آنان زمان کمتری را در کنار هم هستند و عموما دو یا سه شیفت کار می‌کنند، به محض آنکه فرصت و فراغتی می‌یابند، سعی می‌کنند تا تنها از طریق در کنار هم بودن، به گذران آن بپردازند و این سبب می‌شود تا در این سبک از زندگی که نیازهای جمعی ارجحیت دارد، از میزان آسیب‌های اجتماعی کاسته شود. مضافا بر این، چون ورزش، سینما، تئاتر، کنسرت موسیقی، رستوران و حتی سفر گران تمام می‌شود و این با درآمد مردم همخوانی ندارد، باید که به همان رفت و آمدهای خانوادگی بسنده کرد.
اما من معتقدم که شما اهالی مطبوعات زیاد به این قضیه نتازید. چراکه اگر همین میهمانی‌های آخر هفته در میان نباشد، مطمئنا آمار طلاق و مشکلات دیگر افزایش خواهد یافت.
راه‌حل این بحران نیز تنها از طریق برنامه‌ریزی دولتی و عزم عمومی امکان‌پذیر و میسر است.