گفت‌وگو با غلامرضا انصاری عضو شورای شهر تهران
دچار افراط و تفریط شده‌ایم
آسیه اسحاقی طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» جدیدترین طرح هنری شهرداری تهران است. از هفته گذشته ۷۰۰ اثر هنری ایرانی و خارجی در معابر اصلی و بزرگراه‌های پایتخت به نمایش درآمده است که این کار واکنش‌های زیادی را در پی داشته است؛ مخالفان و موافقانی که در فضاهای مجازی صف‌آرایی کرده‌اند، هرچند این جنگ مجازی هنوز پیروزی نداشته است اما توانسته همه نگاه‌ها را به این طرح متوجه کند. غلامرضا انصاری، عضو شورای شهر تهران معتقد است کارهای فرهنگی و نمایش آثار هنری در سطح شهر تهران باید به گونه‌ای باشد که کمترین اعتراض را نسبت به خود داشته باشد.
آسیه اسحاقی طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» جدیدترین طرح هنری شهرداری تهران است. از هفته گذشته 700 اثر هنری ایرانی و خارجی در معابر اصلی و بزرگراه‌های پایتخت به نمایش درآمده است که این کار واکنش‌های زیادی را در پی داشته است؛ مخالفان و موافقانی که در فضاهای مجازی صف‌آرایی کرده‌اند، هرچند این جنگ مجازی هنوز پیروزی نداشته است اما توانسته همه نگاه‌ها را به این طرح متوجه کند. غلامرضا انصاری، عضو شورای شهر تهران معتقد است کارهای فرهنگی و نمایش آثار هنری در سطح شهر تهران باید به گونه‌ای باشد که کمترین اعتراض را نسبت به خود داشته باشد.
طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» که از سوی شهرداری تهران در حال اجراست، چه معایب و مزایایی دارد؟
هر طرحی که اجرا می‌شود، می‌تواند جوانب مثبت و منفی داشته باشد اما این موضوع را باید مد‌نظر قرار داد که برای تغییر ذائقه مردم شهر تهران باید چه کار ویژه‌ای انجام شود و این تغییر ذائقه کار بدی نیست.
متاسفانه در اجرای طرح‌های تبلیغاتی در سطح شهر همواره دچار افراط و تفریط هستیم و مسوولان شهری باید در طرح‌هایی مانند «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» دقت بیشتری انجام دهند. از طرفی گستردگی طرح‌های تبلیغاتی در شهر تهران تا جایی است که باید منجر به تقویت هنر و هنرمند شود. ما در شهر تهران نیاز داریم موضوع هنر و هنرمند را برای فضای روانی مردم تقویت کنیم و اصل این کار مورد تایید ما قرار دارد اما باید ظرافت‌های جنبی و شرایط اقتصادی مردم و مشکلاتی را که امروز اکثر آحاد مردم با آن دست و پنجه نرم می‌کنند نیز مد‌نظر قرار دهیم.
در واقع کارهای فرهنگی در سطح شهر تهران باید به گونه‌ای انجام شود که کمترین اعتراض را نسبت به خود داشته باشد.
بسیاری از کارشناسان معتقد هستند طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» به درستی جانمایی نشده و رانندگان هنگام تردد از بزرگراه‌ها نمی‌توانند به درستی از این آثار استفاده کنند و این مساله موجب بروز مشکلات و تصادفاتی نیز می‌شود، به نظر شما جانمایی این آثار بر چه اساسی صورت می‌گیرد؟
از گذشته بر روی بیلبوردهای تبلیغاتی بزرگراه‌ها و آزادراه‌ها حرف‌های زیادی مطرح شده و قطعا مشکلاتی را در حین رانندگی ایجاد خواهد کرد و اگر ذهن و چشم راننده‌ای که در حال رانندگی است به این آثار معطوف شود، مشکلات زیادی را پیش می‌آورد لذا تابلوهای تبلیغاتی و نمایش آثار هنری در بزرگراه‌ها باید با احتیاط بیشتری ارائه شود.
به نظر بنده تابلوهای فرهنگی و تبلیغات تجاری در بزرگراه‌ها اثری ندارد و هر دو نوع آن خطرناک خواهد بود.
با این اوصاف آیا اولویت مسوولان شهری برای داشتن شهری زیبا، نصب تابلوهای نقاشی است یا حذف اغتشاشات بصری؟
بابت تبلیغات و نمایش آثار هنری در شهر تهران هزینه‌های زیادی می‌شود. همانطور که در آستانه مذاکرات هسته‌ای نیز موضوع تبلیغات حول محور مذاکرات قرار گرفته بود. امروز تغییر رویه برای تبلیغات و زیباسازی بصری شهر تهران گام رو به جلویی است که آغاز شده و ما باید کاری کنیم که فضای شهر تلطیف شود و اجازه دهیم شهروندان تهرانی احساس آرامش و آسایش کنند و کمتر مسائل تنش‌زا و سیاسی را به فضای تبلیغات شهر اختصاص دهیم.
این تغییر رویه را می‌توان مثبت ارزیابی کرد اما قطعا باید ضرورت‌های مختلف شهر و مسائلی که مربوط به زندگی و آسایش روان مردم است در دستور کار قرار داد.
اگر قرار به استمرار چنین طرح‌هایی نظیر طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» است آیا نباید مورد آسیب‌شناسی قرار گیرد؟
البته نگاه به هنر و هنرمندان نباید سطحی باشد، قطعا ظرفیت فرهنگی که در حوزه تصویری و هنرهای متعدد در کشور وجود دارد، مظلوم واقع شده و ما در کشور ظرفیت‌های بالقوه‌ای داریم که بسیار ارزشمند هستند.
استفاده از بازار فرهنگ و هنر باید به امنیت روانی شهروندان کمک کند و مسوولان می‌توانند ذهن مردم را به آثار ارزشمند هنری معطوف کنند و بسیاری از پیام‌های ارزشی و خلق آثار هنری ترویج یابد و از آثار هنری نیز حمایت شود که یقینا در طرح‌هایی که صورت می گیرد، باید بنیه اقتصادی هنرمندان نیز مورد توجه قرار گیرد.
در گذشته هم این تبلیغات انجام می‌شده و شاید در مواردی اثرات سوئی نیز داشته اما کلا این موضوع باید مورد کارشناسی قرار گیرد. همچنین از آنجایی که اجرای طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» هزینه‌بر است و بیلبوردهای شهر نیز قیمت‌های مختلفی دارد، باید نسبت به آثار سوء روانی که ناامیدی و یأس ایجاد می‌کند دقت بیشتری شود و در جهت تلطیف روحیه شهروندان حرکت کرد.
طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» که از سوی شهرداری تهران در حال اجراست، چه معایب و مزایایی دارد؟
هر طرحی که اجرا می‌شود، می‌تواند جوانب مثبت و منفی داشته باشد اما این موضوع را باید مد‌نظر قرار داد که برای تغییر ذائقه مردم شهر تهران باید چه کار ویژه‌ای انجام شود و این تغییر ذائقه کار بدی نیست.
متاسفانه در اجرای طرح‌های تبلیغاتی در سطح شهر همواره دچار افراط و تفریط هستیم و مسوولان شهری باید در طرح‌هایی مانند «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» دقت بیشتری انجام دهند. از طرفی گستردگی طرح‌های تبلیغاتی در شهر تهران تا جایی است که باید منجر به تقویت هنر و هنرمند شود. ما در شهر تهران نیاز داریم موضوع هنر و هنرمند را برای فضای روانی مردم تقویت کنیم و اصل این کار مورد تایید ما قرار دارد اما باید ظرافت‌های جنبی و شرایط اقتصادی مردم و مشکلاتی را که امروز اکثر آحاد مردم با آن دست و پنجه نرم می‌کنند نیز مد‌نظر قرار دهیم.
در واقع کارهای فرهنگی در سطح شهر تهران باید به گونه‌ای انجام شود که کمترین اعتراض را نسبت به خود داشته باشد.
بسیاری از کارشناسان معتقد هستند طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» به درستی جانمایی نشده و رانندگان هنگام تردد از بزرگراه‌ها نمی‌توانند به درستی از این آثار استفاده کنند و این مساله موجب بروز مشکلات و تصادفاتی نیز می‌شود، به نظر شما جانمایی این آثار بر چه اساسی صورت می‌گیرد؟
از گذشته بر روی بیلبوردهای تبلیغاتی بزرگراه‌ها و آزادراه‌ها حرف‌های زیادی مطرح شده و قطعا مشکلاتی را در حین رانندگی ایجاد خواهد کرد و اگر ذهن و چشم راننده‌ای که در حال رانندگی است به این آثار معطوف شود، مشکلات زیادی را پیش می‌آورد لذا تابلوهای تبلیغاتی و نمایش آثار هنری در بزرگراه‌ها باید با احتیاط بیشتری ارائه شود.
به نظر بنده تابلوهای فرهنگی و تبلیغات تجاری در بزرگراه‌ها اثری ندارد و هر دو نوع آن خطرناک خواهد بود.
با این اوصاف آیا اولویت مسوولان شهری برای داشتن شهری زیبا، نصب تابلوهای نقاشی است یا حذف اغتشاشات بصری؟
بابت تبلیغات و نمایش آثار هنری در شهر تهران هزینه‌های زیادی می‌شود. همانطور که در آستانه مذاکرات هسته‌ای نیز موضوع تبلیغات حول محور مذاکرات قرار گرفته بود. امروز تغییر رویه برای تبلیغات و زیباسازی بصری شهر تهران گام رو به جلویی است که آغاز شده و ما باید کاری کنیم که فضای شهر تلطیف شود و اجازه دهیم شهروندان تهرانی احساس آرامش و آسایش کنند و کمتر مسائل تنش‌زا و سیاسی را به فضای تبلیغات شهر اختصاص دهیم.
این تغییر رویه را می‌توان مثبت ارزیابی کرد اما قطعا باید ضرورت‌های مختلف شهر و مسائلی که مربوط به زندگی و آسایش روان مردم است در دستور کار قرار داد.
اگر قرار به استمرار چنین طرح‌هایی نظیر طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» است آیا نباید مورد آسیب‌شناسی قرار گیرد؟
البته نگاه به هنر و هنرمندان نباید سطحی باشد، قطعا ظرفیت فرهنگی که در حوزه تصویری و هنرهای متعدد در کشور وجود دارد، مظلوم واقع شده و ما در کشور ظرفیت‌های بالقوه‌ای داریم که بسیار ارزشمند هستند.
استفاده از بازار فرهنگ و هنر باید به امنیت روانی شهروندان کمک کند و مسوولان می‌توانند ذهن مردم را به آثار ارزشمند هنری معطوف کنند و بسیاری از پیام‌های ارزشی و خلق آثار هنری ترویج یابد و از آثار هنری نیز حمایت شود که یقینا در طرح‌هایی که صورت می گیرد، باید بنیه اقتصادی هنرمندان نیز مورد توجه قرار گیرد.
در گذشته هم این تبلیغات انجام می‌شده و شاید در مواردی اثرات سوئی نیز داشته اما کلا این موضوع باید مورد کارشناسی قرار گیرد. همچنین از آنجایی که اجرای طرح «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» هزینه‌بر است و بیلبوردهای شهر نیز قیمت‌های مختلفی دارد، باید نسبت به آثار سوء روانی که ناامیدی و یأس ایجاد می‌کند دقت بیشتری شود و در جهت تلطیف روحیه شهروندان حرکت کرد.
ارسال نظر